ไม่นานรถคันสีน้ำเงินก็หายไปต่อหน้าต่อตาเขา โจวจึเล่อเลิกคิ้ว “ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่รู้เลยว่าเซินชูจะมีนิสัยแบบนี้？ ”

เฉินเซียวหันมามองเขาแวบหนึ่ง “เพราะว่าเมื่อก่อนนายตาบอดไง”

หลังจากพูดจบ สายตาของเฉินเซียวก็กวาดไปมองป๋อมู่เหนียน และก่อนที่เธอจะออกไป เธอก็ทำเสียง “ถุย” ออกมา

ช่วยไม่ได้ เธอไม่ได้มีสภาพจิตใจเหมือนกับเซินชู ที่สามารถมองป๋อมู่เหนียนเป็นคนที่ตายไปแล้วได้

เฉินเซียวมองโจวจึเล่อตาขว้าง จากนั้นก็หยิบกุญแจรถขึ้นรถไป

ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจหมาเลย