เฟิงชิงหลบชิงหยวนอย่างไม่เกรงใจ คำพูดของเธอนั้น เป็นเหมือนปืนกลที่รัวไปที่เป้าอย่างชิงหยวน “คำว่า เฟิง นี่มันออกเสียงยากนักเหรอ？ หรือตอนเด็กเธอเรียนภาษาจีนไม่เก่งเลยอ่านไม่ออก？ แล้วทำไมฉันมางานเลี้ยงแล้วจะต้องบอกเธอด้วย ฉันมีบัตรเชิญ เธอล่ะ มีหรือเปล่า？ ว่าแล้วเชียว ว่ามีปลิงดูดเลือกเกาะพี่ชายฉัน”

“...”

ชิงหยวนหน้าแดงขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะอาย แต่เพราะเธอโกรธต่างหาก

พอเฟิงชิงถอยออกห่างจากชิงหยวน และเธอบังเอิญไปเหยียบเท้าของเฉี่ยนเฉี่ยนพอดี และแขนของเธอก็ไปโดนเฉี่ยนเฉี่ยนด้วย

เฟิงชิงเหลือบมองข้าง ๆ

เฉี่ยนเฉี่ยนที่ทาปากสีแดง ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาด้วยความชื่นชม

เฟิงชิงหยุดด่าและแสร้งทำเป็นดุ แล้วถามว่า “มองอะไร？ ！”