“บางทีฉันก็ต้องรับแขกอยู่ที่บ้าน และต้องให้คุณหยุนมาช่วยให้ความร่วมมือด้วย วางใจได้ แขกทุกคนไม่ได้พักค้างคืน ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องค้างเหมือนกัน”

คำอธิบายนี้สมเหตุสมผลมาก หยุนซีทำได้เพียงรับกุญแจมา

“ถ้าคุณกู้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หยุนซีกล่าวด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์

“เชิญตามสบายครับ”

ในครั้งนี้ กู้ซือเฉินปล่อยเธอไปอย่างง่ายดาย

หลังจากออกจากโรงแรมหวี่จิ่นแล้ว หยุนซีก็รีบตรงไปยังจุดหมายปลายทางถัดไป

เธอไม่ได้กลับไปยังตระกูลหยุน เธอมีธุระอื่นต้องทำ

ส่วนหยุนหลงซานได้ขับรถออกเองตั้งนานแล้ว และเขาก็ไม่ได้รอหยุนซีอยู่แล้ว