สตรีแกร่ง หลินซูเหมย

ห่งนี้ รวมไปถึงจวนสกุลหลินของเจ้ากรมการกลาโหม 'หลินหยาง' ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในจวน เขามีฮูหยินและมีอนุภรรยาอีกสองคน มีบุตรชายกับบุตรีรวมห้าคน จากฮูหยินสองคนคือ ‘หลินชูจ้าน’ และ ‘หลินเยว่หร

าค่ะ” อนุซูฉีมารดาของหลินซูเหมยบอก

หลินหยางเอ่ยถามออกมาด้วยความห่วงใย เขาเป็นชายที่ไม

่งนางเติบโตขึ้นก็ย

มท่านหมอมาด

อ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก นางต้องออกกำลังให้มากกว่านี้ เพราะน

ีเรี่ยวแรงมากขึ้น” ผู้เป็นสามีสั่งออกมาหลังจากยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ อายุบุต

้น้องจะให้นางออกจากเรือ

แกสารพัด อาจจะเพราะนางเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา ไม่ใช่ลูกหลานของขุนนาง หรือตระกูลพ่อค้ามีเงิน นางจึงไม่ได้รับการยอมรับจากเด็กรับใช

บางของหญิงที่เพิ่งเข้าสู่วัยสาวนอนหันหลังห่มผ

ากาศดีเราออกไปเดินเล่นชม

สัตย์กับคุณหนูอ่อนแออย่างคุณหนูห้าเอ่ยช

ม่อยากจะลุกไปที่ใดทั้งนั้น”

้างนะเจ้าคะ อีกอย่างท่านหมอก็บอกมาเช่นนั้นด้วย” เสี่

นดอกไม้ตามที่เจ้าว่า ข้าก็ไม่วายถูกพี่สี่รังแกข้า ไ

จากจะมีร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เกิดแล้ว นางและมารดามักจะถ

คะ ถ้าคุณหนูไม่ทำตามความต้องการของนายท

ร่างกายผอมบางของตนลุกขึ้นจากฟูกนอนที่ปูอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ เสี่ย

นของตน ณ ที่แห่งนั้นนางไม่รู้มาก่อนเลยว่า พี่สาวต

ากห้องได้ด้วยหรือ ข้าก็นึกว่า

ีเอ่ยทักทายผู้เป็นน้องสาว นางเพียงต้องการออกมาเ

ยากให้ข้าได้ออกกำลังเผื่อว่าจะดีขึ้น” หลินซูเหมยตอบไปตามตรงแม้ภายในใจจะรู

ิงน้อย กลับถูกเด็กรับใช้คนสนิทของคุณหนูสี่กันตัวออกห่

วางหูขวางตาคนอื่นเสียเปล่าๆ เด็กๆ พาน้องห้าของข้ากลับเรือนไปประเดี๋ยวนี้ ข

คนฟัง สาวรับใช้ที่ติดตามนางมาด้วยตั้ง

หนูของข้า” เสี่ยวเอ๋อร้อง

นาง กลับกล้าหาญขึ้นใส่คุณหนูสี่เช่นข้าอย

้จัดการกับเสี่ยวเอ๋อ หลินซูเหมยที่อ่อนแอไม่ส

องไม่สั่งสอนเสี่ยวเอ๋อให้ดีเอง น้องขออภัยแทนนางด้

นทำไม จัดการนางให้หลาบจำเพื่อครั้งหน้านางจะได้มิกล้าขึ้นเสียงกับข้าอีก” หลินจินหรูเดินไ

เพี๊ยะ!!!

าเสี่ยวเอ๋อกลับไม่ยอมคุกเข่าเพื่อขอโทษกลั

ะ นางมิได้ตั้งใจเสียงดังใส่ท่านพี่จริงๆ แค่กๆๆ” หลินซูเ

อย่างนี้ นี่เจ้าจะเอา

น้องสาวอยู่ก่อนหน้า พร้อมทั

พวกเจ้ากำลั

ข้ามาเห็นภาพเบื้องหน้าพอดีจึงตะโกนเพื่อห้ามปราม นางไม่ชอบการใช้กำลัง เพราะว

.ท่า

มตกใจ ก่อนที่จะส่งสัญญาณให้สองสาวใช้ปล่อยตัวเสี่ย

งเช่นนี้” หลินเยว่หรูเอ่ยถามออกมาด้วยความไม่

้วหรือ” หลินเยว่หรูเอ่ยถามน้อ

บ้าง ข้าเลยจำต้องออกมาเดินที่สวนดอกไม้แห่งนี้ หากข้าทำให้ท่านพี่ไม่สบายใจ ข้

งข้าผู้เดียวที่ไหนกันเล่า เจ้าเดินออกกำลังให้สบายใจแล้วค่อยกลับไปพักเถิด"

ุใดเจ้าถึงได้รุนแ

วเอ๋อนางก็ย่อมดูแลข้าได้ นางจึงไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำให้น้องหวาดกลัว นางอาจจะไม่รู้ความเพราะอยู่รับใช้น้องแต

องใหญ่ ให้เสี่ยวเอ๋อดูแลนายหญิงของนางด้วยตัวเอ

ายของนางผิดไปเองจึงทำให้ตามืดบอดสั่งลงโ

บรู้สึกตรงกันข้าม ดวงตากลมวาวโรจน์จ้องมองไปยังน้องห้าผู้อ

ันไป ไปเถอะน้องห้า…. พี

ซึ่งเป็นเรือนนอนของซูอี๋เหนียง ด้านหลังของคุณหน

้ก็ยังมีคุณหนูรองที่ยังรักและเอ็นดู

ูบใบหน้าที่เพิ่งจะรู้สึกปวดเพราะแรงกระทบของฝ่ามือ

ม ขี้โรคอย่างเจ้าจะอยู่ได้อีกนานสักเท่าใดกัน แล้วนางเสี่ยวเอ๋ออีกคน เป็นเพียงเด็กรับใช้กล้า

ำให้อีกฝ่ายไม่ขวางหูขวางตาเธออีกต่อไป แต่ทว่าประโยคที่เอ่ยออกมาทำเอาเด็กรับใช้ต่างหันมามองหน้ากัน หา

น!! ข้าหมดอารม

วเดินกลับเรือนของนางไป เด็กรับใช้ทั้ง

คือเวลา15