“เส้าเหิง สมัยเรียนนายน่ะชอบทะเลาะกับคุณลุงของคุณ นี่ขนาดไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ฉันบอกได้เลยนะว่าคุณไม่เปลี่ยนไปเลย”

ยวี่ฟูเหลือบมองไปที่มือของหนวนจิ่วที่กำลังควงแขนของเส้าเหิง เธอยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะมองเส้าเหิงด้วยแววตาเสน่หา

ใครเห็นก็บอกได้เลยว่าเธอชอบเขา แต่เส้าเหิงกลับไม่หวั่นไหวกับความรักของเธอ และมัวแต่มองหนวนจิ่วกินเค้กอยู่

เมื่อเห็นเช่นนั้น หนวนจิ่วก็แทบจะสำลัก

“นี่ค่ะ ดื่มน้ำผลไม้ก่อนนะ”

หนวนจิ่วเงยหน้าขึ้น และพบว่ายวี่ฟูกำลังยื่นแก้วน้ำให้เธอด้วยสายตาเป็นห่วง

ใจกว้างขนาดนั้นเลยเหรอ？

เนื่องจากหนวนจิ่วไม่อยากมีปัญหาหรือถูกเข้าใจผิด เธอจึงอยากจะหนีไปจากตรงนี้

แต่เส้าเหิงไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ เขาเอาแขนโอบไหล่เธอไว้ และยัดแก้วน้ำเปล่าใส่มือเธอ

“กินช้า ๆ สิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อ