“ช่วยฉันด้วย！”

เส้าเหิงมองลงไปที่สาวขี้เมาที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอจับแขนเสื้อเขาราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตกลางคลื่นมหาสมุทร

เมื่อดวงตาของเขากวาดผ่านใบหน้าของเธอ เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นตาเล็กน้อย

แต่เขาไม่มีเวลามาคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณฮวงออกมาจากห้องส่วนตัวของเขา และพบว่าหนวนจิ่วอยู่ในอ้อมแขนของชายอีกคน ใบหน้าอ้วนของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงด้วยความโกรธ ก่อนเขาจะตะโกนเสียงดัง “เธอมากับฉัน！”

เส้าเหิงเหลือบมองคุณฮวงด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

นั่นทำให้คุณฮวงลังเลขึ้นมาเล็กน้อย แม้ว่าชายคนนี้จะเป็นคนแปลกหน้า แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนอันตราย รัศมีความโหดเหี้ยมของเขาทำให้คุณฮวงประหม่า

“ออกไป” เส้าเหิงพูดเสียงเรียบ

“แกเป็นใคร ถึงได้มาสั่งฉันว่าฉันต้องทำอะไร？ กล้าดียังไงมาแย่งผู้หญิงของฉัน？ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？ เอาคืนเธอมานี่นะ！” คุณฮวงพยายามยืดอกของเขาขึ้นเหมือนชายบ้าอำนาจ “ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ปล่อยให้นายออกจากจินสี่คลับแน่！”

ทันใดนั้นซิงเฉินซึ่งกำลังนั่งดื่มและชมละครฉากนี้อย่างสนุกสนาน จู่ ๆ ก็หลุดหัวเราะออกมา

น่าสนใจชะมัด！ ตาอ้วนนี่ช่างกล้าดีจริง ๆ ที่มาข่มขู่เส้าเหิง

เขากล้าดียังไงมาท้าทายเส้าเหิง？

“เอาล่ะ ๆ ในเมื่อนาน ๆ ทีนายถึงมีโอกาสพบสาว ๆ สวย ๆ แบบนี้สักที ฉันก็ฝืนใจช่วยนายสักครั้งก็แล้วกัน” ซิงเฉินยืนขึ้นอย่างสบาย ๆ แล้วขยิบตาให้เส้าเหิง จากนั้นเขาก็เดินไปหาชายอ้วนคนนั้น และยกเท้าขึ้นเตะคุณฮวงเข้าที่ห้องในทันทีทันใด จนทำให้คุณฮวงเซถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนเขาจะเดินออกจากห้องไป พร้อมกับเสียงปิดประตูอันดังลั่น

“กำจัดมันออกไปให้พ้นสายตาฉัน” ซิงเฉินตะโกนใส่บอดี้การ์ด

บอดี้การ์ดสองคนรีบเร่งดำเนินการให้เขาทันที พวกเขาลากคุณฮวงไปที่ประตูของจินสี่คลับแล้วโยนออกไปที่ถนน

ผู้คนที่เดินผ่านไปมารอบ ๆ ตัวคุณฮวง มองเขาด้วยความสงสัยใคร่รู้ เขาไม่เคยรู้สึกอับอายขายหน้าขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต

ในห้องส่วนตัว หนวนจิ่วยังคงกำเสื้อของเส้าเหิงไว้แน่น

เขากระวนกระวาย และพยายามสะบัดมือของเธอออก

แต่เธอกลับเอาแขนโอบรอบคอของเขาไว้ และเบียดร่างกายของเธอเข้ามาชิดใกลักับเขา “ฉันเคยเห็นดวงตาของคุณมาก่อน...”

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอเจือกลิ่นแอลกอฮอล์เล็กน้อย สัมผัสผิวของเขาราวกับสายลมที่แผ่วเบา เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างยั่วยวน และดวงตาแวววาวฉ่ำน้ำของเธอก็ดึงดูดความสนใจของเส้าเหิง

ทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ทันที ถึงความทรงจำในอดีตที่ผุดขึ้นในใจของเขา มันยังชัดเจนแจ่มแจ้งเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ในความทรงจำของเขา เขากำลังจูบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ และในที่สุดเขาก็ได้มีอะไรกับเธอ

ผู้หญิงคนนั้นจากเมื่อหลายปีก่อนก็คือผู้หญิงที่กำลังอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้

สีหน้าของเขาบูดบึ้งขึ้นมาทันที “เป็นคุณนี่เอง”

หนวนจิ่วหลับตาลง เธอรู้สึกวิงเวียนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เธอขดตัวลงด้วยอาการปวดหัวเพราะความมึนเมา แล้วเอาหัวพิงไหล่เขาอย่างเหนื่อยอ่อน

ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอแตะกับผิวเปลือยเปล่าของเส้าเหิงจนทำให้เขาขนลุก ความต้องการนั้นก็ถูกกระตุ้นให้ตื่นตัวอยู่ภายในร่างกายของเขา

เขาพูดเย้ยหยันว่า “คิดว่าฉันจะหลงกลแบบเดิมถึงสองครั้งอย่างนั้นเหรอ？”

เมื่อห้าปีก่อนเขาตกหลุมพรางแบบเดียวกันนี้เป๊ะ นี่พวกคู่แข่งของเขาพยายามที่จะจัดฉากเพื่อทำลายเขาอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ？

ไม่เอาน่า อย่างน้อยก็น่าจะเลือกผู้หญิงคนอื่นมายั่วเขาสักหน่อย คิดว่าเขาเป็นคนโง่ตาบอดหรือไง？

“หือ？ ไม่ ๆ ฉันอยากกลับบ้าน หมิงฮ่าวกับหมิงเจากำลังรอฉันอยู่” หนวนจิ่วพึมพำจนจับใจความไม่ได้ เมื่อเธอพยายามยืนด้วยขาของตัวเอง เธอก็เสียการทรงตัวไปชั่วขณะ และเอามือไปแตะหน้าอกของเส้าเหิงเพื่อทรงตัว “ว้าว หุ่นดีจัง” เธอกล่าวด้วยความประหลาดใจ

นิ้วของเธอไต่ไปรอบ ๆ ร่างกายของเขา กล้ามเนื้อของผู้ชายคนนั้นทั้งแน่น และเป็นมัด ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีไหล่ที่กว้างและเอวสอบ ดูเหมือนเทพเจ้าก็ไม่ปาน

เส้าเหิงขมวดคิ้ว และจับมือของเธอไว้เพื่อหยุดเธอจากการลูบคลำเขา

หนวนจิ่วเอียงศีรษะ และมองเข้าไปในดวงตาของเส้าเหิงด้วยดวงตาที่พร่ามัวของเธอ จู่ ๆ เธอก็ยิ้มด้วยดวงตาเป็นประกายเพราะนึกบางอย่างออก “นี่！ ฉันรู้จักคุณ！”

เส้าเหิงเลิกคิ้ว “อย่างนั้นเหรอ？ แล้วผมเป็นใคร？”

“คุณเป็น... คุณเป็นคนแบบอย่างว่า”

เส้าเหิงขมวดคิ้ว และถามด้วยความอดทนว่า “แบบอย่างว่า？”

ริมฝีปากสีแดงสวยของเธอแยกออกจากกัน และเธอก็โพล่งออกมา “ผู้ชายขายตัวไง”

ตาของเส้าเหิงลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ เมื่อได้ยินคำตอบที่คาดไม่ถึงนี้ เขาระงับความโกรธพลางกัดฟันถามว่า “คุณพูดว่า ผู้ชายขายตัวอย่างนั้นเหรอ？ งั้นคืนนี้ก็ให้ผมรับใช้คุณสิ”

เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะแกล้งไปจนถึงเมื่อไร

“โอ๊ย！”

จู่ ๆ หนวนจิ่วก็รู้สึกเวียนหัว และเอานิ้วเรียวแตะไปที่ขมับของตน พอรู้ตัวอีกที เธอก็นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว

ภายใต้แสงไฟสลัว ผู้ชายคนนั้นโน้มตัวเข้าหาเธอ และเอาแขนของเขาโอบเอวเธอไว้ เธอพยายามรวบรวมสติของตัวเอง แต่ก็ยิ่งรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นเท่านั้น

ในวินาทีถัดมา ริมฝีปากของเขาก็บดเบียดเข้ากับเธอ

ผู้ชายคนนั้นจูบเธออย่างดูดดื่มและบ้าคลั่ง ราวกับว่าเขาต้องการเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ

หนวนจิ่วรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที เธอกำเสื้อของชายคนนั้นไว้แน่นและพึมพำว่า “เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวก่อน...”

เฮอะ ผู้หญิงคนนี้จะแสดงธาตุแท้ของเธอแล้วเหรอ？

เส้าเหิงหรี่ตามองเธออย่างเย็นชา “เป็นอะไรไป？”

“ฉัน... วันนี้ฉันไม่ได้พกเงินสดมา” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เมื่อมึนเมา ทุกอย่างก็พร่ามัวไปหมดสำหรับหนวนจิ่ว

‘งั้น เธอก็ยังแสดงต่ออย่างนั้นสินะ งั้นก็ได้ ฉันจะเล่นด้วยละกัน’ เส้าเหิงคิดกับตัวเอง

เขาโน้มตัวลงไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขาจูบที่ติ่งหูของเธอแล้วเลียเบา ๆ จากนั้นเขาก็กระซิบข้างหูเธอว่า “คืนนี้ผมไม่ต้องการเงินของคุณ คุณชอบไหม？”

หนวนจิ่วตัวสั่นจากการสัมผัสของเขา ความคิดของเธอสับสนวุ่นวายไปหมดจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

เส้าเหิงปลดกระดุมเสื้อของเขาช้า ๆ และเผยให้เห็นกล้ามเนื้อสวยงามราวกับว่าได้รับการสลักเอาไว้ จิตใจของเธอว่างเปล่าเมื่อสัมผัสกับฟีโรโมนอันน่าหลงใหลของเขา

จากนั้น ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปยังแผลเป็นที่ดูโหดร้ายบนหน้าอกของชายคนนั้น...

ทำไมรอยแผลเป็นนี่ดูคุ้น ๆ จัง

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวเพื่อตั้งสติ

จากนั้นเธอก็ผลักชายคนนั้นออกไปด้วยความโกรธแค้น หลังจากเหตุการณ์นั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอโกรธมาก เพราะเธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่ตอนนี้เธอรู้ความจริงแล้ว

“คือ...คือคุณ！ คุณ！ คุณคือผู้ชายคนนั้น เมื่อหลายปีก่อน！” เธอโกรธมากจนพูดออกมาไม่เป็นประโยค

เส้าเหิงจัดเสื้อของเขา และเลิกคิ้วข้างหนึ่งมองเธอ “ผมเหรอ？”

“คุณเป็นผู้ชายขายตัวที่ฉันเจอเมื่อห้าปีก่อน！ รู้ไหมว่าคุณสร้างปัญหาให้ฉันไว้มากแค่ไหนนะ ฮ้ะ！ ฉันคิดว่าคุณจะปรนเปรอได้ดีที่สุด แต่บริการของคุณห่วยแตกมาก！”

ผู้หญิงคนนี้กำลังมาไม้ไหนอีก？

เส้าเหิงหรี่ตา และขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “หมายความว่าไง？”

“ฉันก็หมายความตามที่พูด” หนวนจิ่วขู่พลางชี้นิ้วมาที่เขา “ฉันจะร้องเรียนคุณ！”

ตอนนั้นเจ้าโง่นี่มันไม่ใช้ถุงยางอนามัยด้วยซ้ำ！

แม้ว่าตอนนี้เธอจะมีลูกที่น่ารัก แต่เธอก็ไม่เคยลืมความสิ้นหวังนั้น และความอับจนหนทางที่ชายคนนี้เคยมอบให้เธอ！

เส้าเหิงจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชา ความโกรธพุ่งพล่านภายในตัวเขาอย่างรุนแรง

ประการแรก เธอปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นผู้ชายขายตัว ซึ่งนั่นก็เป็นการดูถูกกันมากพอแล้ว มาตอนนี้เธอยังกล้าที่จะบอกว่าเขา ห่วยแตก！

จู่ ๆ เส้าเหิงก็ขยับเข้าหาเธอ จนเธอชิดติดขอบโซฟา

หนวนจิ่วตกใจ และพยายามถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่เธอจะหนีไปได้ ชายคนนั้นก็เอาแขนรั้งเอวเธอเอาไว้แล้ว

“คิดจะทำอะไร？ ปล่อยฉันนะ！” หนวนจิ่วดิ้นด้วยความตื่นตระหนกตกใจ ทว่า เรี่ยวแรงของเธอเหือดหายไปจากการดื่มมากเกินไปของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่มีกำลังที่จะปฏิเสธการสวมกอดของเขา

ชายคนนั้นวางหน้าผากของเขาแนบกับเธอแล้วจูบเธออย่างร้อนแรงและลึกล้ำ

เส้าเหิงจับประคองศีรษะของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างเกี่ยวเอวของเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอตกจากโซฟา เขาใช้ลิ้นดันเพื่อบังคับให้เธอเปิดปาก จากนั้นเขาก็จูบเธออย่างรุนแรงและหนักหน่วง

หนวนจิ่วพยายามผลักเขาออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมรับจูบของเขา

บรรยากาศตลบอบอวลไปด้วยความต้องการ

จิตใจฝั่งที่มีเหตุผลของเธอบอกให้เธอผลักชายคนนี้ออกไป แต่อีกส่วนเล็ก ๆ ของใจเธอนั้นต้องการจูบเขาตอบ ในที่สุดเธอก็หยุดดิ้น และยินยอมไปกับการจูบ

แอลกอฮอล์ค่อย ๆ เข้าครอบงำ จนเธอหมดสติไปด้วยความมึนเมา

เส้าเหิงค่อย ๆ ปล่อยเธออย่างเบามือ ดวงตาของเขากวาดมองร่างที่กำลังหลับใหลของเธอ

ในวินาทีถัดมา ประตูห้องส่วนตัวก็ปิดลง

เส้าเหิงเดินออกไปพร้อมกับรอยลิปสติกที่เปื้อนไปทั่วริมฝีปากของเขา เผยให้เห็นว่าเมื่อกี้นั้นเกิดอะไรขึ้น

บริกรที่เดินผ่านไปมาไม่กล้ามองเขาตรง ๆ ทุกคนก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ

เส้าเหิงชี้ไปที่ห้องส่วนตัวและสั่งว่า “อย่าให้ใครเข้าไปในห้องนั้นเด็ดขาด”