หวั่นโหรวตกตะลึง เธอรู้สึกราวกับว่าเธอได้ยินอะไรบางอย่างผิดไป “อะไรนะ？”

“นี่ อย่าเหม่อลอยระหว่างการเจรจาสิ” เส้าเหิงตำหนิด้วยเสียงทุ้มต่ำ และเมื่อหนวนจิ่วได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอจึงตระหนักได้ว่าเขาอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดและไม่เคยหายไปไหน

เธอหันมาจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่ลุ่มลึกของเขา

เธอรู้สึกบางอย่างที่พิเศษในดวงตาของเขาอาจจะเป็นความสงสารหรือความรู้สึกเสน่หา ไม่ว่าเรื่องราวในอดีตของเธอจะเจ็บปวดและข่มขื่นมากขนาดไหนก็ตาม เธอรู้สึกราวกับว่าความระทมทุกข์ทั้งหมดนั้นได้จางหายไปอย่างง่ายดาย เพียงแค่มองเข้าไปในดวงตาของเขาเท่านั้น