“ฉันไปก็ได้ค่ะ”

หนวนจิ่วรู้สึกไม่พอใจ แต่เธอก็รู้ว่าเธอควรยอม ๆ เขาไปก่อน

เพราะเธอยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเบื้องหลังที่แท้จริงของการล้มละลายของซูซื่อ กรุ๊ป และเธอยังต้องการเงินเพื่อมาเลี้ยงดูลูก ๆ ของเธออยู่ ตอนนี้เธอจะตกงานไม่ได้

เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านพร้อมกับขมวดคิ้ว

สูท เสื้อเชิ้ต เน็คไท กระดุมข้อมือ... ทุกอย่างซื้อมาจากคนละร้าน และแต่ละร้านก็อยู่คนละที่กันเลย

“คุณเหยียน ของพวกนี้... คุณมู่ต้องการตอนไหนคะ？” เธอกัดฟันถาม

“หกโมงเย็น” เหยียนเจ๋อตอบด้วยรอยยิ้ม

หนวนจิ่วดูนาฬิกาและพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงครึ่งแล้ว ถ้าเธอนั่งอยู่นานกว่านี้อีกสักนาที เธอคงไม่มีทางกลับมาทันก่อนหกโมงเย็นแน่