“คุณมีเบอร์โทรศัพท์ร้านดอกไม้ไหมคะ？ ช่วยถามให้หน่อยว่าดอกไม้พวกนี้คืนได้หรือเปล่า” หลังจากเก็บกลีบดอกไม้ที่อยู่บนพื้นแล้ว ชูจี้ก็วางกองดอกไม้ไว้บนโต๊ะอาหาร

ลู่เหยี่ยนพยายามเซาะเทียนไขทั้งหมดออกจากพื้นแล้วสั่งให้คนของเขานำดอกไม้ออกไป

กว่าจะทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้ว

ชูจี้เอนกายพิงโซฟาอย่างหมดแรง

“นี่คือเงินที่ร้านดอกไม้คืนมาให้นะ” ลู่เหยี่ยนล้วงมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเดินเข้าไปหาชูจี้แล้ววางเงินจำนวนหนึ่งลงข้าง ๆ เธอ

“คุณให้ฉันทำไมคะ？ มันคือเงินของคุณ”

ชูจี้ดูเหนื่อยล้า แต่น้ำเสียงของเธอก็ยังคงเฉยเมยเช่นเดียวกับเมื่อเช้า