ลู่เหยี่ยนพาชูจี้เดินเข้าไปในลิฟต์

เธอยืนตัวสั่น เอาแต่ก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างประสานกันแน่น โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

ลู่เหยี่ยนเลิกหมวกแก๊บสีดำที่เขาใส่ไว้บนหัวของเธอขึ้น

ชูจี้มองเขาอย่างตกใจ ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ทำให้ขนตาที่ยาวงอนของเธอเปียกชื่น มันทำให้เธอนั้นดูน่าสงสาร และดูมีเสน่ห์ในคราวเดียวกัน

“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” สายตาที่เย็นชาของลู่เยี่ยน ค่อย ๆ มองไปที่เธอ

เขาหยิกแก้มของเธอ แล้วจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เอื้อมมือไปเลิกเสื้อเธอขึ้น เพื่อจะดูที่เอวของเธอว่าได้รับบาดเจ็บรุเปล่า