จู่ ๆ โทรศัพท์ของเส้าเหิงก็ดังขึ้น และทำให้หนวนจิ่วตกใจ เธอหลุดจากภวังค์ และสามารถสลัดอ้อมแขนของเขาได้

ดวงตาของเส้าเหิงมีความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเหลือบดูชื่อคนที่โทรมา

เหยียนเจ๋อ

หนวนจิ่วกระแอมในลำคออย่างเงอะงะ และเบนสายตาไปทางอื่น

“แล้วทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ล่ะคะ？” หนวนจิ่วมองเส้าเหิงด้วยความสับสนที่เห็นเขากดตัดสาย

ทันใดนั้นเอง ก็มีคนวิ่งเข้ามาหาพวกเขา พลางตะโกนว่า “คุณมะ...”

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบประโยค เส้าเหิงก็มองเขาด้วยสายตาอาฆาต

เหยียนเจ๋อหุบปากฉับในทันที จากนั้นเขาก็เห็นว่าหนวนจิ่วมองมาที่เขาด้วยความสงสัย