รั ก เ กิ น เ บ อ ร์

อาแต่ใจ...

กือบจะไปแจ้งความที่สถานีตำรวจแล้วรู้ไหม” ราฟาเอลถาม ขณะที่มือใหญ่ของ

จ้อกกิ้งน่ะ แต่เห็นว่ามันยังเช้าเก

นก็บอกกันด้วย ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ฉัน

อกคอแล้วล่ามเอาไว

ะใส่ปลอกคอแสดงความเป็นเจ้าของให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ เผื่อบางที

ายไปไหนห

ไปเตะบอลกับพวกนาวิน

นี้ก็มีนัดอี

ะเขาเอาแต่นัดไปเที่ยวหรือไม่ก็ไปเตะบอลกับเพื่อ

ล่าหรอก

้แค่ส่งยิ้มให

ผู้หญิงทั่วไปแล้วเกิดเขารำคาญจนเบื่อหรืออยากเลิ

ล ฉันก็ไม่สามาร

นั้น แต่ว่าเธอน่ะ...ไอ้นิสัยขี้เกรงใจ ไม่กล้าบอกความ

ยความว่

มาณสองก้าว คนถูกถามหยุดเดินก่อนจะหันกลับมา

ับ

ัวของฉันก่อนจะลูบม

ะ จะเอาแต่ใจบ้า

บไปแล้วออกเดินต่อ ฉันมองตามแผ่นห

อนี่ไม่ไ

ม

ขนเล็กๆ โอบรอบเอวของราฟาเอลไว้แน่น ใบห

่าไ

.

่าไปเตะบอลกั

.

ยากไปเที

ี่จะฟังคำตอบจากเขา ราฟาเอลค่อยๆ แกะมือฉันออกแล้วหันกลั

ราบคร

โน้มลงมาจูบฉันอย่างอ

นส

ะเหรอที่เ

มีนิสัยเรี่ยราดเรื่องผู้หญิงไปทั่ว และเข้าสังคมเก่ง มีเพื่อนเยอะยิ่งกว่าเส้นผมบนหัว แต

เที่ยวสวนสนุกด้วยกัน ครั้งสุดท้ายก็ตั้ง

.

ันเผลอพูดชื่อต้อ

คือว่

แค่เข้าไป

าเอลก็เอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วพาเดินเข้าข้างในทันที ฉั

มสุขจ

เลยด้วย อย่างกับหลุดออกม

ไอพีสอง

จ่ายส่วน

เดี๋ยวฉ

นักงานของสวนสนุก ไม่นานนัก สายข้อมือสำหร

ย วันนี้ต้องสน

อด้วยความดีใจ คอยดูนะ วันนี้แหละ ฉันจะต้องสร้างความทรงจำ

อยากเที่ยวสวนสนุก เห็นทีจะมีแค่เธอนี่แหละนะ

หลอกด่าฉันหร

ันกำลังชมเ

หนกัน

เหมือน

คำชม ไม่ใช่หลอกด่า

ทีแบบนี้ล่

าบ้า

ี๊

ยงดังลั่นก่อนจะวิ่งหนี แต่มิวายหันกลับมาล้อเล

้งอยู่แท้ๆ แต่ฉันกลับมีค

ิ้มกว้างเกินไ

อื่นๆ ที่เล่นอยู่ด้วย แต่พอฉันบอกว่าอยากเล่น เขาก็ยอมเล่นกับฉันโดยไม่บ่นอะไรสักคำ ถึงจะทำหน้าตาไม่ค่อย

ี่...น่

เหลืออีกนัด

ุ๊กตาที่ซุ้มในสวนสนุกต่างหาก ฉันอยาได้ตุ๊กตาหมาป่าตัวใหญ่

ฉันจะเสียสมาธิก

งเสียงก็ได้

ื่อเม็ดเป้งไหลย้อยลงมา เขาเองก็กำลังกดดันอยู่สินะ ถ้าสามารถ

ขอให้โดน

ั

ุ

!!! เ

่อลูกกระสุนที่ถูกยิงออกไปข้าเป้าเต็มๆ เจ้าของซุ้มปรบม

อง พี่ไม่เคยเจอใครยิ

ณครับ

ันมาบอกให้ฉันรับตุ๊กตามาจากพี่เขา ตั

หละ หมีตัวนั้นน่ารักกว

ตัวนี้แ

น้าตามันดูเจ้าเ

าใกล้ๆ เห็นแบบนี้ก็อดยิ้มไม่ได

ือนน

ห

ยไงล่ะ เวลาที่นายไปนอน...เอ่อ...ยังไม่กลับบ้

มองก็ยิ่งเหมือนเขาจริงๆ นั่นแหล

ุ๊กตาตัวนี้จริงๆ เหรอ ฉันไม่ได้เพิ่งปล้นร้า

โดยเฉพาะสายตาที่เหมือนมีแผนร้า

ว่าฉันนะย

เจ็บนะ

ดึงแก้มทั้งสองข้างจนยืด พอดึง

ุ

ค่าเหนื่

ุ๊บปากไปหนึ่งทีก่อนจะทำเป็นเดินลอยหน้าลอยตาไปทางโซนอาหารเหมือนไม่มีอะไรเกิ

หล่อเป็นบ้าเลย อ

หล่อวัวตายควายล้มเลยแหละ แต่น่าเสียดายนะ เห

ซิบกระซาบคุยกัน! ฉันได้

นผี

ห์ตั้งใจว่าจะปล่อยผ่านที่นี่ไปโดยไม่เข้ามาเล่น แต่ราฟาเอลก็ดันอยากเล่นขึ้นมา ทำให้ตอนน

าฟ ฉันว

กัน

นบ้าง

อะไร ที่ด้านหลังเรายังมีคนเดินตามมาอีกเยอะ ทำใ

ะโต อาระหะโต สัม

หรือคิดถูกกันนะที่ชวนหมอนี่มาสวนสนุก ฉันลืมไปได้ยังไงกังว่

ม

ฉันกรี๊ดลั

ย แต่แค่แป๊บเดียวก็หายไปแล้ว ฮือๆๆๆ ไม่อยา

ี๊ด

่ใช่เสี

ก! พ

ฉันล้มลง

และพากันวิ่งแทรกระหว่างพวกฉันไปข้างหน้าจนเกิดความชุลมุน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ทีตรง

ะ! แล้วฉันจะออกไป

...ฮื

ลัวอยู่เต็มไปหมด ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้นหลายครั้งเพื่อจะได้พาตัวเองออกไปจากท

้ามาเล่นเลยล่ะ ที่เมื่อกี้ล่ะอ

ึก

ยงร้องไห้

้าลงร้องไห้อย่างหวาดกลัว ราฟาเอลไปอยู่ที่ไหนกันนะ เขาจะรู

นายอยู่

บ้า! ฉันกลัวจนฉ

นี่.

ือนได้ยินเสียงบางอย่า

นี่.

เขากลับมาหาฉัน เข

อยู่ตรงน

ซันนี่!

ดเขาก็หาฉันพบ สีหน้าของอีกฝ่ายตื่นตระห

คือฉั

ม

ที ขอโทษนะที่เผลอ

ทิ้มราวกับเขากำลังกลัวสุดขีด ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขามีอาการแบบนี

อะไร แค่กลัวนิด

ะไรนะ อย่าเป็นอะไรไปเพราะ

่ฉันรู้ดีว่าคนที่เขากำลังพูดขอโทษด้วยในตอนนี้

็นไร ไม่เ

ความหวาดกลัวของอีกฝ่ายก็ค่อยๆ ลดลง อ้อมกอดที่เค

าดเจ็บตร

ไม่มีร่องรอยบุบสลายเล

ะไร เธอบาด

่แบบนั้น ฉันแ

ห

ินต่อไม่ไหวอีก นี่...ขอร้องในฐานะแฟนเลยนะ ช่วยพ

ะปาก ขืนอยู่ต่ออีกแม้เพีย

ๆๆ ให้ตายสิ สมกั

าฉันออกไปได้แล้ว เดี๋ยวใ

เอ้า ขึ

่อนจะค่อยๆ ยันตัวขึ้นไปขี่หลังของเข

วเข้าบ้านผีสิง ฉันก็พลัดหลงกับนายแบบนี้ นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตั้งนานจนกระทั

่ทิ้งเธอเอาไว้ไม่ยอมรอ ฉันจะทำอะไ

เยอะเลยนะ เพิ่งจะมาเริ่มสูงก

กบ้านผีสิงอย่างทุลักทุเล เขาเดินไปตามทางมืดๆ ด้วยขาทั้งสองข้างที่กำลังสั่นเทาเ

ดือดร้อนให้ฉันเก่งม

ี่นายว่

ือนกัน ทั้งที่ตอนนั้นก็กลัวมากแท้ๆ แต่ยังกัดฟันสู้กับหม

ไปแล้วแท้ๆ เรื่องมันเกิดสมัยที่พวกเราอยู่ชั้นอนุบาลสาม ตอนนั้นแถวบ้านมีหมาพุดเดิ้ลตัวเล็กๆ ที่ชอบเห่าเสียงดัง เหมือนมันจะไม่ค่อย

ทางเจ้าหมานั่นพอดีอีก จะเข้าไปเอาคืนมาก็เจอมันขู่อย่างกับจงอางหวงไข่ สุดท้ายพอทำอะไรไม่ได้ ราฟาเอลก็เลยได้แต่นั่งร้องไห้หาลูกบอลจนกระทั่งฉันไปเจอ พอเห็นเขาเอาแต่ร้อ

อกนะว่า...ประทับใ

เดินไปขู่หมาแล้วตัวเองก็ร้องไห้จ้าจนหมาม

เห็นอยู่ว่า

ข้างนอกได้แล้ว ก็เลยทั

ไกลต่างหากล่ะ เอ้า ลงได้แล้ว แข

ันไม่ได้หนักขน

ล นั่นน