หมิงเจาโบกมือข้างหนึ่งให้น่าน่าอย่างตื่นเต้น ส่วนอีกข้างจับมือของหมิงฮ่าวเอาไว้ “น่าน่า！”

เธอยิ้มหวานเสียจนหัวใจของน่าน่าพองโตขึ้นมาในชั่วพริบตา

น่าน่าวิ่งไปหาฝาแฝดตัวน้อยทั้งสอง เธอโอบกอดและจุ๊บแก้มของเด็กน้อยทั้งสอง

“วันนี้เป็นยังไงบ้างจ๊ะ？” เธอถามด้วยรอยยิ้ม

“พวกเราเล่นเกม วาดรูป และก็ประดิษฐ์งานค่ะ！ คุณครูชอบรูปวาดของหมิงฮ่าวด้วยแหละ！” หมิงเจาพูดอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับเท้าสะเอวอย่างมั่นใจ

น่าน่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก เธอขยี้ผมนุ่มสลวยของหมิงเจาอย่างหมั่นเขี้ยว

แล้วเธอจึงมองหมิงฮ่าวเพื่อชื่นชมว่า “หมิงฮ่าว ทำได้ดีมากจ๊ะ！”

แต่เด็กชายตัวน้อยกลับเมินเฉย เพราะเขามัวแต่มองไปรอบ ๆ ราวกับว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่