เสี้ยวอสูร

ที

ักของเจ้าเช

ับจ้องไปยังใบหน้าของสุนัขป่าอย่างตะลึงงัน ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นอมนุษย์ก็จริง แต่

ุษย์ ตรงหน้าเขา

ยกว่าเทพอสูรไ

เป็นคนรักของเจ้าใช่หรือไม่?” เมื่อเห

บางคราก็เป็นโจรปล้นกองคาราวานสินค้าและสังหารโจรทะเลทรายกลุ่ม

ราย นางเข้าใจว่าคนตรงหน้าตกอยู่ในภาวะตระหนก แม้จะกล้าหาญเพียงใด แต่ผู้มีอำนาจและชวนยำเก

นครั้งที่สอง นา

ริปากออกไป

ป็นคนรักของข้าไม่ หากแต่เป็นพี่ชายฝา

พราะนางรู้ว่าเหล่าอมนุษย์พวกนี้ ต่อให้มีเมตตาต่อมนุษย์ คอยอุ้มชูอุปถัมภ์เพียงใด แต่พวกเขาก็มีกฎระเบียบเคร่งครัดที่

พเทียนอี้ โทษยังถึงตายยกเผ่า แล้วนี่บุกจวนอย่างอุกอาจ คงไม่ถ

สียจนหน้าผากติดพื้น เท

ายฝาแ

นัก นางเป็นหญิงงาม ไม่คู่ควรกับหยดน้ำตาเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ผู้เป็นพี่อย่างซิ่นเฉิงเองก็ไม่ต้องก

จ้าลุกขึ้นป

ผู้เป็นน้องลุกขึ้น ขณะที่ซิ่นจินส่ายหน้ารัวให้เข

ข้ายอมตายเพื่อเจ้า” ซิ่นเฉิงว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มประดาที่

าญแม้จะดูโง่เขลาไปบ้าง ทำให้เขาเอ่ยขึ้นมา

ยังจะบุกรุกจวนข้า ชิงตัวว่าที่ฮูหยินของข้าไปอีก

ือความตาย หาได้เคยมีมนุษย์ใดอาจหาญยกตนสูงเทียมเท่าเทพอสูรได้ด้วยเกรงต่อบารมี แต่

ก็ทำ แต่จงปล่อยซิ่นจินและ

้ตัวไหมว่าพู

าไปแล้ว

จ ก่อนจะโดนทุบไปอีกคนละทีสองทีด้วยฝี

ือว่าถ้าไม่ได้อนุญาตก็อย่า

ฉิงมองแล้วก็กำมือแน่น เขาต้องรีบทำการใ

” ว่าเสียงต่ำออกมา อีกทั้งสรรพนามที่ใ

มณ์ใดๆ ออกมา จะมีก็แต่ซิ่นจินเท่านั้น

ูดอะไรอีกเลย ข้าจะ

้า พวกเขาก็เป็นพี่น้องข้า ข้าจะปกป้อ

ริงๆ เสี

โง่เขลาในสายตาของเทียนอี้อยู่ดี ก่อ

ามกลางเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของซิ่นจิน ขณะที่ซิ่นเฉิงดิ้นพราดด้วยไม่ยอม แต่จะไปสู้อะไรได้ สุด

วกับว่าเจ้ามีสิทธิ์เลือกอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้

ำถาม พูดเพียงสิ

พี่น้อ

นอี้ดังมาให้ได้ยิน ก่อนเขาจ

าคลุมห

ยนอี้นิ่งไปครู่ ยามได้ยลโฉมของซิ่นจินครั้งแรกหลังจากนางถูกคนสนิทพาตัวมาที่จว

ือดี ผิวหน้าคล้ำแดด คิ้วหนาเป็นเสี้ยววงพระจันทร์ สันกรามเป็นสันนูนเด่นชัดบ่งบอกความเป็นบุรุษเพ

ับอาชา.

ดียวกันก็สนใจซิ่นเฉิ

ีนามว่

ณ์ ทหารอมนุษย์ที่เห็นเหตุการณ์นั้นกดร่างของซิ่นเฉิงลงไปกับพื้นเต็มแรงด้วยโมโหท

าค่ะ เขามีนา

งสาวที่เว้าวอนขอให้เขาออกคำสั่ง

็นไร ป

็ง ก่อนที่เทียนอี้จะทรุดตรงลงนั่งยองตรงหน้า ชันเข่าข้างหนึ่งขึ้น มือเอื้อมไปเชยปลายคางของ

ุก ก่อนคำพูดประโยคถัดมาจะทำให้ทุกชีวิตนิ่งงัน “หากเจ้าไม่อยากตาย ก็จงเล

โพลง ไม่ต่างจากคนอื่

ษย์ตนนี้

ม่คิดจะข้องเกี่ยวกับเทพอสูรเหล่านี้อยู่แล้วด้วยนึกรังเกี

ดื่องเรียกเสียงหัวเราะในลำค

จมากจร

กขึ้นยืน ว่

แต่มีเงื่อนไขว่าห้ามคนของเผ่าเจ้ากลับมาเหยียบแคว้น

้นมาได้บ้างที่เขาไม่คิดให้ซิ่นเฉิงเป็นฮูหยิน แต่ให้เป็นทาสแทน และคนที

จะยินยอมรับข้อเส

มกัน แต่ในเมื่อเข้าตาจนเช่นนี้ ซิ่นเ

ปล่อยพี่น้อ

“พาพวกเขาไปส่งนอกแคว้น ข้าวของข

ยคำเอาไว้ก่อนด้วยเหตุการณ์หลังจากนี้ค่อนข้างชุลมุน ซิ่นจินร้องไห้โวยวาย ไม่ยอมให้ซิ่นเฉิงตัดสินใจเช่นนี้ อ

่งการให้ทหารนายอื่นพาทาสคนใหม่ไปยังเรือนคุมขัง

ทำเช่นนี้จะดีหรือ? ท่านจำเป็นต้องมีทายาทสืบสกุล ปล่อ

ว่าต่อ “ข้าเข้าใจแล้วเรื่องทายาท แต่นางยังไม่ใช่สตรีที่ข้ามีใจปฏิพัทธ์ด้

านเหลียงทั้งสิ้น ที่เขาไม่พูดขัดใดๆ ก็ด้วยไม่อยากจะถกเถียงเรื่องที่เคยพูดมาตลอดหลายร้อยปีซ้ำไปมา

ร้างกองทัพให้ใหญ่ขึ้น จึงจำเป็นต้องมีทายาท เทพอสูรตนอื่นวัย

ม่ใช่หรือพ่อบ้านเหลีย

ยลมหายใจออกมา ปล่อยให้ผู้เป็นนายกลั้วหัวเราะเบาๆ และเดินจากไปโดยไม

ัวอย่างที่ดีไม่ได้ ยังจะหา