แก้วอสุรา (ภาคแรกของ เสน่หากุมภัณฑ์)

ที

กษ์ชั้นสูง แต่ผิวพรรณและเรือนร่างก็มีสง่าราศีนัก ต่างจากยักษ์ชั้นต่ำที่มีรูปร่างอัปลักษณ์ ผมหยิกหย็อง ตัว

ที่มีรูปร่างงดงามแท้ๆ เหตุใดจึง

่ความเงียบงันและท่าทางน่าเกรงขามนั้นก็ส่อ

่างใดว่าเป็นเพราะเขานั่นล่ะที่ทำให้วิรั

เขาว่ากันว่าอสุรานั้นไซร้มีหลาย

กลับมามองผู้พูดอีกครั้ง ก่อนต้องชักสีหน้

จะเป็นอย่างหลังกระ

ผิด วิรัลย์ก็มองอย่างหยา

เพียงนี้ หลงรักใคร่ข้าซึ่งเป็นอริราชย์ยังไม่พอ ยังจะหมายปองคร

พูดกับเขาเสียที อีกหนึ่งก็ขบขันกับการตอบโต้ที่แสบสัน

ะมีวาจาเหลือร้ายดุจเข็มแหลมทิ่มแทง ช

ขอบพานทอง

าพานที่มีผลหมากรากไม้แกะสลักประณีตไปตีใบหน้าหล่

ินดียิ่งที่ยอดกมลของเขาคลายโทสะเสียที ก่อนจะนั่งหลังตรงตามเดิม พ

งกำนัลปรุงมาให้เจ้าเลยทีเดียว เนื

งไพรในเขตแดนมนุษย์ เหตุที่ต้องไปล่าสัตว์ถึงเขตแดนต้องห้ามนั้นเป็นเพราะคิดว่ายักษ์ป่าอย่างวิรัลย์ที

แต่อย่างใด เหลือบมองด้วยสายตานิ่งเรียบ ไม

ไอศูรย์จึงย่นริมฝ

คำเดียวเท่านั้น ถือเสียว่าเป

้บุญคุณก็จะหมด

หากแต่เมื่อเอื้อมมือไปหมายจะหยิบเอาชิ้นเนื้อในมือของไอ

น สายตาจับจ้องยังคน

กินจากมือพี่เถ

เล่ห์เพท

้า.

่อเหลานั่นเต็มแก่จริงๆ แล้ว ทว่าไอศูรย์ก็หาได้

์ เนื้อสมันชิ้นนี

วิรัลย์จึงยอมเปิดปากขึ้น งับเอาชิ้

แล้ว ไอศูรย์ก็อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ พลันยกมือ

า.

ไร เพราะท่าทางของไอศูรย์นั้นแลดูคล้ายเจ็บป

เพลานี้ช่างเปราะบางเพราะความน่าเอ็นดูของเจ้ายิ่งนัก เหตุนี้เองพี

ือแน่นจนสั่

แล้วกระมัง เบื้องบาทเขาเ

กอยู่ได้ จะหาเรื่

ูญเสียกำลังวังชาไปมากทีเดียว ทั้งที่ไม่ค่อยได้ขยับเขยื้อน

่หัววัน หากแต่เมื่อมุ่งหน้าไปยังห้องบรรทม เขาก็พบว่าท

..” ..

นหน้านิ่วคิ้วขมวดได้บ่อยครั้งเหลือเกิน เจ้าตัวต้นเหตุเองก็หาได้รู

ราตรีนี้พี่จะกล่อม

ย ก่อนจะตัดสินใจตามมาที่ตำหนักของวิรัลย์ เขาพินิจดูแล้วว่าตนหาได้กระทำการใดโดยรีบร้อน

นเหมาะสม เพราะเขาไม่มีวันที่จะพลีกายหรือใจให้กับจอมทัพอส

อก

ว่าจะต้องถูกไล่ แต

หน้าน้อง พูดคุยกันก่อนนอนกับพี่ส

หรอก วิรัลย์จึงไม่ทั

เจรจากับข้า

นห่างเหล

ู่ที่เดิม วิรัลย์ยอมเดินเข้ามาใกล้

ดอยากพูดก็

โทสะ เขาเหนื่อยล่าและอยากพักผ่อนเหลือคณา ไอศูรย์เห็นท่าทางอ่อนเปลี้ยก็

ด นั่งลงเถิดแก้วตา พี่

ำให้ข้าเ

กถามซักไซ้เรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่ว่างเว้น อีกทั้งยังพูดจ้อไม่หยุด ทั้งที่ปกติแล้ว เขาหาใช่

ของเขานี่ แต่... นั่นจำกัดเฉพาะนางยักษ

ดวงตาปรือปิดลงด้วยง่วงเหงาหาวนอนเ

้วหรือขวัญ

รู้เช่นนี้ก็รีบกลับ

ิสาสะดึงตัวของวิรัลย์ให้ลงนอนราบ ก่

นอนเถิด พี่จะอ

์ตนนี้หน

กทั้งยังง่วงนอน จึงยอมปิดเปล

ตะต้องกายา นั่นก

ิดกำหนัดขึ้นมา ยิ่งได้กลิ่นกรุ่นบุปผชาติลอยโชยมาจากเรือนก

รั้งลงไปด้วยตระหนักได้ว่าหากแตะต้องเมื่อใด วิรัลย์คงจะต้องโกรธเกรี้ยวเป็นแน่ ต่อให้เขาละมุนละม่อมเพียงใด วิร

็มิอาจถอดถอน มีแต่พิษจะแทรกซึมเข้าสู่กระแสโลหิต ลุกลา

ากนักที่จะหักห้ามใจ กว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้ก็ใช้เวลาไปครู่ใหญ่

ใช้มือปลุก ‘สิ่งอื่น’

ืนของบางสิ่งที่โคนขา ครั้นถูกถูไถผ่านผ้านุ่งเบ

น... หร

งที่รบกวนเขาอยู่คือตะบองยักษ์ของไอศูรย์ที่อว

ห้น้องต

นนั่ง ก่อนจะมองตามสายตาของวิรัลย์ที่ทอดมองไป

งที่ตะบองของพี่ไม่รักดี แค่ได้กลิ่นกายของเจ้า มัน

ำพูดหยาบโลนจาบจ้วงของเจ้ายักษ์ห

าจะโดนตะบองจริงๆ ฟาด

่นพรึงยิ่งนัก คราแรกไอศูรย์ก็

้องยักษ์

ก็จงทิ้งตะบองข

เข้าไปใต้หมอน หยิบเอามีดสั้นของเขาที่ถูกช่วง

ดียว จะให้ตัดทิ้ง

อสู้กันจริงๆ แต่ไอศูรย์ก็ไม่ใคร่จะให้เกิดเรื่องบาดห

ตำหนักก่อน ไว้วันรุ่งพรุ่งน

ตำหนักไป ทิ้งให้วิรั

นเป็นยักษ์สติฟั่