ร้อยเล่ห์กลหัวใจ

นท

้ายมองเหยื่อที่ถูกหลอกล่อให้ต้องวิ่

ื่อนไหวรวดเร็วดั่งสายลมจะกระโจนมา ชั่วพริบตาเดี

นี่เหรอเสียง...ทำไมถึงได้แหบแห้ง บ

หนาที่ตะปบลงมา ถึงกระโจนหนีอย่างอัตโนมัติ แต่ก็ยังช้าเกินไป

..เปร

นที่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย กระทบหลังคาใบหญ้าแฝกก่อนร่วงลงสู่พื้นดิน สายลมโหมพัดหวีดหวิวคล้ายเสียงภูติผีพรายร้องโหยหว

มีบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้ต้องมาอยู่ในถิ่นที่ไม่คุ้นเคย ถึง

สื้อผ้าบางเบาและชื้นหนาวสะท้านราวกับยืนแช่อยู่กลางลำธาร ถูกสายน้ำเย็นจัดไหลบ่ามากระแทกจนเซถลาล้มลง

เฮือก ดวงตาเบิกกว้าง ผวาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวอย่างรวดเ

วดที่ดังผ่านริมฝีปากแห้ง

อะไร

หลับตาลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเจอกับอาการปวดร้าวราวกับถูกค้อนหนักๆ ที่ระดมทุบไปทั่วศีรษ

้อชนจนกระเด็นไปอัดกับผนังปูนหนาๆ ก่อนถูกทับซ้ำอีกครั้งอย่างนี้ แต่นึกทบทว

กัน แล้ว...มาอย

ัดหอบเอาละอองฝนมาถูกผิวเนื้อทำให้หนาวจนเป็นสะท้าน ขนแขนและส่วนต่างๆ ของร่างกายลุกเกรียว ไหนจะอาการปวดที่กระบอกตาที

ี่แม้พยายามบอกกับตัวเองว่าไม่มีอะไร แต่ไม่เป็นผล...เมื่อสภาพร่างกายที่อ่อนล้าตอกย้ำ...ประท้วงให้นอนพักผ่อนอี

จนทัศนะในการมองเห็นลดน้อยลง ทำให้พนักงานพยายามประคองรถไปอ

่าย ถ้าไม่เคลื่อนย้ายออกก่อนและนั่นก็เป็นเหตุให้

ริมถนนสาดส่องเข้ามา ตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ เพราะเสียงหวีดร้องโหวกเ

รปล

ลุมกันฝนสีตุ่นๆ สวมรองเท้าบูทเดินตรงมาพร้อมกับบางสิ่งในมือ

ื

่งหนีลงจากรถกันจ้าละหวั่น อย่างไม่หวั่นเกรง

ุบัติเหตุ แต่เป็นความจงใจของใครบางคน ก่อเกิดเป็นความหวาดกลัวเมื่ออยู่ในถิ่นที่ไม่คุ้นเคย ถึงจะเป็น

...หนี! และต้องหนีให้เร็วที่สุดด้วย ทว่าสิ่งที่คิดทำเป็นการตัดสินใจที่ผิดอย่างมหันต์ เพราะเพียงแค่กา

วาดหวั่นขลาดกลัวจนสองขาสั่นระริก ดีว่าตอนนี้ก้าวลงมายืนบนพื้นเปียกแฉะด้วยหยาดฝนที่ยังคงโปรยปรา

่ฝนพรำลงมาไม่ขาดสาย บวกกับแสงไฟที่ไม่ค่อยสว่าง จึงต้อง

ั้น...ไปเ

ี่น่าจะเป็นหัวหน้ายกแขนขึ้นชี้นิ้วแหวกม่านฝูงชนที่ตอนแรกก็พยายามจะวิ่งหนีกันอุตลุด...บ่งบอกว่าคนที่เอ่ยถึงใช่ตัวเองแน่นอน ไอ้ที่กึ่

ม่พอใจ ถึงได้ตามไล่ล่าด้

เพื่อไต่ถามให้ได้คำตอบ แต่ความหวา

ก็หยุดพักคลายอาการเหนื่อยเมื่อยล้า มือหนึ่งเท้าเหนือหัวเข่า อีกมือยกขึ้

ะกลัวจะเป็นกลหมากศัตรูที่วางล่อไว้ให้เหยื่อตายใจ ก

าตัวเล็กนั่นหายไป

ึกว่าจะเป็นแค่เต่าต้