เสน่หากุมภัณฑ์ (ภาคเสริม แก้วอสุรา)

ที

ดองกับแคว้นของตนอยู่ร่ำไป สิ่งนั้นช่างกวนใจบิดาอย่างไอศูรย์เสียเหลือเกิน ยิ่งเจ้าสองเขี้ยวน้อยของ

ันเป็นดินแดนทางสุดตะวันออกที่ยกพลราชทูตม

้ยวโค้งพรายไปด้วยไม่สบอารมณ์ยิ่ง มีอย่างที่ไหน ถูกวิรัลย์ยาใจปลุกให้ตื

ทั้งยังโอหัง คิดการใหญ่กำเริบเสิบสาน หมา

ไม่ผิดแน่ ใบหน้าถึงได้ถมึงทึ

่างเอาซึ่งชัยไปทุกที่ อีกทั้งรูปร่างก็องอาจ ใบหน้าก็งดงามคมคายสมบุรุษยักษา หากองค์ไอศูรย์ทรงมีพระเมตตา ยินยอมย

ย์เลย เขาได้แต่นั่งคิ้วกระตุกเมื่อไ

ล็ก สงสัยจะไม่อยากกลับแผ

ว่าเจ้าวรรศนั้นเล่ห์เหลี่ยมเพทุบายมากล้น ทั้งยังกะล่อนลื่นไหล จึงไม่น่าเป็นห่วงเท่าใดนักหากถึงคราวต้องเอาตัวรอด ต่างจากเจ้าศวรรย

ไอศูรย์จะไม่เป็นห่วงกว

งักงันเมื่อวิรัลย์ที่นั่งเคียงข้

แคว้นของพวกเจ้าอุดมสมบูรณ์ยิ่ง ทรัพย์ในดิน สินในน้ำก็มากมี อาณาเขตแผ่ขยายกว้างไ

กไม่จำเป็นต้องสู้รบก็จะไม่จัดทัพ มีข้อพิพาทคราใด กษัตริย

ือเกินว่าแคว้นสราลีเป็นแคว้นแห่งปราชญ

่นนั้น ราชทูตจึงไม่รอช้าที

หากได้ดองกับปรมะ ดินแดนหนึ่งอุดมด้วยปัญญา อีกดินแดนเลื่องลือ

ะนิยมชมชอบด้วยอำนาจ หากแต่หารู้ไม่เลยว่าทุกครั้งที่เอื้อนเอ่ยว่า ‘ดองเป

้ใดอยากจะดอง

องค์เล็กไปไกลหูไกลตามากกว่า

น หาใช่เรื่องที่ข้าสนใจนัก ข้าสนใ

่าสิ่งใดกษัตริย์ของกระหม่อม

่อนจะต้องสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ไอศูรย์

ร ข้าก็ไม่ยกล

สั่นขวัญแขวน เสนาอำมาตย์ของปรมะ

ว อีกประเดี๋ยวคงจะได้เห็นองค์เท

จกล้าผู้หนึ่งยกมือประน

ั้งยังเป็นมหามิตรกับแว่นแคว้นทางตะวันตกมาเนิ่นนาน ความยิ่งใหญ่หาได้ยิ่งหย่อนไปกว่าปรมะเลยแม้

ม่! ลูกของข้า ข้าไม

เลืองมองไปทางวิรัลย์อย่างขอความช่วยเหลือ ขณะที่วิรัลย

าสมควรแก่การมีคู่ครองแล้ว จะผ

น หาใช่ให้อภิเษกกันเป็นคู่ตุนาหงันแต่อย่างใดทั้งที่จริงแล้วอยากจะให้เป็นอย่างนั้น ทว่าก็ใช่ว่าสราลีจะไม่รู้ว่าจอมทัพอสุราผู้นี้หวงแหนลูกเพียงใด หา

าเขี้ยวน้อยทั้งสองข

่เข้าข้าง ไอศูร

บปี หาได้

าไม่เล็กนั้นหมายถึงสิ่งใด วิรัลย์เห็นแววตานั้นก

ฉกรรจ์แล้ว ข้าห

อ ทำเอาวิรัลย

งหรือแสร

อศูรย์ก็ไ

หากไม่มีเจ้าเขี้ย

ู่กันเล่า ทางสราลีร้องข

ใจของเขาเลยนะ! ลูกคนเล็กเช่นน

รรย์ช่างไร

กแผ่นกับแคว้นสราลีก็หาได้แย่ อีกทั้งองค์ยุพราชของสราลีนั้นก็องอาจเข้มแข็ง หากทั้งสองมีจิ

ก แต่ที่เงียบงันไปนั้นก็เพราะได้ยินว่าเมื่อเขาสิ้นไป เ

มิอาจอยู่ยืนยงค้ำฟ้าเป็นเทวด

ี้แล้ว พลันระบายลมหายใจออกมาราวก

ป็นยักษา เจ้าศวรรย์ก็เป็

เป็นยักษ

์ก็พูดต่อไม่ออก ย่นปากมองยอดรักราวกั

ะยินยอมให้เจ้าศวร

ับคาดคั้นเอาคำตอบ ถึงครา

ูตัวใ

อ

ีจิตปฏิพัทธ์ก็จะกลับ

ใ

นลมหายใจอ

ด้ ไ

จกันไว้ไม่อยู่ ยิ้มร่าออกนอกหน้าก

นา ประเดี๋ยวก็สั่

กครา มีเพียงวิรัลย์เท่านั้นท

รงปลาบปลื้มพระทัยยิ่งอย่างแน่นอนที่ไอศูรย์รักใ

ของไอศูรย์นั้นดำมืดไปหลายส่วนรา

*