“ยังไม่ชัดอีกเหรอ？ ผมไม่ชอบพูดซ้ำนะ” สายตาของเส้าเหิงเย็นชาและแหลมคม แต่คำพูดของเขานั้นกลับทำให้หนวนจิ่วกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

เส้าเหิง... ยอมจริง ๆ เหรอ？

หนวนจิ่วไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

เธอหยิกตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป

ขณะที่เส้าเหิงจ้องมองเธอ สีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของเขาก็อ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว “บอกเหยียนเจ๋อให้พาคุณไปรับผู้ร่วมหุ้นส่วนด้วย”เหยียนเจ๋อ

“ได้ค่ะ！”

หนวนจิ่วออกจากห้องทำงานของท่านประธานไปอย่างมีความสุข

เมื่อเขามองดูหนวนจิ่วจากไป รอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเส้าเหิง

เหยียนเจ๋อพาหนวนจิ่วลงมาชั้นล่างเพื่อรับผู้ร่วมหุ้นส่วนตามคำสั่งของเส้าเหิง