“ไม่！”

หัวใจของหนวนจิ่วเต้นระรัว จากนั้นใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าว เธอพูดอะไรไม่ออก และแข็งทื่ออยู่กับที่

เส้าเหิงหยุด และมองเข้าไปในดวงตาของเธอซึ่งอยู่ใกล้กับเขามาก ดูเหมือนจะมีความขี้เล่นเป็นประกายในดวงตาของเขา แต่น้ำเสียงของเขากลับยังคงเย็นชาเหมือนเช่นเคย “อะไรเนี่ย？”

ชายคนนั้นยื่นมือเข้าไปหาเธอ แต่แทนที่จะช่วยเธอ เขากลับยื่นเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

หนวนจิ่วกัดฟันด้วยความโกรธและอับอาย ก่อนจะพยายามยืนขึ้นโดยใช้กำแพงพยุงตัว