เมื่อรู้สึกว่าหนวนจิ่วกำลังจ้องมองเขาอยู่ข้างหลัง เส้าเหิงก็หันกลับมามองที่เธอ

“มีอะไรเหรอ？” เขาถามขึ้นมา

ด้วยสายตาที่เฉียบคมและเย็นชาของเขา ทำให้หนวนจิ่วตกใจกลัวจนถอยหลังไปหนึ่งก้าวและเกือบจะเดินไปเตะแก้วกาแฟตั้งอยู่บนพื้น

“ไม่มีอะไรค่ะ “ฉันแค่สงสัยว่าตอนนี้พวกเราอยู่ชั้นไหนกันแล้ว” เธอพูดตะกุกตะกัก เพื่อเลี่ยงการจ้องมองของเขาด้วยการจ้องไปที่ปุ่มกดลิฟต์

เธอตอบคำถามของเขาอย่างระมัดระวัง เพราะเธอจำได้ครั้งล่าสุดที่เธอถูกสั่งให้ทำความสะอาดสำนักงานของเขา

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าเสียงของเขาฟังดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ

ทำไมเสียงของเขาถึงเหมือนเสียงของเผยเย่เลยล่ะ？

ครั้งก่อนที่เธอไปที่ห้องทำงานของประธานบริษัท เธอรู้สึกแบบนี้เช่นเดียวกัน แต่เธอไม่มีเวลาคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะวันนั้นวุ่นวายมาก