เสี้ยวอสูร

ที

าณาเขตอันเวิ้งว้าง กระนั้นก็หาได้ทำให้ชายหนุ่มผู้ควบม้าสีดำปลอดนำหน้าขบวน

เค้นถามความจ

เร่ร่อนกำลังสาละวนกับการขนถ่ายถุงบรรจุน้ำที่ทำจากหนังสัตว์จากหลังเกวียนเทียมม้าและอูฐอยู่ แต่ทุกชีวิตก็ต้องหยุ

ของข้าอย

ำให้สีหน้าและแววตาของชายหนุ่

่ที่ไหน! ซิ่น

ประโยคต่อมาเป็นชื่อห

าแฝดที่อาศัยครรภ์มารดาร่วมกัน นางหายตัวไปตอนที่เขาออกไปปล้นก

้องการก็ได้รับใน บัดนั้นเมื่อคนที่เขาถามหาได้ป

จะตามตัวข้า เจ้าก็เพ

ั้นคือบิดาของเขาและผู้ดำรงตำ

่องประดับเงินที่สวมห้อยตามลำตัวแกร่งดังกระทบกันเป็นจังหว

ซิ่นจินให้เป็นฮูหยินขอ

ชื่อว่าเป็นอสุรกาย แม้เขาจะไม่เคยพบพานเทพอสูรเหล่านั้นมาก่อน แต่ก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นหาใช่มนุษย์เฉกเช่นพวกเขาแต่อย่างใด หากแต่เป็นอมนุษย์ที่มีร่างกายบางส่วนเป็นสัตว์และอีกบางส่วนเป็นมนุษย์ ครั้นได้ยินว่าซิ่นจินถูกยกให้ไปตบแต่งเป็น

ผู้เป็นบิดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ หาก

แลกกับน้ำเหล่านี้!” ตะเบ็งเสียงพลางชี

ต่ความเงียบนั่นแหล

่านนะ” ซิ่นเฉิงผิดหวังในตัวบิดาไม่น้อย

็มไปด้วยโทสะของบุตรชา

กันมากมายเพียงใด เจ้าจะทนเห็นพวกเขา ทั้งคนเฒ่า สตรี อีก

านพ่อนำบุตรสาวตนเองไป

ิงบันดาลโทสะกว่าเดิม หากคนตรงหน้าหาใช่บิดาของเขา เขาคงจะไม่รอช้าที่จะ

้องใบหน้าหยาบกร้านของบิ

งเสียใจที่

กเผ่าที่มองเขาด้วยความหวาดหวั่น ว่าหลังจากนี้ซิ่นเฉิงจะก

นเช่นนั้น ทันทีที่เห็นร่างสูง

ปไหนกันซ

้วยแววตายากจะอ่าน ก่อนคำพูดของเขา

ปพาซิ่น

่น้อย ผู้เป็นบิดาไม่เห็นด้วย

ป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพเทียนอี้ คงเข้าพิธีสมรส

กยิ้มเย้ย “ช่วงชิงมาไม่ได้ เป็

อี้ หนึ่งในแม่ทัพเทพอสูรซึ่งครองแค้วนเฟิงฝูที่ได้ชื่อว่าเป็นแคว้นอันอุดมสมบูรณ์ท่ามกลางทะเลทรายแห้งแล้งแห่งนี้ เขาก็คงจะไม่ถูกทหารของเทียนอี้จับโทษฐานบุกรุก โทษของการขโมยย่อมร้ายแรงถึงชีวิต และเพื่อไม่ให้สมาชิกในเ

ของท่าน นางมีใบหน้าละม้ายคล้ายท่านแม่ ไม่ว่า

่าคนอื่นๆ ถูกทหารอมนุษย์ของเทียนอี้พบเจอได้เช่นไร ในหัวของเขามีเพียงภาพดวง

ะหวงนางมาก ก็นางเป็นทั้งน้อง และเป็นของล้ำค่าของเขาเช่นกันนี่ ตั้งแต่มารดาสิ้นไป ก็มีซิ่นจินนี่แหละที่เยียวยาจิตใจของเขาให้แข็งแกร่งเฉกเช่นทุกวันนี้ ขณะที่ผู้เป็นบิดาละ

รชายพูดแทงใจดำ น้ำเสียงแห

ินหนีไปยังกลุ่มนักรบทะเลทรายที่รู้ดีว่าหลังจากนี้ พวกเขาจะ

่ได้ เจ้าจะทำให้คนใ

ไปมอง ขณะที่บิ

้าในภายภาคหน้า ทำการสิ่งใด

ายกับจะรับฟัง หากแต่ไม่ เขาก้าวเดิ

ข้าจะถือว่าเจ้าหาใ

ง คำรามในลำคอเล็กน้

ข้าก็จะต้องพา

องบรรดานักรบหนุ่มที่ร่วมปล้นเคียงบ

้า ขอให้ขึ้นม้

จากความอดอยากกลับได้รับการอุ้มชูจาก ซิ่นเฉิง ฝึกวิชาศาสตราวุธ การขี่ม้า และการล่า มากกว่าได้รับความใส่ใจจากคนเป็นผู้นำเสียอีก เมื่อต้องเลือกระหว่างผู้ที่นับถื

นเชิดปลายคางขึ้นด้วยกระหยิ่มใจ ไม่สนใจส

เผ่ามองตามด้วยประหวั่นใจว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วยาม ขณะที่ผู้เป็นบิดาปวดร้าวในใจด้วยต้องเสียบุตรและธิดาอันเป็นที่ร

ก็บของ เราจะเดิน

้ว... การกระทำของซิ่นเ

ด้อีกต่อ