ทิวาโลมดาว
างระมัดระวัง เหลือบมองคนข้างๆ สังเกตได้ว่าเจ้าหล่อนนั่งตัวตรงแน่วมาตั้งแต่ออกจากวังสการภิร
ว้ บี้ปลายสีแดงสว่างวาบกับที
รจะเข้
ป็นไร
วานและสุภาพ เธอหันมายกมือไหว้ พึมพำขอบคุณ ไม่แม้แ
ดี๋ยว
ลงจากรถ ท่านชายก็คว
นี้กลับทั้งเล็กและดูบอบบางจนเขาแทบไม่กล้าแตะต้อง ท่านชายคลายมือออกโดยอัตโนมัติ เจ้าของมือรีบดึงมือกลับ เอา
ของอรอนงค์ด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ชนิดหนึ่
พลางจับปกเสื้อสูทที่คลุมร่างของเธอให้เข้าที่เข้าทาง พริบตาเดียว
ามจนทำให้คนฟังถึงกับขบริมฝีปากจนแทบห้อเลือด “เธอจะกล่าวหาว่าฉันผิดฝ่า
้ำ ยามนี้ดวงตาสุกสกาวทั้ง
้องหญิงเสียอีก เขายังเคยเอ่ยวาจาล้อเลียนอย่างเห็นเป็นเรื่องขัน ทว่าวันวานกับวันนี้ต่างกันอ
เขาปล่อยมือจากปลา
าร้อ
่งออกมาจากในตึก คนข้างในคงทราบแล้วว่ามีแขกมา
เช็ดหน้าออกมา ยื่น
่ได้แล้ว ฉั
อ้อมมาอีกฝั่ง ปากก็
ญิงว่าฉันม
ตูรถอีกฝั่งหนึ่ง อรอนงค์ก้มหน้าเช็ดน้ำตาอยู่ครู่จึงก้าวลง
ติ อย่าทำให้แม่
ีหน้าและแววตากลับมาเป็นหม
รอให้เธอเดินไปก
เป็นตู้โชว์ อวดเครื่องลายครามและของสะสมที่ได้รับตกทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ มีโต๊ะกลมเล็กตรงมุมห้องสำหรับวางโ
หน้าประตูห้องรับแข
ี่ยนเสื้อผ
นสอง ท่านชายมองตามกระทั่งได้ยินเสียง
นรับ “หม่อมฉันเพิ่งได้ชามาจากทางเหนื
ยักหน้าเล็กน้อยก่อนก้าวตามเจ้า
ว จึงรินน้ำชายื่นส่งให้ แ
น” คุณหญิงกระพุ่มมือไหว้อย่างอ่อนน้อม “จริงๆ ให้ใครโทร.ม
ากวางถ้วยน้ำชาลงก็พูดต่อว่า “ถึงอย่างไรอรอนงค์ก็เป็นเพื่อนของน้องห
่นั่งอยู่ภายในห้องรับแขกต่า
อเห็นว่าประตูเป็นใครก็แทบจะเดินออกไ
างลุกยืนให้บุตรสาวนั่ง
มานั่ง
ึ่งน่องสีเลือดหมู ผมดำขลับถูกรวบไว้เป็นหางม้า ปลายหางของมันสะบัดไห
างหลังก็ถักเป็นเปียเดียวหรือสองข้าง พอเห็นอีกฝ่ายทำผมเช่
ด้ละจากไปทางใดเลย เพียงย้ายจากหางม้ามายังลำคอระหงผุดผ่อง
ัยท่านชา
ทิทยุตื่นจากภวังค์ เขากระแอมอ
ขาหยุดไปครู่หนึ่งจึงกล่าวต่อว่า “ในเมื่อน้องอรถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็หมด
างวันด้วยกั
เลียริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนก้มมองนาฬิกา กล่าวว่า
้เลยนะเพคะ” คุณหญิงยกมือไหว้ เดินไปส่งถึงหน้าประตู “ไว้ว่
แจ สตาร์ทรถ เปิดหน้าต่าง ผงกศีรษะให้กับเจ้าของบ้านอีกครั้งหนึ่ง ท่า
ล้วน
ง ค่อยๆ เหยียบคันเร่ง พารถเคลื่อน
้นราวกับเป็นสิ่งที่รอคอย ท่านช
้างหนึ่ง รอจนอรอนงค์เดินเข้ามาใกล้จึง
ย ไว้อรซักแล้
อ..
่ละไปจากวงหน้านวลที่แก้มทั
้วก
้วก
นก็อย่ามาที่
อย รู้สึกคันยุบยิ
โบกมือลาอีกฝ่ายแล้วเหยียบคันเร่งอย่างแรงจนร
หวังสิ่งใดอยู่กันแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว...ไม่พบเ