“น่าขายหน้าจริง ๆ เลย！”

ยู่ชิงชิงโมโหมาก พอดึงไป๋เสี่ยวโหรวไปที่ที่ไม่มีคนแล้ว เธอก็หันกลับมาและถามไป๋เสี่ยวโหรวทันที

“เสี่ยวโหรว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？ ทำไมสร้อยคอของเธอถึงไปอยู่ในมือมันได้หล่ะ？”

ไป๋เสี่ยวโหรวอึกอักและหลบสายตา “จริง ๆ แล้ว เมื่อกี้ฉันแค่อยากจะบอกว่า... ไม่รู้ว่าทำสร้อยหายไปตอนไหน ถ้าสร้อยที่มันใส่เป็นของจริง คงมีคนเก็บสร้อยของฉันได้แล้วเอาไปขายแน่ ๆ ...”

“แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นของปลอมอีก！ เธอเกือบทำให้ฉันซวยแล้ว รู้ไหมหล่ะ！”