เมื่อสายตาไปปะทะกับแผ่นหลังของป๋อมู่เหนียน รอยยิ้มบนใบหน้าของเซินชูก็ค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย

เฉินเซียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จึงเอ่ยขึ้นมาว่า “ดงงูพิษแท้ ๆ！ ดีแล้วล่ะที่เธอหย่ากับเขา ตระกูลป๋ออะไรนี่ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยสักนิด！”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเซียว เซินชูก็เบือนสายตาไปมองทางอื่นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “แล้วใครว่าไม่ใช่！”

พอพูดจบ โทรศัพท์มือถือของเซินชูก็ดังขึ้นมา และชื่อที่โทรเข้าก็คือเบอร์ของลุงหวัง

เซินชูยักคิ้ว “ไปกันเถอะ ลุงหวังกลับมารับแล้ว”

“เดินเดินเดิน！ จะได้ไม่ต้องมาคอยตกอยู่ในสายตาของผู้ไม่หวังดี！”