สัญญารักร้ายนายเจ้าชู้
ือนต่อม
บังคับให้เรียนที่ไทยไม่ยอมให้ไปเรียนเมืองนอก เราก็เลยต้อ
ยหมูตอ
้ยมีแต่คนมอง" ออกัสตะโกนเรียกเรามาแต่
ิจะสนใ
อายแต่เ
่าจะตามพวกเรามาเรียนที่นี่อ่ะ" เจ้เ
ต่แรกอยู่แล้วเธอสองคนอ่ะแล่ะที่ตามเรามาเรียนที่นี่
้ได้มะเราอารมณ์เสียเลย
็นไรเพราะถึงยังไงพี่วาตะก็ต้องก
อีกสี่ปี ถามว่าเขาชอบอะไรในตัวของเนยก็คงเป็นความเป็นตัวเองร่าเริงอยากทำไรก็ทำอยากกินอะไรก็กินไม่ห่วงว่าตัวเองจะ
ได้กินอะไรที่เธอชอบ เชื่อมั้ยเขาไม่เคยห้ามเธอเลยเวลาเธออย
ะ..
ยใบหน้าที่ไม่ได้มีความสุขเลยสักนิดตรงกันข้ามกับวายุ
วไปทางกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่ยืนรออยู่ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือยัยเนย เพราะอะไรเขาถึงรู้น่ะเหรอ ก็เพราะรูปร่างที่อ้
ะทางนี้
ล้วจนรอดเขากับครอบครัวก็ต้องเดินเข้าไปสมทบกับญาติพี่น้อง
้ยคะ" หลังจากเธอไหว้พ่อกับแม่ผมเสร็
อมีอะไร
้งนานพี่วาตะพูดแบบ
ับทั้งง่วงทั้งเพล
้คนขับรถก่อนจะเดินตามไปที่ร
เนยไป
อยากพักผ่อน
ั่งหลังสุดเพื่อที่จะนอนแต
ึ้นมาเพ
ขายืนรอพี่วาตะตั้งนานขอน้
เธอมารอ ญาติพี
ห์มารอรับพี่วาตะเพราะน้องเนยคิดถึงแ
าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ถ้าไม่รู้
าตะใจ
แต่เธอจ
เนย.
ดนี้ ทำไมไม่ใจดีเหมือนเมื่อก่อนตอนที่เรายังเป็นเด็กล่ะ จู่ๆ น้ำตาก็ซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว
" เจ้เค้กกระซิบถามเสี
นบินเข้าตาน่ะน้องเ
้วไปนึกว
าพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดไม่อ
อวยพรวันเกิดเฮียตะอีกนะเนี๊ย" จู
บนั้นลูก" หม่ามี้ของวาย
่นแบบนี้เฮียเค้าไม
ตาใส่วายุทันทีพร้อมกับบ
งบิดแขนเค้าท
ดแบบนั้นให้หนู
่จริงล่
มาคุยกับเราเพื่อให้เราไม่คิดมาก แต่ใ
่อมา
งจะมารับเรากับเจ้เค้กไปที่บ้านเพราะเมื่อค
ม่จะไปไหนกั
ะเจ้กำลังไลน์ถามว่าวายุถึงไหนแล้ว ไม่ใช่อะไ
ลับค่ำ
ช้าเลยได้มั้
าดูสิว่าจ
นยก็ล้อเล
ะไปยัง
" เจ้เค้กบอกแม่ท
วทำไมวายุต้อ
ม่ทันพี่เจ้จะพูดว
ุณน้าหวาน จำ
่ได้จ๊ะหล่อซะขนา
สองสาวไปเที่ยวที่บ้านนะ
รถดีๆ อ
กับเจ้ก่อนจะดึงกระเป๋าที่คล้องไหล่ของเจ้ไปถือไว้แล้วเดินนำออกไป เจ้เค้ก
รื่องต้องคุยก
าาา
นลุงนา
ากับหม่ามี้เดินมารอรับ
าม่า สวัสดี
โปรดน้องเค้กน้องเนยไว้เยอะแยะเลยลูก" หม่ามี๊กับเราช่วยกั
อดส่ายสายตามองหาพี่วา
" ลุงนายทักเมื่อเห
อออ
ๆ โน่นแล่ะถ้าไม่มีเรียน" วายุเดินมาบอกพร้อมกั
จฉ
ามพี่สิ บอกทุกค
หรอ แล้วเราจะโดนว่าอีกหรือเปล่า ใจก็คิดแบบนั้นแต่ขาก็ก
่วาตะจะไม่สบาย คิดได้แบบนั้นเราก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปอย่าง
ี้ก็ยืนชิดขอบเตียงชะโงกมองพี่วาตะที่กำลังนอนคว่ำหน้าหันข้างมาทางเราพอดี เราค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงอย่างช้าๆ อย่างทุลักทุเลเพราะมันติดพุงเรานั่งเท้