เหยียนเจ๋ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด เมื่อเห็นว่าน่าน่าเสียใจแค่ไหนที่หวันหวั่นหายไป

อันที่จริงเขาก็คิดว่าตัวเขาเองก็มีส่วนผิด

ลูกสุนัขต้องหนีหายไป เมื่อเเขามาเจอกับน่าน่า

ไม่จำเป็นต้องอธิบายว่าน่าน่ารู้สึกโมโหและขุ่นเคืองเหยียนเจ๋อมากแค่ไหน

แต่เธอก็รู้ว่าอารมณ์เสียไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร

“แยกย้ายกันไปตามหาหวันหวั่นเถอะค่ะ บางทีเราอาจจะหาเจอเร็วขึ้นก็ได้”

เหยียนเจ๋อมองดูนาฬิกาของเขาก่อนจะพบว่าเขาใช้เวลาในการพากู้ฉงไปโรงเรียนอนุบาลนานเกินไปแล้ว และถึงเวลาที่เขาควรจะกลับไปทำงานสักที