เสื้อผ้าของหนวนจิ่วเปียกโชก และเกาะติดกับผิวของเธอจนเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่ชวนให้ผู้คนที่ยืนแถวนั้นหลายต่อหลายคนต่างหยุดและมองมาที่เธอ

แก้มของหนวนจิ่วเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอาย ขณะที่เธอย่อตัวลงเพื่อซ่อนตัวจากผู้คน

ครืด！ ครืด！ ครืด！

เสียงฟ้าร้องดังก้อง และมีฟ้าแลบบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน

หนวนจิ่วปิดหูของเธอด้วยความกลัว และเธอก็ตัวสั่นเทิ้มขณะที่มุดหัวของตัวเองไว้ระหว่างเข่าของเธอ

เธอได้ยินกระทั่งเสียงฝนที่โปรยปรายกระทบบนทางเท้า ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็เริ่มสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่รู้สึกถึงเม็ดฝนที่กระทบบนผิวของเธอ

เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นด้วยความอยากรู้ และพบชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหน้าเธอ และถือร่มไว้เหนือศีรษะของเธอ