ชูจี้จะไม่รู้สึกผิดได้อย่างไร？

แม้ว่าลู่เหยี่ยนจะดูสบาย ๆ แต่เขาก็ปฏิบัติกับเธอดีมาก ถ้าหากวันหนึ่งเธอวางแผนจะไปจากเขา คงเป็นวันที่เธอจะรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีใครมากรีดอกแล้วกระชากหัวใจออกไปแน่ ๆ

สายลมพัดเอื่อยในยามราตรี ชูจี้ก้มหน้าและพยายามจะประคองตัวเองไว้

“ฉันจัดการเองได้” เสียงของเธอเบาบางล่องลอยไปกับสายลม

เธอตัวคนเดียว และสู้ชีวิตคนเดียวมาตลอด

ลู่เหยี่ยนเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาคู่สวยที่กำลังมองไปที่พื้น และมองเห็นรองเท้าผ้าใบสีเหลืองของเขา

เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาลุ่มลึกของเขา