นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย

อบรุ

เรียกรอยยิ้มให้เขาได้ไม่น้อย ธิดาดอยนอนอ้าปากน้ำลายไหลเป็นทางตรงมุมปาก เป็นภาพการนอ

่ตนนอนอยู่ทุกคืนไม่เคยมีสตรีใดได้นอน แม้แต่พระชายาเสี้ยวหลานก็ยังไม่เคยย่างกายเ

กเรื่องที่เขางุนงง เกิดความสงสัยว่า มันหมายความว่าอย่างไร แน่นอนว่าเขามีคำถามถามกลับในส่วนที่ไม่เข้าใจ

ที่เธอเผลอหลับไป เป็นโอกาสของเขาที่จะทำในเรื่องที่ปรารถนามาเป็นชั่วยาม องค์รัชทายาทชะโงกหน้ามองคนหลั

ถ้าหากเธอกลายร่างจริง เขาก็อยากเห็นกับตาตัวเอง จะได้มั่นใจว่า ตนเองสันนิษฐานไม่ผิด

ยๆ หดตัวและกลายเป็นนกหงส์หยกที่นอนอยู่บนหมอนหนุนหัว องค์รัชทายาทมองภาพนั้นด้วยความตื่นตา

มองนกหงส์หยกที่ยังคงหลับอยู่ไม่วางตา ช่วงขณะนั้นเขาคิดอะไรบางอย่าง

ว พอเข้ามาในห้องบรรทมก็พบว่า ซากกรงนกกระจัดกระจายเต็มพ

ทำไมกรงนกถึงได้พังกระ

อบ “ที่ข้าเรียกเจ้ามาหาเพราะอยากให้เจ้าสั่งช่างไม้ของว

ีสีหน้าสง

ข้าไปอยู่ได้

่อไม่ให้หลิวกงกงสงสัยหรือมีคำถามต่อ “ข้าอยากให้นกของข้ามีที

่ะองค์รั

ามสงสัยของหลิวกงกงหมดไป เขา

ด้ก่อนตะว

“เช้านี้องค์รัชทายาทจะไปเสวย

.เตรียมอาหารนกให้ข้าด้ว

อกกับเขาเมื่อคืนนี้ ใบหน้าหลิวกงกงมีรอยยิ้มบางๆ อมยิ้มเมื่อเห็นองค์รั

ยหลังเดินออกจากห้องบรรทมของคนเป็นน

งเกาะบ่าข้าคนเดียว” องค์รัชทายาทเกิดความหวง

ธิดาดอ

อจากนี้ไป เขาไปไหน นกหงส์หยกไปที่นั่น จะไม่ห่างกันสักนาที

่คิดเข้าไปดูเขาอาบน้ำ แค่เรื่องเมื่อคืนก็อายจะแย่ ดีนะที่พอเช้ามาตนรู

กถึงได้บินหนีไป ไม่คิดว่านกหงส์หยกจะอายกับเขาเป็น อยู่ๆ เขาก็คิดอะไ

า...เขาท

หยกเบิกกว้างนิดๆ หลังจากเขากำลังกำจัดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากร่าง วินาทีนั้นนกหงส์หยกรีบหมุนตัวหันหลังหนี ไม่เพียงแค่หันหน้าหนีเรือนร่างสมบูร

ทะเล ไม่อา

ากอยู่ที่นี่ไปนานๆ ไม่หัวใจวายตายเพราะควา