“น่าน่า！” หนวนจิ่วขัดจังหวะน่าน่าที่กำลังขมวดคิ้วมองเธอด้วยความโกรธเคือง

นานาตอบด้วยท่าทีที่ไร้เดียงสาว่า “เธอตะโกนใส่ฉันทำไม？”

หนวนจิ่วขยิบตาให้เธอ เพื่อสื่อว่าเด็ก ๆ กำลังฟังการสนทนาของพวกเขาอยู่

“ไม่สำคัญว่าเราอยู่ที่ไหน” หมิงฮ่าวกล่าวพลางกระพริบตาปริบ ๆ ตราบใดที่เรายังอยู่กับแม่ พวกเราก็จะมีความสุข”

“หมิงฮ่าวพูดถูก！” หมิงเจายิ้มหวาน และวางหัวของเธอบนไหล่ของหมิงฮ่าว “และพวกเราก็ได้เพื่อนใหม่แล้วด้วย”

หนวนจิ่วยิ้มและจูบลงบนหน้าผากของลูกทั้งสองคนของเธอ

น่าน่ามองดูพวกเขาด้วยความรักและพูดว่า “หนวนจิ่ว ฉันอิจฉาเธอจัง ฉันหวังว่าฉันจะมีลูกที่น่ารักอย่างหมิงฮ่าวและหมิงเจา”