“รอผมอยู่งั้นเหรอ？”

เสียงหัวเราะของชายคนหนึ่งดังขึ้น เซินชูหยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วยืนขึ้น จากนั้นมองไปที่ฟู่เหยียน “ฉันมีเรื่องอยากจะให้คุณฟู่ช่วยหน่อยน่ะค่ะ”

ฟู่เหยียนมองไปที่เธอ ดวงตาคู่สวยของเขามีระลอกคลื่นแผ่กระจายไปทั่ว “ถ้าอย่างนั้นคุณหนูเซินพอจะเลี้ยงอาหารค่ำผมได้ไหม？”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เสริมขึ้นมาอีกว่า “ผมดื่มเหล้ามา ขับรถไม่ได้”

ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น เลขาของฟู่เหยียนก็ค่อย ๆ เดินถอยออกไป

เซินชูขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ดื่ม”