Mookreang

เมื่อพี่ชายของ ปิ่นปัก พา เชคอิลยาส ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทมาเที่ยวที่บ้าน ความรักต่างฐานันดรจึงเริ่มขึ้น เชคอินยาสมอบแหวนไว้ให้ปิ่นปักพร้อมบอกว่าเมื่อพร้อมจะเป็นชายาเขาให้สวมแหวนวงนี้แล้วเดินทางไปหาเขาที่ฮิลยะฮ์ ทว่าเหตุการณ์กลับพลิกผันเมื่อหญิงสาวถูกกลุ่มคนปริศนาลักพาตัวไปจากสนามบิน ชาฮีน เป็นบุคคลลึกลับที่ทำให้ปิ่นปักทั้งรังเกียจและหวั่นไหวได้อย่างน่าประหลาด เขาลักพาตัวเธอมาด้วยจุดประสงค์ที่ไม่อาจคาดเดาได้และเฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวของเชคอิลยาสอย่างเงียบๆ เมื่อผู้คนกระหายอำนาจจิตใจคนไม่อาจหยั่งรู้ได้จากรูปลักษณ์ภายนอก ความจริงกับความลวงจึงห่างเพียงเส้นบางๆ ขวางกั้น ปิ่นปักเริ่มสับสนว่าควรเชื่อสิ่งใดระหว่างความรู้สึกตัวเองกับคำพูดของคนรอบข้าง เธอรู้ชัดเพียงอย่างเดียวว่าเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างสิ้นสุด ชีวิตของเธอจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม...อีกต่อไป “คุณรู้ไหมปิ่นเคยเห็นหน้าคุณมาก่อน” “เห็นที่ไหน” ถามอย่างสงสัย นิ้วเรียวสัมผัสนวลแก้มเรื่อแดงด้วยความร้อนของแสงแดดแล้วก้มลงไปใช้ปลายจมูกโด่งสวยของตนสัมผัสคลอเคล้าสูดดมกลิ่นเจือจางของแก้มสาว “ในฝันค่ะ ปิ่นฝันเห็นคุณ ในฝันปิ่นไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร แต่รู้ว่าทั้งรักทั้งกลัวตอนที่คุณกอดปิ่น แล้วทราบไหมคะวันนี้ทำไมปิ่นถึงเลือกชุดสีเขียวนี้มาสวม” หล่อนเอียงหน้าเพื่อให้มองสบตาเขาถนัด ชาฮีนส่ายหน้าช้าๆ ปิ่นปักยิ้มเอียงอายก่อนตอบ “ในฝันปิ่นใส่ชุดสีเขียวแบบนี้ แล้วก็เดินมากอดคุณด้านหลังแบบนี้” หล่อนหมุนร่างใหญ่ให้หันหลังมา แล้วกอดซบใบหน้าลงไปสูดกลิ่นกายชายหนุ่มลึกๆ รับรู้ถึงความอบอุ่น ปลอดภัยอย่างประหลาด “ปิ่นปักรักคุณนะคะ คุณอาจจะไม่ใช่รักแรก แต่จะเป็นรักเดียวตลอดไป ฮาบีบีสามีของปิ่นปัก” “โอ ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณผืนทราย ขอบคุณฮาบิบตี้ เมียรักของชาฮีน”

บัตรเชิญสีชมพูเป็นบ่อเกิดของแผนการร้ายจากใบสั่งของใครบางคน บัตรเชิญดังกล่าวทำให้ “อาติณณ์” และ “ขวัญข้าว” ตกเป็นหมากของเกมแก้แค้นครั้งนี้ แผนการร้ายตามใบสั่งจะสำเร็จตามแผนของผู้บงการได้เช่นไร เมื่อทั้งสองหาได้เดินตามเกมที่วางไว้ แต่กลับเดินตามใจของตนเอง เปลี่ยนแผนร้ายให้กลายกลับเป็นแผนรัก

“อัญมณี” นามปากกาที่เขียนนิยายรักจนโด่งดัง มีแฟนคลับทั่วบ้านทั่วเมือง แต่กลับไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงว่าเป็นใครมาจากไหน รูปร่างหน้าตาเช่นไร อัญมณี ช่างภาพข่าวสาวต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยและถูกปองร้ายจากคนที่ไม่รู้ว่าใคร ด้วยเหตุชื่อเหมือนนามปากกานั้น ทั้งยังเป็นตัวแทนนักเขียนคนนั้นไปร่วมงานศพของดวงดาวแฟนนิยาย ทำให้นายแพทย์ชลทิศน้องสาวผู้ตายและดวงดาราลูกสาววัยรุ่นของคนตายมองหล่อนเป็นผู้ต้องสงสัยที่เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของดวงดาวตามข่าวลือ ใครคือฆาตกรที่ทุกคนกำลังสืบหา และช่วงระยะเวลาไล่เลี่ยกันก็มีคนเร่ร่อนถูกฆ่าตายอย่างทรมานคนแล้วคนเล่า ฆาตกรจะเป็นคนเดียวกันและเกี่ยวข้องกับอัญมณีและ “อัญมณี” หรือไม่ การตามไขปัญหาของชลทิศและอัญมณีทำให้เกิดเป็นความรักและผูกพัน

“เอ้า! คนเก่งทำไมต้องพึ่งยานอนหลับ” “วะไอ้หมอนี่ ก็คนไม่เคยอยู่บ้านคนเดียว มันก็นอนไม่หลับสิ” “แล้วทำเก่งจะนอนบ้านใหญ่ บอกให้นอนกับยายยุลีก็ไม่เชื่อ” “เราเป็นเจ้าของบ้านนะ เรื่องอะไรจะให้ไปนอนเรือนเล็ก อีกอย่างที่นั่นเท่ารูหนูจะนอนได้ยังไงละ ไม่เอาแล้วอย่ามาพูดสั่งสอนให้มากเรื่อง มียาให้เรามั้ย ถ้าไม่มีเราจะได้ไปซื้อที่เซเว่น” “พี่เคยบอกว่ายังไงบัว ขอความช่วยเหลือคนอื่นหัดพูดจาดีๆ บ้างได้ไหม” เขาพูดเสียงราบเรียบแต่ดวงตาที่มองคมปราดให้อีกฝ่ายรู้ว่าเหนื่อยหน่ายหัวใจเพียงใด เห็นหญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นใหม่อีกครั้ง “พี่หมอ บัวขอยานอนหลับหน่อยค่ะ” ฉีกยิ้มประจบแต่ต้องรีบหุบยิ้มฉับกับคำตอบที่ได้รับ “ไม่มีหรอก กลับไปสวดมนต์ไหว้พระ ทำใจให้สงบเดี๋ยวก็หลับเอง” “อ้าว!” “ไม่มีหมอคนไหนจ่ายยานอนหลับให้คนกลัวผีหรอกบัว” “ไอ้ ไอ้หมอบ้า หลอกเราอีกแล้ว” ใบบัวทุบอกเขาดังปักก่อนรีบวิ่งหนีกลับบ้าน เขมกรยังได้ยินเสียงก่นด่าพึมพำ ล้วนแล้วแต่ว่าเขาหลอกลวง ไม่จริงใจและตอแหล ผู้ชายเขาไม่ตอแหลกันหรอกบัว ไม่เหมือนผู้หญิง ***เพราะผู้หญิงทุกคนมีความลับแอบแฝง***

หลังจากบิดาฆ่าตัวตายในคฤหาสน์รวิภาส ไฟไหม้ห้องนอนของสองฝาแฝด ทำให้ปารัชกับปีย์วราต้องย้ายไปอยู่บ้านทนายความประจำตระกูลเพื่อความปลอดภัย เวลาผ่านไปจนปีย์วราแฝดผู้น้องเรียนจบจากต่างประเทศ พร้อมพยานและหลักฐานใหม่ ทำให้ต้องการรื้อคดีเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้แก่บิดา จนคนใกล้ตัวเริ่มเผยธาตุแท้ออกมา สองฝาแฝดจะทำเช่นไร เมื่อความศรัทธาสลายไปกับแผนร้ายที่หมายเอาชีวิตของทั้งคู่

เมื่อความรู้สึกมันมากเกินกว่าที่ตกลงกันไว้ จากความสัมพันธ์แบบ Friends with Benefits เพื่อนสนิทปิดท้ายที่เตียงนอน หัวใจเขาเรียกร้องอยากเป็นเจ้าของเพื่อนรัก ปฏิบัติการหึงหวงและตามทวงหัวใจจึงเกิดขึ้น

คู่รักคู่หนึ่งต้องเผชิญกับเหตุการณ์ระทึกขวัญจากสิ่งลี้ลับ วิญญาณอาฆาตที่หมายเอาชีวิต และมันจะไม่หยุดจนกว่าทั้งคู่จะตายตกไปตามกัน อีกครั้ง! ตั้งแต่วันที่ได้พบกับ มะปราง เด็กกำพร้าท่าทางแปลกๆ ที่ญาติของ ชวิน ธำมรงค์ รับเป็นลูกบุญธรรม สิตางศุ์ ศรัทธาธรรม ก็พบเจอเหตุการณ์ประหลาดชวนสยองขวัญ หล่อนเริ่มตาฝาดเห็นภาพน่ากลัวบ่อยครั้ง และฝันเห็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักแต่มุ่งหมายเอาชีวิตก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะถูกฆาตกรรมโดยหล่อนและชายที่หน้าเหมือนชวิน ความฝันนั้นชัดเจนและต่อเนื่องกันทุกครั้งจนปะติดปะต่อเรื่องได้ ในขณะที่คนรอบข้างก็เจอเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัว จนกระทั่งหล่อนได้พบประกาศขายบ้านและที่ดินแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งรอคอยให้พวกทั้งคู่วนเวียนกลับไปครั้งแล้วครั้งเล่า และเหมือนมีอะไรดลใจให้ชวินซื้อที่นั่นเพื่อปลูกเรือนหอ บ้านหลังหนึ่ง เด็กคนหนึ่ง และความฝัน ทำให้ชีวิตของทั้งคู่ไม่สงบสุขอีกต่อไป เพราะมีอะไรบางอย่างคอยติดตามอย่างอาฆาตแค้น สิ่งที่มันต้องการคืออะไร ทำไมต้องการเอาชีวิตทั้งคู่ และความแค้นนั้นเริ่มต้นที่จุดใด คือคำตอบที่สิตางศุ์อยากรู้

“รักจัง” เมื่อหล่อนเหลือบมองก็เห็นสายตาเชื่อมหวานจนน่าขนลุก จนต้องจับหน้าเขาหันทางอื่นเสีย “อ้าว! มีแต่คนถูกมองจะหันหนี นี่พี่กลับจับหน้าผมหันซะงั้น” ไฟรัสพ้อปนหัวเราะ “เรื่องอะไรจะหันเองละ มันเมื่อยคอนะ” “เออรู้ว่าเมื่อยแต่ยังทำกับผัวได้ลงคอ เดี๋ยวปั๊ด! ข่มขืนผู้หญิงท้องซะเลย” “ไอ้บ้า ไอ้ลามก” หล่อนหัวเราะร่วนเมื่อถูกคนลามกจับโน่นคลำนี่ “ไฟรัส” จู่ๆ หล่อนก็หยุดหัวเราะแล้วเรียกชื่อเขา “ครับ” “ฉันชื่ออะไร” “หือ” ไฟรัสพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อมองหน้าคนถามคำถามแปลกๆ จ้องตาเหมือนจะถามว่าพูดจริงหรือ ถามอย่างนั้นจริงหรือ “อือ มองดีๆ แล้วบอกสิ ฉันคือใคร” หล่อนพยักหน้าสำทับแล้วรอคำตอบ “ก็ผิงไง” เข็มหอมผลักเขาจนหงาย ก่อนลุกขึ้นไปอาเจียนในห้องน้ำ ไฟรัสตามไปยืนใกล้ๆ แต่ไม่ได้ช่วยลูบหลังหรือปลอบประโลมเช่นครั้งก่อน จนหล่อนต้องลุกขึ้นมาบ้วนปากที่อ่างล้างหน้าเอง พร้อมมองเขาอย่างตัดพ้อผ่านกระจกเงา ไฟรัสขยับมากอดเอวเอาไว้แน่น จูบกลางกระหม่อมแล้วพูดเหนือศีรษะหล่อนนั่นเอง “แพ้ท้องแปลกจริงลูกคนนี้ของแม่เข็ม โกรธนิดหน่อยก็อ้วกใส่ แถมแม่ยังความจำเสื่อมจำชื่อตัวเองไม่ได้ต้องถามจากพ่ออีก เฮ้อ” “ไอ้บ้า ใครบอกว่าฉันจำตัวเองไม่ได้” “ก็พี่ไง เห็นถามจังว่าตัวเองเป็นใคร” เขายิ้มใส่กระจกแต่มันทะลุเข้าตาหล่อนที่กำลังเปลี่ยนจากเขียวปัดเป็นแดงเพลิง “ก็” “พี่เข็ม เข็มหอม นางเข็มหอม กิลานิ วัฒนามงคล” “นายจำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่” “ไม่ใช่จำได้ แต่ไม่เคยลืมต่างหาก”

มันผู้ใดพรากชีวิตเธอไป มันผู้นั้นต้องชดใช้ด้วยชีวิตเช่นกัน แต่ผีสาวจะรู้หรือไม่ว่าคนที่ตามอาฆาตนั้นหาใช่ฆาตกรตัวจริงไม่ เมื่อพี่ชายของสัภยาซื้อที่ดินมาผืนหนึ่งเพื่อพัฒนาเป็นตลาดน้ำ สัภยาจึงไหว้วานตีรณาซึ่งเป็นช่างภาพอิสระ ให้ไปถ่ายรูปเก็บบรรยากาศการก่อสร้าง โดยหารู้ไม่ว่า เรือนไทยเก่าแก่ริมน้ำบนที่ดินผืนนี้ซ่อนอดีตอันน่าสะเทือนใจไว้ ที่แห่งนี้...คือเรือนหอที่หญิงสาวชื่อ ‘อนงค์’ ผูกคอตายในคืนแต่งงานตามการเล่าขานกันมา ทว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น วิญญาณของหญิงสาวเฝ้ารอการกลับมาของชายอันเป็นที่รัก ขณะเดียวกันก็รอวันล้างแค้นคนที่ฆ่าเธอ วิญญาณพยาบาทของอนงค์ตามติดสัภยาและตีรณาไปทุกที่ หลายครั้งที่ชายหนุ่มเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะอนงค์เชื่อว่าเขาคือคนที่ฆ่าเธอ เขากับตีรณาต้องหาทางปกป้องตัวเองพร้อมกับค้นหาความจริงในอดีต ก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็นเหยื่อสังเวยความแค้นให้แก่อนงค์เสียเอง

เหตุฆาตกรรมในคืนฝนตกที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ใหญ่กลางป่า ถูกตีความไปถึงวิญญาณเหงาที่ต้องการหาคนไปอยู่เป็นเพื่อน หญิงสาวที่ทอดกายให้ชายหนุ่มในคืนฝนตก คือเหยื่อที่ถูกเลือก แต่พิจิกา ไม่ได้คิดเช่นนั้น การตายของเพื่อนสนิททำให้เธออยากสืบหาฆาตกร จนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด หาก โรม ไม่ยื่นมือเข้าช่วย เธอคงกลายเป็นเหยื่อและศพ ต่อไป เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย ฆาตกรจะเป็นคนหรือผี เหตุจูงใจอันน่าสะพรึงกลัว และคาดไม่ถึง ใครจะคิดว่า อยู่ร่วมชายคากับความตายมาเนิ่นนาน

บัลลังก์สีชาดแห่งสินทูรถึงคราผลัดแผ่นดิน เมื่อเจ้าหลวงสิ้นพระชนม์ แต่ เจ้าฟ้ารัชทายาททรงพระเยาว์ ซ้ำยังถูกตราหน้าว่าเป็นลูกชู้ มีเพียงพระธำมรงค์วงน้อยจากพระหัตถ์พระบิดา ที่ตรึงตำแหน่งรัชทายาทเอาไว้แม่นมั่น เมื่อเติบใหญ่ เจ้าหลวงพระองค์ใหม่จะพิสูจน์ความจริงเรื่องชาติกำเนิดของพระองค์ได้อย่างไร และหญิงสาวที่เฝ้าติดตามถวายดอกแก้วและอารักขานั้น มีส่วนคลี่คลายปริศนา หรือตอกย้ำว่าพระองค์เป็นแค่ “เงา” หรือเจ้าของบัลลังก์ที่แท้จริง

“ฉันรักนายนะ” “ผมก็รักคุณคีครับ” ชนนหันกลับมาบอกแล้วดึงหล่อนมากอดแนบแน่น “ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างและขอบคุณที่ให้โอกาสผมแก้ตัวอีกครั้ง ผมไม่สัญญาว่าจะรักและดูแลคุณตลอดไปแต่ผมจะทำให้เห็นว่าผมรักคุณมากแค่ไหน รักที่เป็นคุณคีคนนี้ไม่ใช่รักเพราะคุณเป็นแม่ของลูกผม จริงๆ แล้วตั้งแต่วันนั้นใบหน้าคุณก็ติดอยู่ในหัวผมตลอดเวลา” “จริงหรือ ทำไมละ” หล่อนอยากรู้ “เพราะคุณสวยไง สวยมากสวยไปทั้งตัวจนผมจำติดตา ถ้าคุณไม่เมาหลับผมก็อยากให้บริการจริงๆ” “เอ๊ะ นายลักหลับฉันหรือเปล่า” คีติกาเอียงคอถาม “หือ หรือคุณจำความรู้สึกคืนเข้าหอไม่ได้” ชนนจ้องสายตากรุ้มกริ่ม “ขอบใจ” “ขอบใจผมเรื่องอะไรครับ” “ขอบใจที่ไม่ลักหลับ ขอบใจที่ทำให้ฉันจดจำคืนเข้าหอครั้งแรกในชีวิตได้นะสิ” คีติกาหลุบตาเพราะอายจนหน้าแดง ชนนรีบจูบแก้มหล่อนแรงๆ แล้วพูด “ทำไมขี้เขินจังครับ คุณคีที่ไปฮันนีมูนกับผมไปไหนซะแล้ว คุณเดินแก้ผ้าในบ้าน ขึ้นขี่ผม..” “พอแล้ว ลงไปกินข้าว ตาคอยอยู่นะ” หล่อนรีบปิดปากหยุดคำพูดชนนเอาไว้ ชนนดึงมือหล่อนมาจูบแล้วกระซิบถามให้จักจี้รูหู “คืนนี้ขอคุณคีคนนั้นกลับมานะครับ ที่รัก” คีติกานิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนทำเสียงอือออและพยักหน้าเบาๆ “อือ”

ช้องนางได้ยินเพื่อนเจ้าบ่าวเอ่ยแซวว่าพระแสงคงดีใจได้เมียเป็นตัวเป็นตนแถมได้เล่นของสูง เพราะต้องสอยเจ้าสาวลงจากคาน หากไม่ติดว่าเป็นเจ้าสาวเองหล่อนจะตบปากพวกนี้เรียงตัว โทษฐานปากเสียชอบเอาความจริงมาพูด แถมแม่ยังเคยบ่นบ่อยๆ ว่า “เลือกมากก็กอดคานเน่าๆ ไปจนตายเถอะนังช้องเอ๊ย” แล้วไงละ พอหล่อนไปบอกว่าจะแต่งงานกับหลานยายมาลัย แม่ถึงกับหัวเราะกลิ้ง แล้วลูบหัวเบาๆ ก่อนดึงมากอดแล้วพูดเหมือนปลอบใจ “เมายาสีฟันมาหรือนังช้อง นายพระแสงเขาเคยชายตาแลแกหรือเปล่า เห็นผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ตามตูดต้อยๆ มีหรือจะมองสาวแก่อย่างแก” “คำก็สาวแก่ สองคำก็สาวแก่ ก็นี่ไงสาวแก่ของแม่จะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว จริงๆ” แม้จะแต่งหลอกๆ แต่ยายมาลัยเล่นใหญ่ทำให้สมจริงสมจัง มีพิธีมงคลสมรส มีงานเลี้ยงและมีทะเบียนสมรสให้ ยกเว้นแต่สินสอดทองหมั้นที่ไม่มีและไม่เคยได้ยินแกเอ่ยถึง สำหรับช้องนางแล้วการได้แต่งงานอยู่กินกับพระแสงคือสุดยอดแห่งความปรารถนา แม้ต้องใช้เล่ห์กลหลอกล่อเข้าหาญาติผู้ใหญ่ของเขาจนเกิดการ “คลุมถุง(พุ่ง)ชน(หัวใจ” ขึ้นหล่อนก็ภูมิใจ

ผู้หญิงหัดแรดกากีมือสมัครเล่นเพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจจากอดีตสามี เขาจะตกหลุมพรางหรือเตลิดหาย ต้องเอาใจช่วย "เพียงออ" "กากี!" "อุ้ย ไม่ต้องชมกันขนาดนั้นหรอกค่ะ" "ฉันจะทำยังไงกับเธอดี" "ไม่ต้องทำอะไรค่ะ อย่าลืมสิคะว่าเราหย่ากันแล้ว ฉันจะกากี จะดอกทอง ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" "เกี่ยวสิ ในเมื่อคนอื่นยังไม่รู้ คนจะมองว่าฉันเป็นไอ้งั่ง ถูกเมียสวมเขา" "เรื่องของคนอื่น ไม่เกี่ยวกับฉัน" "แต่มันเกี่ยวกับฉัน ห้ามเธอไปยุ่งกับใครอีก เข้าใจไหม!" "ไม่เข้าใจ! ไม่เข้าใจ! ฉันโสดทำไมจะมีคนอื่นไม่ได้" "เพียงออ! งั้นก็เป็นเมียฉันอีกครั้งเถอะจะได้หายโสด แล้วต้องซื่อสัตย์กับฉันคนเดียว" พีรวัสผลักหล่อนเข้าไปในรถแล้วโถมตามลงไป มือปิดปากที่กำลังร้องประท้วงเอาไว้แน่น ระดมจูบทั่วใบหน้าแล้วพูดคลอเคลียริมฝีปากเพิ่งถูกปลดปล่อย "เธอต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น" "ปล่อย! อื้อ" ริมฝีปากร้อนผ่าวบดคลึงรุนแรงจนกลีบปากบอบบางแตกแสบ......

อรณัฐสาอุ้มท้องไปบอกข่าวดีกับอควา แต่กลับพบว่าเขากำลังจัดงานแต่งงานกับผู้หญิงอื่น หญิงสาวเก็บความช้ำความเจ็บแค้นกลับไปหาพ่อให้ลูก แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับชีวิตคู่ของทั้งสอง อควากลายเป็นหม้ายในคืนเข้าหอ อรณัฐสาขอหย่ากับวิภาคเพื่อการทวงคืนอควาในแบบของตน

ความรักจากชาติปางก่อน กลับมาหลอกหลอนในปัจจุบัน อะไระเกิดขึ้น เมื่อหญิงสาวทั้งสองต่างกลับชาติมาเกิด ฝ่ายหนึ่งกลับมาด้วยแรงแค้นเพราะความรักเป็นเหตุ อีกฝ่ายกลับมาเพื่อช่วงชิงชายอันเป็นที่รัก ที่ยังระทมจมปลักในความรักครั้งเก่า เขาจะสานต่อ และแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่เคยทำ หรือจะทำให้เหตุการณ์เลวยิ่งขึ้น และสุดท้ายจะสมหวังในรักหรือพรากจากกันอีกครั้ง ความจริงใจจะพ่ายแพ้เล่ห์เหลี่ยมแห่งเสน่หาหรือไม่?

เพราะคำสาบานแต่ชาติปางก่อน ทำให้ กบินทร์ กลายเป็นคนอาภัพรักในชาตินี้ เพราะผู้ที่ผูกติดกับคำสาบานคอยขัดขวางไม่ให้สมหวัง มีคนต้องสังเวยวิญญาณคนแล้วคนเล่า และเพราะความรัก ปรัศนีจึงหาทางช่วยปลดปล่อยเขาจากบ่วงสัญญาครั้งนี้

“ป๊าขา” แวนแก้วเอ่ยขึ้นเมื่อเขาลืมตา “จ๋า” หาญรับคำเสียงหวานไม่แพ้กัน “ตื่นสิคะ ป๊าบอกให้หนูปลุกจะพาคุณปู่คุณย่ากับน้องเฟิร์สไปกินอาหารเช้าที่ตลาดน้ำไงคะ” “อืม จริงด้วย แต่เพลียจัง” ทว่าคนบ่นเพลียกลับดึงเมียสาวไปจูบบดริมฝีปากรุนแรงสลับอ่อนโยนแล้วดันลิ้นแทรกเข้าไปปากจนอีกฝ่ายต้องรีบผลักเบาๆ “สายแล้วนะคะ คุณปู่คุณย่าอาจหิว” “อืม ถ้าลองเริ่มแล้วป๊าหยุดแค่ครั้งเดียวไม่ได้แน่ อย่าเริ่มดีกว่าเนอะ” เขาว่าอย่างอารมณ์ดีแล้วจูบแก้มแว่นแก้วแรงๆ แต่เด็กสาวกลับพลิกมานอนบนตัวเขาแล้วจูบปิดปากอย่างที่เขาทำ เลียนแบบทุกอย่างจนแก่นกายเริ่มดันหน้าท้อง “แกล้งป๊าหรือจะเอาจริงๆ” หาญถามเสียงขึงขัง แว่นแก้วเงยหน้ามามองสบตาแล้วยิ้มทะเล้นก่อนลงจากตัวเขาวิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมเสียงหัวเราะสดใสที่หาญคิดว่าเขาเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก และอยากทำให้เด็กสาวหัวเราะสดใสเช่นนี้ทุกวัน ป๊าจะทำให้หนูสดใสแบบนี้ทุกวันจนความตายจะมาพรากเราจากกัน แว่นแก้ว

เหมขยับตัวเพื่อรอรับร่างแน่งน้อยที่คาดว่าจะเข้าครอบครองแกนกลางลำตัวของเขาในไม่ช้าเพราะรับรู้ถึงความชื้นสัมผัสผิวกายช่วงที่เธอนั่งทับ เมื่อเกล้าละริมฝีปากออกเขาก็ยิ้มจนตาเยิ้มแล้วช่วยยกสะโพก ทว่าเกล้ากลับก้มลงมาจูบเขาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง “โอ๊ย!” เหมร้องลั่นเพราะเจ้าอ้วนไม่ได้จูบแต่กัดริมฝีปากบนเขาอย่างแรงจนเลือดซิบรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดติดที่ปากและเห็นรอยเลือดมุมปากของเจ้าอ้วนที่สะบัดหน้าใส่แล้วลุกไปจากเตียงทิ้งให้ของแข็งของเขายังแข็งขืนยืนทื่อย่างงงงัน “เดี๋ยวๆ” พอตั้งสติได้เขาก็ดีดตัวตามไปกระชากเธอกลับมากอดรัดไว้ “ปล่อยนะ คนบ้าเจ้าชู้ไม่มีความรับผิดชอบ ลูกเมียบาดเจ็บมากขนาดไหนทำไมไม่คิดจะไปดู” “เดี๋ยวนะเจ้าอ้วน ด่าผัวรัวๆ นี่จำไม่ได้หรือว่าเรานะเมียพี่ เมียคนเดียวของพี่” “อย่ามาตู่” “ไม่ตู่ละ ที่ทำไปเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องของผัวเมียทำกันหรือ หรือหนูความจำสั้นทำใหม่มั้ยละ”

ห้องแบ่งเช่าของ "ยวงสวาท" ว่ากันว่าเจ้าของใจดีนัก ใครไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า ก็นำหัวใจมาจ่ายแทน เพราะเจ้าของโหยหาความรักเป็นที่สุด