ลิขิตหงส์ฟ้าชะตารัก แคว้นเว่ย

หาสน์ตระกูลหลิว ทำให้เหล่าข้ารับใช้ต่างหวาดหวั่น

ใช้ความเที่ยงธรรมเป็นพื้นฐ

เสียงเด็กชายคอยต่อคำ

าอย่างเป็นธรรมชาติ ซ่งซื่อมองภาพความสงบสุขเ

อบเล่าเรียน แต่มิใช่เล่า

มาม๊า กับวิชาเลือกเสรีสมัย

ส่วนหนึ่งก็เพราะหลักการ

่งยิ้มบางให้และลูบศ

ตัวน้อยจากเขาอีกแล้ว เ

ว้แน่นเพื่อควบคุมตนเองไม่ให้

านลองสวมดูก่อนว่าพอดีหรือไม่” นางเอ่ยก่อนจ

ตนเองให้ฟัง ว่านางเย็บอาภรณ์ได้งดงามยิ่ง และเพิ่งจะส่

ยสอนงานเย็บปักถักร้อย แรกเริ่มเป็นถุงหอม ต่อมาก็เป็นถ

เข้าขั้นน่าเกลียดเลยทีเดียว แม้จะเลือกจับคู่สีได้ดี แต่เมื่

รสักนิด เขาเอาของที่นางทำให้ม

ดีที่ถุงมือนี่เป็นขนกระต่า

ดอัด” การเป็นน้องสาวที่เขาเอ็นดูก็มีข้อด

าขนจิ้งจอกหรือขนเตียวได้เมื่

กระมัง ไม่จำเป็นต้องใ

ที่ข้าเพิ่งเย็บเสร็จใส่แล้วทั้งนุ่มทั้งอุ่น ข้าชอบมากทีเดียวเจ้าค่ะ

บขนจิ้ง

ย็บเสื้อคลุมขนจิ้งจอกได้แน่” เมื่อนางนึกถึงเสื้อผ้าแฟชั

ง เรียกรอยยิ้มอบอุ่น

้าไปกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับเอาใบหน

นบ้า ทำให้พี่สาวคน

็สามารถรับตัวนางไว้ได้ไม่ยาก และโอบ

ในอ้อมแขนฟังดูไม่น่าเชื่อถื

่เขายิ้ม หรือแสดงออกว่ามีความสุข นาง

าไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน แต่ยิ่งนานวันเข้าเขากลับยิ่งต้อง

เล่นข้างนอกเจ้าค่ะ” นางมั

นหมอมาตรวจอีกสักรอบ ให้แน่ใจว่าร่างกา

แล้วนะเจ้าคะ ครั้งก่อนท่านหมอก็บอ

ขาด แล้วเจอลมหนาวเข้า ก็อาจกลายเป็นโรคเรื้อรังได้ ทางที่ดีเจ้ารอให้ท่านหมอมาตรวจอี

ลาดของฉันก็ต้องถูก

ย์แล้ว เมื่อได้รับคำยืนยันจากท่านหมอ หลิวเห

ล่อยตัวจากห้องขัง เรื่องนี้สร้าง

ื่องประดับและซื้อของไปมากมายเมื่อเดือนที่แล้ว ยอด

มายเพียงนี้ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบเท่านั้น ไม่น่าเชื

าของร่างเดิมสะสมมาตั้งแต่สี่ขวบ เริ่มจ

อยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งจะต้องมีเครื่องประดับสักชิ้นสองชิ้นติดตัวกลับ

ึงขนาดเอาตั๋วเงินเป็นพันตำลึงให้เด็กเ

่จวินก่อนออกไปเที่ยวเล่น และครั้งนี้นางยังคงได้รับตั๋วเงินสองพั

ะก็ ได้มาครั้งละสองพันตำลึงเป็นเวลาสามปี ในหนึ่งเดือนก็ออกไปเที่ยวเล่น

ึงก็ถือว่าเป็นเงินทุนที่ไม่น้

างหันมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น หน้าต่างสองข้างของรถ

่ง เด็กหญิงเกาะขอบหน้าต่างและมองออกมาด้านนอกอย่าง

รือเจ้าคะ” มิใช่อ่านไม่ออกเพียงแ

งต้องการจะสื่อ เขาไม่เพียงบอกชื่อร้าน แต่

้นเว่ยแบ่งออ

งวังหลวง วังของเหล่าเช

่าขุนนางและเหล่าบัณฑิต แม้มีช

ของเหล่าพ่อค้า ประชาชน

งเหล่าแรงงาน พ่อค้าทาส และคน

คว้นเว่ย โดยมีร้านรับฝากเงินเป็นรายได้หลัก นั่นคือร้านจินเป่าซึ

ทำไม เหล่าไท่จวินถึ

ก เพราะเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่คึกคักที่สุด ทั้

าอาหารที่ขึ้นชื่อ

งรมย์ที่มีชื่อเสียงที่

ดังที่สุด ว่ากันว่าอาภรณ์ของเหล่าพ

ที่น่าเชื่อถือที่สุดในแคว้นเว่ย เพราะ

ร้านขนม ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ครอบครัวของนาง

ึงเริ่มสำรวจตลาดโดยการเข้

ซึ่งทั้งสองแห่งมีสินค้าเหมือนกันแทบจะทั้งหมด ท

ะหน้าตางดงาม ทำอย่างประณีต แต่ว

หวินจิ้งมองกล่องขนมมากมายที่วางอยู่เต็มรถม้า ทุกก

ข้าตั้งใจซื้อมากินกับท่าน แต่ว่า… หากท่านไม่ชอบ ก็ไม่เป็นไร ข้ากินคนเดียวก็ได้เจ

ามหวานจนเลี่ยนที่แผ่กระจายไปทั่วปาก ท

ทางกินหมดเป็นแน่ เจ้าเก็บไว้ตกรางวัลให้พวกสาวใ

อด ข้ายังไม่เคยตกรางวัลให้พวกนางเลยสักครั้ง”

ไปที่ใดอี

านเครื่องปั้น แล้วก็อย

นจิ้งขรึมลงทันที “เจ้าจะไปฝั่งใต้ด้วยเหตุ

้อน “ข้าก็แค่อยากเที่ยวดูให้ทั่วเมืองเท่านั้น

่นั่นส่วนมากมีแต่พวกใช้แรงงานกับพ่อค

ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าความคิดเรื่องการ

ดร้าน” สายตาคมกริบของเ

้นต้องออกเรือน สิ่งเหล่านี้ข้าเข้าใจดีเจ้าค่ะ เ

าว “ในกฎหมายแคว้นเว่ย มิได้ระบุว่าห้ามสตรีทำการ

กับนัยน์ตาที่เปล่งประก

หนึ่ง เด็กหญิงและเด็กชายจูงมือกันลงมาจากรถ โดยม

ปั้นเดินมาส่งด้วยตนเอง แต่ในขณะที่เด็กหญิงกำลังจะก้าวขึ้น

ด็กหญิงเคยยืนอยู่เมื่อครู่ จากนั้นทำท่าจะคว้าจับอะไรบางอย่าง แต่กลับคว้าได้เพียงความว่

ดสั้นเล่มหนึ่งยื่นมาจ่อที่คอ พร้อ

่งเจ้