Sweet Sense สัมผัสรัก เกี่ยวหัวใจยัยจอมป่วน

งและพลังในการโจมตีมากขึ้นเป็นทวีคูณ เม็ดฝนเริ่มสาดเข้ามาบริเวณที่ฉันนั่งแล้ว หลังคามุงจากที่คุ

ที่ฉันหนีแม่บังเกิดเกล้ามาโดยไม่บอกกล่าวล่ะสินะ ใช่ซี่~ ฉันมันเป็น

น พลันก็มีอะไรดำๆ แวบผ่านหน้าไป ก่อนที่ร่างสูง

ษที

างเสื้อสูทนักเรียนสีดำที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหนือหัว ฉันเหลือบตามองเขาเล็กน

ากมองเธอในสภา

มะเขือเทศสุกก่อนจะเสมองไปทางอื่น และคำตอบขอ

O ไอ้

ปิดหน้าอกตัวเองทันที ส่วนอีตาเยลล์ก็ท

ฉันหมดแล้ว! เห็นหมดแล้วแต่ไม่ยอมบอก แถมยั

ใส่ หมอนี่ก็พูดแทรกขึ้นมาก

นไม่เก็บเอาไปฝันแ

..ไอ้

ะเหรอ

นเซนต์กลบเกลื่อนเลยน

ดดูสิ สีเขียวลา

เกลียดนายชะ

มค่าที่ได้เห็นอ

ตัวเองทำเลยสักนิด นั่นทำให้ฉันแสยะยิ้มหื่นกระหาย (เลือด) ออกมา

..อะ

ที่ฉันสาวเท้าเข้าไปหา แต่บังเอิญโชคร้ายที่ดันถอยไปชนต้นไม้ใหญ่จนไม่มีทางหนีได้อีก ฉัน

หึ...ต

ากก

ว่ามันจะทุเลาไปได้บ้างจากการเตะผ่าหมากอีตาเยลล์ที่บังอาจมาลวนลามฉันทางสาย

ที่นี่ พอป้ากิมดุจนพอใจแล้ว ฉันก็ขอตัวขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวใหม่เพราะเริ่มรู้สึกไม่สบายตัวอย่างรุนแรง

า ไปโรงเรียนว

ดีค

งเรียนนี้ฮะ” แต่เพราะน้ำเสียงรื่นเริงจากคนปลายสายทำให้

่าเทอมให้เลยนะเนี่ย รู้อย่างนี้แล้วต้องตั้งใจเรียนด้วยล่ะ แล้วก็ดูแลต

ค

บรรยาย เพิ่งรู้ตอนนี้แหละว่าพี่ชายคนนี้รักฉั

รก็บอกป้ากิมนะ อีกหลายเดือนกว่า

้อง ก่อนจะเอนตัวลงบนเตียงที่แข็งราวกับหินช้าๆ ไม่รู้เพราะอะไร ทันทีที่ฉันหลับตา ภา

กๆๆ

อนก็หลอนซะแล้ว ไม่ต้อ

ต่เช้าก็ไหลเข้ามาปะทะเต็มๆ จนต้องล้มตัวลงนอนอีกรอบพร้อมก

ๆๆ โ

ือ

ข้ามาในโสตประสาทการได้ยิน หางตาเหลือบไปมองนาฬิกาเจ้าคุณปู่ที่แขวนติดอยู

ำอะไรเสียงดัง

ือไปเตรียมจะบิดลูกบิดเท่านั้นแหละ เสียงทุ้มต่ำของชายวัยรุ่นราวๆ กลุ่มหนึ่งก็ดั

เลยวะ บ้าเอ๊ย! อยู่ดีๆ ก็ลากจากเตียงให้มาช

กๆ เดี๋ยวตึกก็ถล่มจนได้ ให้ตาย

ันก็ต้องจ่ายค่าจ้างพวกแกอยู่แล

้วย ไม่งั้นฉันแช่ง

พ่อก็ฆ่

่า

ยเข้ามาใหม่แหงๆ แต่ก็นะ ถึงจะเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ก็สมควรจะเกรงใจคนอื่นบ้าง นี่มันหอพักนะ ไม่ใช่บ้

ีที่กดสวิตช์ หลอดไฟสีขาวก็กะพริบเปิดกะพริบป

ิบ

ร็จก็เลยลงไปแจ้งป้ากิมด้วยแล้วกัน เฮอะ หอ

ันทั้งตึกเลยให้ตายเถอะ แถมข้างนอกยังดับสนิทอีกด้วย มีแค่ห้องฉันห้องเดีย

เสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มนั้นก็เง

...ไฟเป็

ได้มั้ย แค่

น่ใจ

ใจ..

กอบก็เถอะ ทำให้ฉันตัดสินใจผลักประตูเปิดกว้างขึ้นเพื่อให้แสงสว่างเล็ดลอดออกไปตรงทางเด

๊ด

างมานานกว่าสิบปี ทำให้อะไรๆ ฝืดไ

ือก

่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะตอนนี้ฉันกำลังควานหาไฟฉายที่พี่คริ

กัก

องใช้จริงๆ เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าสารพันข

กัก

ตถุทรงกระบอกที่สะท้อนวาบกับแสงไฟ สมองก็สั่งการทันทีว่าสิ่งที่ถืออยู่คือไฟฉาย แต่สงสัยการเจอไฟฉายจะทำให้ฉันตื่นเต้

ใส่อยู่เป็นชุดนอนแบบกระโปรงยาวสีขาวค่อนข้างรุ่มร่า

ม

ล้ว..

ไว้แน่นก่อนจะเปิดสวิ

อก!

นมองฉันอยู่ ถึงจะมองเห็นไม่ชัดเพราะความมืด แต่ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาจ้องอย่างนี้นะ ด้วยควา

O

_

O

_)

ากกก! ผ

ึๆ

ซะบ้างว่า