เซินชูมาถึงได้สิบกว่านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นฟู่เหยียน เธอคิดว่าคืนนี้ฟู่เหยียนคงไม่มาแล้วจึงไม่ได้คิดว่าจะเจอเขาตอนนี้

เฉินเซี่ยนไม่กล้าต่อกรกับฟู่เหยียน เขาได้แต่ขบกรามแน่นแล้วมองไปที่เซินชู ก่อนจะหันหลังกลับ และเดินจากไปด้วยความแค้น

เซินชูเอียงหน้าไปมองฟู่เหยียน ชูมือที่ถือแก้วไวน์อยู่ขึ้นมา ยิ้มนิด ๆ “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไร นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำ”

ฟู่เหยียนยกแก้วของตัวเองขึ้นมาชนกับขอบแก้วของเธอ มองเธอแล้วยิ้มเบา ๆ

ฟู่เหยียนจิบไวน์ แล้วพูดออกมาว่า “วันนี้คุณเซินอารมณ์ดีนะครับ”