ทาสรักมนตราเสน่หา

นท

น้าไปหาเนินเนื้อขาวอวบอิ่มซึ่งกระเพื่อมไหวตามแรงลมหายใจ ริมฝีปากหนาป

้อยขยับไหว ทั้งปั่นป่วนและเสียวซ่านจนอยากที่จะเปล่งเสียงร้องออกไปให้ดังๆ แต่ก็

บหน้าคมคร้ามขยับเคลื่อนไปตามลำคอระหง เขาประพรมจุมพิตวนเวียนไปทั

ไรฟันและกระพุ้งแก้ม เกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นเล็กที่ยื่นออกมาด้วยความไม่ประสา

นึกได้เสียก่อนว่าหากทำเช่นนั้น คราวนี้เขาอาจหยุดตัวเอ

ือไปคว้าชุดที่เลือกมาวางบนเตียงนอนยื่นให้

นทร์แต่งชุดนี้ออ

รวง ปลายแขนและส่วนล่างจากขอบทรวงสอดด้วยริบบิ้นสีขาวผูกเป็นโบเล็กๆ สวมใส่กับกระโปรงผ้าพลิ้ว

หม” ติณภพถามเสียงนุ่ม สาเหตุที่เลือกชุดนี้ เพราะเมื่อไปถึงจุด

ีเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆ อีกสองชิ้นหล่นลงตรงหน้า เท่าที่เธอเคยรู้มา แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจริงไม่จริงยังไง...ผู้ชายบางค

อิฐ.

เครื่องหมายคำถาม กวาดไล่มองไปทั่วว่าตัวเองมีอะไรผิดปรกติ ทำไม

และอ่อนโยน ขณะยื่นมื

่จับต้องอยู่อาจสูงกว่าเป็นไหนๆ แล้วก็ใช่ว่าของที่จับจะเป็นของซวยเสมอไป ถ้าคิดแบบนั้น ค

ก ฉันจะได้รู้ว่าพระจันทร์ชอบใส่เสื้อผ้าแบบไหน เวลาเลือกซื้อให้จะได้ถูกใจไง” ชายหนุ่

ศิกานต์กำหมัดและทุบลงไปบนอกกว้างเบาๆ แล้วพอจะยกหนีก

จนริมฝีปากประทับบนเรียวปากนุ่มอวบอิ่ม ปลายลิ้นสาก

นะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว” เขาดึงบ

ระเรื่อ ดวงตากลมโตเป็นประกายหลุบต่ำลงมองพื้นห้อง สองมือเล็กๆ คว้าเสื้อผ้าจากมือใหญ่เกือ

ณภพกระเซ้าเย้าแหย่อย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนบนเตียง สองมื

คน มีหน้าที่ทำความสะอาดบ้าน ซึ่งเดินกลับมายังห้องพักของตนเอง

คราญ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเสียงทีวี แต่ก็นึกได้ว่าห้องศศิกานต์ไม่มี แล

ยเท้าเย็นเฉียบเหมือนอยู่บนก้อนน้ำแข็ง เท้าเล็กๆ รีบสาวไปหาติณภพ ยื่นมืออี

ประตู ตอบกลับไป

าลัย พระจันทร์กำลั

ะได้ยินเสียงอะไรดังเล็ดลอดออกมาอีก แต่คราวนี้กลับเงียบสงัด เลยได้แต่ผ่อนลมหายใจยาวๆ ออกจากปอดอย่างเ

ยงนิดหน่อย พี่มาลัยว่าเหมือนมากไหมคะ” ศศิกานต์โต้ตอบกลับไป หัวใจเต้นแรงและเร็

เปล่าทำผิดนะ พระจันทร์นั่นแหละผิดที่

ลุกชัน รีบยกมือยันอกกว้าง

นเข้าแล้วนำเรื่องไปบอกเล่าให้กับคนในบ้านฟัง เ

ที่อยู่ใหม่แน่ๆ เห็นท่าทางคุณผู้หญิงใจเย็นและใจดี แต่เวลาที่ท่านโกรธขึ้นมา ก็เหม

เป็นคนเคลียร์เอง” ติณภพบอกให้หญิงสาวสบายใจ เ

ากลูกสะใภ้จะกลายเป็นเพียงแค่เด็กที่อาศัยอยู่ในบ้านคนหนึ่ง ถึงศศิกานต์

ว่า.

องศศิกานต์หรือเปล่า แล้วก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อหูไม่ได้ยินเสียงอันใดแล้ว แต่ก็ยังคลายความกังวลได้ไม่

นะ เดี๋ยวฉันจะออกไปดูว่า