ถึงแม้ว่าหนวนจิ่วจะโกรธเส้าเหิงแค่ไหน แต่เธอก็ยังมีความหลงใหลในอาชีพนักออกแบบของเธออยู่

ตั้งแต่เธอรับงานโปรเจคมาทำ เธอก็ยุ่งมากจนทำให้เธอไม่มีเวลาพักผ่อนเลย แต่เธอก็ยังมีความสุข

เธอรู้สึกว่าในที่สุดเธอก็สามารถทำงานของตัวเองสักที

หลังเลิกงาน เธอก็กลับบ้านทานอาหารเย็นที่น้าหวังเตรียมไว้ให้

ตั้งแต่ที่เด็ก ๆ ไปค่ายฤดูร้อน ที่บ้านก็เงียบอย่างน่าประหลาดใจ

หนวนจิ่วรู้สึกง่วงนอนขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น และเป็นเสียงเรียกเข้าที่เธอตั้งไว้เฉพาะลูก ๆ ของเธอ

หนวนจิ่วรีบลุกขึ้นนั่งในทันทีและรับสายวิดีโอคอล

“แม่ครับ！”

ใบหน้าที่งดงามของหมิงเจาและรอยยิ้มที่สดใสเปล่งประกายอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์