หนวนจิ่วทำได้แค่กรีดร้องในใจ ‘ทำไมเส้าเหิงถึงมาอยู่ที่นี่？’

“ทำไมคุณถึงดูตกใจขนาดนั้นล่ะ？” เขาเสยผมที่เปียกหมาด ๆ ของเขาไปข้างหลัง และเดินเข้าไปหาเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “คุณจำไม่ได้เหรอ ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น？”

‘เมื่อคืน？ ฉันมีอะไรกับเขาอีกแล้วเหรอ？’

เมื่อคิดอย่างนั้น หนวนจิ่วก็ปวดหัวจนหัวแทบจะระเบิด

“เมื่อคืน ฉันอยู่กับเพื่อน...” เสียงของเธอค่อยลงเมื่อเธอพูดคำเหล่านั้น

เมื่อคืนก่อนเธออยู่กับเผยเย่ และเธออยากโทรไปหาเส้าเหิงเพื่อด่าเขา

“ตอนนี้คุณจะแกล้งเป็นใบ้ด้วยเหรอ？”

เส้าเหิงดูไม่จริงจังเหมือนปกติ เขารอให้เธองับเหยื่ออย่างอดทน

หนวนจิ่วกลืนน้ำลาย เค้นสมองเพื่อหาทางออก “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่บ้านของคุณล่ะ？ แล้วเพื่อนของฉันไปไหน？” เส้าเหิงเลิกคิ้ว

ทว่า เขาก็ยังเงียบอยู่

ความกังวลเพิ่มขึ้นในหัวใจของหนวนจิ่ว ขณะที่เธอเดินไปหาเขาและถามว่า “คุณทำอะไรเขา？”

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้กัน เส้าเหิงก็โอบแขนรอบเอวของเธอแล้วดึงเธอเข้าไปกอด “ทำไมคุณดูเป็นห่วงเขาจัง？ ความสัมพันธ์ของพวกคุณเป็นยังไงกันแน่？”

เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่ข้างหูของเธอ หนวนจิ่วก็รู้สึกชาราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าพุ่งเข้าใส่เธอ

เธอพยายามสลัดตัวออกด้วยความอับอาย แต่นั่นก็ไม่เป็นผล