หลังจากกลับไปถึงอพาร์ตเมนต์แล้ว ซูป้านเซี่ยก็ยังคงรู้สึกมึนหัวและไม่ค่อยสบายตัว

อันหรานซื้อยากลับมาให้เธอ และให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

แต่การออกแบบโรงแรม มี่ตูนั้นเป็นโครงการขนาดใหญ่ ซูป้านเซี่ยไม่อยากเสียเวลา เธอยืนกรานจะไปบริษัทในวันพรุ่ง

ตอนที่เธอเข้าไปในบริษัท เธอเกือบจะเป็นลม เธอคิดว่าเธอจะล้มหน้าคว่ำแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าจะมีคนมาช่วยพยุงเธอไว้

เสียงอ่อนโยนของอวิ๋นหลิงดังขึ้น “เซี่ยเซี่ย เป็นอะไรรึป่าว？”