SHASHAwriter

นายแพทย์ฐิรดลเดินตามหลังภัทรวรินทร์ไปแบบห่าง ๆ เขาทิ้งระยะให้พอตามได้ทัน แล้วถึงได้เห็นเด็กชายคนนั้นวิ่งเข้าไปกอดร่างของเธอแน่นทั้งยังเรียกภัทรวรินทร์ว่าแม่อีกด้วย คำถามผุดเข้ามาในหัวมากมาย ชายหนุ่มพบว่าขาของตัวเขาเองแข็งจนขยับไปยืนมองให้ชัด ๆ นั้นช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ความรู้สึกผิด ความรู้สึกเสียใจ ความรู้สึกเลวร้ายค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาครอบครองหัวใจของเขา เด็กชายภัทรวินทร์ละสายตาจากแม่มองไปยังคนที่ยืนขวางตรงทางเดินออกสู่รีสอร์ตด้วยดวงตาใสแจ๋ว ก่อนจะยิ้มกว้างอวดฟันที่เรียงตัวอย่างสวยงาม แล้วส่งเสียงตะโกนเรียกด้วยความดีใจ “Hi Dad” ฐิรดลมองไปยังภัทรวรินทร์ด้วยสายตาเจ็บปวด นาทีต่อมาเด็กชายก็วิ่งตรงมาที่เขา

อันนากำลังจะเดินตามรอยของแม่อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ซะหน่อย ก็แม่ของเธอหนีจากพ่อไป แล้วค่อยตั้งท้องไม่ใช่หรือ แต่ตัวเธอน่ะ ท้องแล้วค่อยหนีต่างหาก ท้องกับใครไม่ท้อง ดันท้องกับคนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กอย่างนายแพทย์อาร์เธอร์นี่ยังไงเล่า เนื้อหาจากบางช่วงบางตอน “เดี๋ยวก็ได้โดนของแข็งนี่หรอก” อันนาเอ่ยถามทั้งที่ตัวเองยังพาดอยู่บนตัวของเขา “ของอะไรล่ะที่ว่าแข็งน่ะ” อาร์เธอร์มองสบตาคนที่เอ่ยวาจาท้าทายเขา ขยับขาตั้งชันขึ้นให้ได้มุม แล้วดันส่วนที่เป็นของแข็งของตัวเขาเองบดเบียดที่ท้องน้อยของคนอยากลองดีเน้น ๆ หนัก ๆ อันนาสะท้านเบา ๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงของแข็งที่เขาบอก ตอนนั้นเองที่เกิดความคิดซุกซนอยากเอาชนะผุดขึ้นในหัว เธออยากจะผลักเขานอนลงนิ่ง ๆ แล้วเปิดดูให้รู้ไปเลยว่าอะไรที่มันแข็งได้ขนาดนั้น แต่ยังไม่ได้ทำอย่างที่ใจอยาก ก็จำต้องร้องเรียกเขาด้วยเสียงที่สั่นน้อย ๆ เพราะแรงบดเบียดจากเขาจริงจังมากขึ้น “อาร์ธ” อาร์เธอร์ไม่ตอบรับเธอด้วยคำพูดสักคำ แต่ดวงตาสีฟ้าของเขาดูเข้มแสงวาววับมากยิ่งขึ้น และเธอก็ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น อันนาถูกมือของเขาวาดขึ้นตรงท้ายทอยอย่างแม่นยำ พร้อมกับดึงลงไปหา แล้วปากของเธอก็ถูกปากของอาร์เธอร์ทาบทับปิดลงอย่างพอดิบพอดี “อี๊” เธอขืนตัวหนี พร้อมกับร้องโวย ยกกำปั้นทุบลงที่อกแข็ง ๆ ของอาร์เธอร์ แต่แล้วกลับถูกเขาบดจูบหนักกว่าเดิม ลึกซึ้งกว่าเดิมเสียอีก เป็นจูบที่ไม่ให้เธอได้ตั้งตัวเอาเสียเลย

หากนายแพทย์ภวินท์รู้ว่าเธอซุกลูกแฝดของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด เขาจะต้องมาพรากลูกไปจากเธอแน่ กระบวนการซ่อนลูกจากพ่อ รอกำหนดการหย่าจึงเกิดขึ้น ##### ฐิตตาใจคอไม่ดี ตั้งแต่ออกจากบ้าน ยิ่งพอรถเลี้ยวกลับเข้ามา ก็ยิ่งใจหายหนักเข้าไปใหญ่ เธอเห็นภวินท์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม เหมือนคราวแรกที่เขามา แต่ที่ไม่เหมือนคราวแรกเสียทีเดียว คือเขากำลังนั่งคุยอยู่กับสองแสบของเธอ เจ้าสองแสบวิ่งเข้ามากอดขาแม่ทันที แล้วแย่งกันพูด ชนิดที่ฟังแล้วตัวชาวาบราวกับถูกสาดด้วยน้ำแข็ง “แม่จ๋า มีคนมาหาแม่จ้า เขาบอกว่าชื่อ ‘พ่อ’ ” พี่ชายได้ยินอย่างนั้นรีบแย้ง “เขาไม่ได้ชื่อ ‘พ่อ’ เขาบอกว่า ‘เขาเป็นพ่อ’ ” ฐิตตากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใจสั่น และมันคงรุนแรงมากพอ พอที่จะทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด เกิดความหวาดกลัวหวาดหวั่นขึ้นในตอนนั้นเล็กน้อย และเธอไม่ได้หันไปทางที่นายแพทย์ภวินท์ยืนอยู่ ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นว่าเขามองเธอกับลูกนิ่งเป็นนานสองนานด้วยสายตาเฉียบขาดเฉียบคมมากขนาดไหน

“กลับไปแล้ว ผมต้องเข้าไปคุยกับเจ้าสัวเรื่องของเราเสียที” พรลักษมีชะงักมือที่กำลังจัดการกับอาหารในจาน ปฏิเสธทันควัน “ไม่นะคะ” “ทำไม!” จักรพรรดิแทบตวาดถามด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินว่าเธอปฏิเสธ “ฉัน... เรา...เอ่อ...เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนี่คะ” คนฟังวางช้อนและมีดลงบนจานแทบเป็นกระแทกกระทั้น ยกผ้าซับมุมปากแล้วประสานมือย้อนถามเธอเสียงกร้าวกรุ่นด้วยอารมณ์โกรธ “เป็นแบบนี้? นี่คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม มีแต่ผู้หญิงอย่างว่าเท่านั้นที่คิดอย่างนั้นน่ะ แต่คุณกลับอยากให้เราเป็นแบบนี้?” “ฉันยังไม่อยากผูกมัดตัวเอง คุณเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน จะเดือดร้อนทำไมคะ” ใช่เขาเดือดร้อน เดือดจนร้อนจนไหม้เพราะเธอไม่แคร์ที่จะมีหรือไม่มีเขาก็ได้ เธอถึงได้คิดเช่นนั้น จักรพรรดิไม่ชอบความรู้สึกอึดอัดเช่นนี้ ไม่เคยต้องมาตามต้อนผู้หญิง ไม่เคยอยากลงหลักปักฐานกับใคร และเขากำลังจะบ้าตายเพราะเธอ “ตามใจ อยากเป็นแบบนี้ก็ตามใจ คบแบบเปลืองเนื้อเปลืองตัวแบบนี้สินะที่ชอบ พอเบื่อก็หาเรื่องเลิกกัน … แบบนั้นใช่ไหม” เขาตวาดถามสรุปประชดประชันใส่อารมณ์กับเธอ “ดีไม่ต้องแต่งมันแล้ว อยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนแก่จนตายจากกันไปเลยก็ดี!” เขาสรุปส่งท้ายด้วยคำพูดกระแทกแดกดันแบบที่เธอไม่เคยเห็น “ฉันไม่อยากคุยแล้ว คุณใช้แต่อารมณ์ไม่มีเหตุผลเลย” “ใช่! ผมใช้แต่อารมณ์ แบบนี้ก็เหมือนกัน” จักรพรรดิจบประโยคตรงเข้ามาดึงเธอลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารสวมกอดรัดแน่นปล้นจูบเอาแต่ใจ “ปล่อยฉันนะ นี่คุณจะข่มขืนฉันเหรอ” “อยากลองรสชาตินั้นหน่อยไหมล่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีสาวไหนได้รับเกียรตินั้นจากผมเลยสักคน”

‘พี่อยากมีลูก เปรมไม่คุมไม่ได้หรือไง’ เธอยังจำคำพูดของเขาได้ทุกคำ จำสีหน้า แววตาของเขาได้เสมอ แล้วเขาเล่ายังมีเธอหลงเหลืออยู่ในความทรงจำบ้างไหม หรือมีพรรษมนแทนที่เธอจนหมดแล้ว

ธาราทิพย์ เมาหนักในคืนงานเลี้ยงฉลองสละโสดของแฟนคนแรกและคนเดียวของเธอ ที่ไม่รู้ว่าเขาไปทำเพื่อนของเธอท้องตอนไหน แน่นอนว่าเพื่อนกันทำกันได้ลงคอ หญิงสาวจึงดื่มจนเมามายและตื่นขึ้นในกระท่อมกลางป่าที่ไหนสักแห่ง เธอพยายามหนีแต่คนที่กักขังเธอขอให้อยู่แบบสงบที่นี่ไปก่อน เธอจะอยู่อย่างสงบได้อย่างไร เพราะต้องไปร่วมงานเลี้ยงงานแต่งงานให้ได้ ธาราทิพย์จะหนีออกมาได้ง่าย ๆ หรือไม่ ในเมื่อถูกขังอยู่ที่ในบ้านกลางป่าแบบนั้น ร็อก ศิงขริน โรเจอร์ จำต้องเลยตามเลย ยอมตามน้ำ ตามสถานการณ์ไปเมื่อถูกจับมัดมือชกให้คุมผู้หญิงหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจที่บ้านในป่าลึก เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เธอออกไปรังควานงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้น อีกคนพยายามหนี อีกคนก็ทำทุกทางไม่ให้หนี คนแปลกหน้าสองคนร่วมบ้านเดียวกันที่กลางป่า จนพลั้งเผลอกายให้กันและกันในค่ำคืนที่แสนอ่อนหวาน หรือบางทีอาจพลั้งหัวใจไปแล้วก็ได้

ธรณ์ อัศวหาญญ์วรกุล เจ้าของแฮชแท็ก #Iamalreadytorn เคยช้ำรักครั้งใหญ่จากไอลดา เขาถูกบอกเลิกในวันที่เตรียมการจะขอเธอแต่งงาน ไม่นานจากนั้นไอลดาเลือกหัสดินทร์ ชายมีสกุลรุนชาติแสนอบอุ่น ผู้ใหญ่ สายเปย์ และใจดี เป็นคู่ครองของเธอ ธรณ์อาจยิ้มแย้ม พูดคุยอย่างคนไม่คิดอะไรมาก แต่หัวใจของเขาช้ำรัก ย่อยยับแทบไม่มีดี และเขาไม่เคยเปิดรับใครใหม่ คล้ายกับจะรอหญิงสาวที่ตีจากเขาไปอยู่ทุกคืนวัน สี่ปีที่เขาเฝ้ารอ ในที่สุดไอลดาก็เริ่มมีปัญหาระหองระแหงกับสามี ความหวังของธรณ์จึงเรืองรองขึ้น แต่แล้วเขาก็ถูกสกัดหนทางเป่าถ่านไฟเก่าจากพรรณวษา หญิงสาวที่เป็นเพื่อนรักของไอลดา เธอไม่เคยชอบหน้าธรณ์ ธรณ์เองก็รู้สึกไม่ต่างจากพรรณวษาเท่าไรนัก ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือแม้แต่ตอนนี้ และเมื่อมีเหตุให้ต้องใกล้ชิดกันอีก ได้ปะทะฝีปาก คารม พบหน้ากันบ่อยขึ้น ต่างฝ่ายก็ทำเอาหัวใจของกันและกันสั่นไหวขึ้นมาจนได้ และในวันที่หัวใจของธรณ์เริ่มไม่มั่นคงต่อไอลดา ไอลดาก็แยกทางกับสามีในที่สุด ไอลดาพร้อมจะกลับมาหาเขาแล้ว และสัญญาจะเป็นดวงใจของเขาไปตลอดชีวิต จะไม่ทำให้เขาต้องเจ็บอีกต่อไป แต่แล้วดวงใจของธรณ์เล่า พร้อมจะยกกลับคืนให้ไอลดาได้อีกไหม หรือมีเงาของใครเข้ามาจับจองอยู่ข้างในนั้นแล้ว บางช่วงบางตอนจากเนื้อหา “นี่คุณรู้อะไรไหม ว่าผมมองเห็นตัวเองในอนาคตแล้วนะ ว่าต้องคอยเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านแน่ ๆ เลย แล้ว...” ธรณ์หยุดแค่นั้นไม่พูดต่อ ปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันไป จากที่ฟังอย่างเดียว พอเขาหยุดพูด ก็เงยหน้ามอง ถามเพราะถึงเธอจะเงียบ แต่เธอก็ฟังเขาพูดอยู่ “แล้วอะไร” ธรณ์ยิ้ม “แล้วแม่ของลูกผมคงออกไปทำงานทั้งวันทุกวันเลยน่ะสิ” พยักหน้าเบา ๆ “ก็คงแบบนั้นถ้าคุณเลือกผู้หญิงบ้างาน” “คุณเป็นแบบนั้นไหมพรรณวษา” เงยหน้าขึ้นมองเขา ถามอย่างงุนงง “อะไร” “บ้างานไง คุณเป็นพวกบ้างานหรือเปล่า” พอได้คำตอบ พรรณวษาสะดุดลมหายใจของตัวเองช่วงหนึ่ง ก้มหน้าที่ออกร้อนลงมองเจ้าลูกแมว เสียงแข็งใส่เขา “เที่ยวจีบสาวเรี่ยราดแบบนี้ไปทั่วเลยหรือไง” “จีบคนนะคุณ ไม่ได้ปัสสาวะ ถึงจะได้เรี่ยราดได้น่ะ” แล้วเม้มปากเบา ๆ ไม่คุยอะไรกับเขาอีก ป้อนนมเจ้าสามตัวเรียบร้อย ค่อยทยอยเก็บของใช้ที่เหลือต่อจากนั้น ส่วนธรณ์เห็นเดินออกไปด้านหลังบ้าน ได้ยินเสียงเปิดน้ำ รดต้นไม้รอบ ๆ นานเป็นพักใหญ่ ๆ ถึงได้เห็นธรณ์กลับเข้าบ้านมา บอกกับเจ้าลูกแมวทั้งสาม “อยู่กับแม่นะครับ พ่อต้องทำงานก่อน เดี๋ยวมาใหม่” “บ้าแล้ว ใครแม่ใครพ่อ” “คิดอะไรกับผมหรือเปล่า ผมยังไม่ได้พูดชื่อเลย ทึกทักเก่ง”

ความเข้าใจผิดก่อเกิดเลือดเนื้อเชื้อไขของจอมวายร้ายอย่างปุญญ์ มีหรือที่คนอย่างนั้นจะไม่ทวงคืนไม่ใช่แค่ลูก แต่แม่ของลูกเขาก็จะเอา! ######### “ที่ผมอยากรู้คือ เรารู้จักกันก่อนมาก่อนหน้านี้อย่างนั้นใช่ไหม” “คุณจำไม่ได้? แล้วฉันบอก คุณจะจำได้หรือไง” “ผมรถคว่ำจนจำเวลาช่วงหนึ่งไม่ได้เลย และก็มั่นใจด้วยว่าอาจเป็นตอนที่ได้รู้จักกับคุณ” พิชชาอรยืนฟังจนเขาว่าจบ อดเบ้หน้าน้อยๆไม่ได้ “นิยายจัง” “ผมไม่รู้ว่ายังจะนิยายมากพอไหม ถ้าเด็กชายกตัญญ์จะเป็นลูกของผมด้วย” คราวนี้พิชชาอรมองเขาอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงบุตรชายของเธอที่มีเขาเป็นคนร่วมสร้าง ใจของเธอไม่เคยเต้นรัวเร็วขนาดนี้มาก่อน รู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังจะลุกเป็นไฟด้วยโทสะที่ฝังแน่นในตัว บอกเขาด้วยเสียงเครียดๆ “ตอนนี้ไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะเป็นลูกของคุณหรือเปล่า” ปุญญ์ขมวดคิ้วมุ่น กระชากเสียงถามอย่างไม่พอใจนัก “ทำไม” “เพราะฉันเคยติดต่อคุณไปแล้วเรื่องที่ฉันท้อง แต่คุณ คุณ....” พูดถึงเหตุการณ์วันนั้นทีไร อารมณ์ของเธอจะพรุ่งปรี้ดทันที มันเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ เกลียดชังเขาอย่างที่สุด จนอยากจะอาเจียนออกมาเลยทีเดียว “ผมทำไม” “ฉันไม่อยากนึกถึงตอนที่คุณพูดลับหลังว่าฉันยังไงบ้างน่ะ พูดอย่างไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” พิชชาอรเค้นเสียงว่าอย่างมีโมโห จำได้มั่นว่าเขาบอกว่าผู้หญิงที่ผ่านมาก็แค่ทางผ่านของเขา แล้วนี่มาตอแยกับเธอ แฟนสาวของเขาไม่รู้เรื่องหรือไร ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือด “ผมต้องการลูก …และคุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ทั้งหมดฐานที่พรากเขามาจากผมที่เป็นพ่อแท้ๆ” “ฝันไปเถอะ!” “มันต้องเป็นฝันที่สนุกแน่พิชชาอร ถ้าในนั้นมีคุณรวมอยู่ด้วย!”

อรนลินกับจุติมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันก็เพราะความต้องการอยากเอาชนะคะคานในค่ำคืนหนึ่ง แต่แล้วผลของการกระทำในคืนนั้น ก็ทำให้ผู้ใหญ่จับทั้งคู่แต่งงานด้วยเงื่อนไขพิเศษอีกหนึ่งข้อคือเธอต้องมีลูกชายให้เขา แลกกับเงินก้อนใหญ่ “มีอารมณ์ร่วมหน่อยสิ นอนตายด้านแบบนี้จะติดลูกชายได้ยังไง” เขาว่าพร้อมแตะริมฝีปากลงมาแถวๆแอ่งชีพจร อรนลินกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเค้นเสียงบอกเขา “ฉันไม่มีทางมีอารมณ์ร่วมกับคุณ” “ทำไม ผมมันเป็นยังไงถึงจะมีอารมณ์ร่วมไม่ได้” “คนไม่ได้รักกันนี่” อรนลินว่า แต่เขาแย้งขึ้นก่อนเธอจะพูดจบ “ให้มาผลิตลูกชายนะคุณ ไม่ได้ให้มารักกัน เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” จุติประชดประชันใส่ แล้วก้มลงปิดปากของเธอเสีย หงุดหงิดกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ชะมัดยาดเลย ไม่ได้รักกันอย่างนั้นหรือ ฮึ่ม!

ปานทิพย์ถูกส่งให้ไปทำเรื่องบางอย่างกับณัฏฐ์ในคืนงานเลี้ยงรุ่น แต่แล้วเขากลับรู้ตัวและตลบหลังเธอด้วยการจับมาเป็นเมียบำเรอแบบลับ ๆ “ปานต้องคอยทำให้ดินสิ ไม่ใช่ให้ดินหากินเองแบบนี้” เสียงเขาตอบคลอเคลียข้างหู เรียกขนอ่อนให้ลุกชันไปทั่วทั้งร่างกาย เบี่ยงตัวหนี แต่ก็ไปไหนไม่พ้น เมื่อแขนกำยำกักเธอเอาไว้ทั้งสองข้างกับขอบผนังตรงนั้น เธอเบี่ยงหน้าหลบลมหายใจร้อน ๆ หลบปาก หลบจมูกของเขาที่อวลไปด้วยกลิ่นเหล้า ที่รู้สึกเหม็นคลุ้งจนอยากอาเจียน “อย่านะดิน” “อย่าอะไรล่ะ” ณัฏฐ์ถามเสียงแตกพร่า อย่างที่คนฟังรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร “ดินบอกแล้วไง ว่าปานต้องพร้อมให้ดินทุกที่ทุกเวลาอย่างที่ดินต้องการ” “แต่ไม่ใช่ตรงนี้” “อย่างนั้นจะเรียกว่าทุกที่ทุกเวลาได้ยังไงล่ะ” คนพูดย่ามใจ ล้วงมือเข้าเสื้อของเธอ คลึงเนื้อนุ่มอย่างมันเขี้ยว “เห็นปานเป็นอะไรเนี่ย” “อ้าว นี่ยังไม่รู้อีกหรือปานทิพย์ว่าเป็นอะไร” ณัฏฐ์ถามกลั้วหัวเราะ แต่เธอไม่นึกขำไปด้วย เค้นเสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกได้อย่างชัดแจ้ง “ปานอยากเกลียดดินแค่ไหนรู้ไหม” “ก็เกลียดสิ ดินไม่ได้ห้ามนี่” ปานทิพย์ชะงัก มองหน้าชายตรงหน้านิ่ง ต่อว่าเขาด้วยความน้อยอกน้อยใจ “ดินไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยที่ทำกับปานแบบนี้” “ปานน่าจะรู้ว่าดินเป็นผู้ชายแค่ไหน ที่ทำให้ปานร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่าได้ขนาดนั้นน่ะ”

“เพียงต้องมางานแต่งของน้ำตาลกับคุณวิชญ์ให้ได้นะ” เพียงใจยิ้มรับเซียวๆก่อนวางสายลง งานแต่งเพื่อนสนิทของเธอกับผู้ชายคนนั้นอีกตั้งหลายเดือน แล้วเธอจะกล้าหอบลูกในท้องที่เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆไปงานแต่งของคนเป็นพ่ออย่างเขาได้อย่างไร …

“ในเมื่อเราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ก็อยากจะขอร้องเธอสักสองเรื่อง...จะได้ไหม” คราวนี้เป็นนพรัตน์ที่ใจคอไม่ดีขึ้นมาบ้าง มองแผ่นหลังของเธอ หยั่งเชิงอึดใจเดียว ถามกลับสั้นๆ “อะไร” “คือ...” เอ่ยขึ้นมาคำหนึ่งอย่างลังเล ก่อนจะหันมองข้ามไหล่สบตากับเขาตรงๆ พูดด้วยน้ำเสียงให้ฟังดูกังวลใจอยู่พอประมาณ “คือตอนนี้เรากำลังคบอยู่กับติน เธอจำตินได้ใช่ไหม เอ่อ ธารินทร์ที่เรียนห้องเดียวกันกับพวกเราน่ะ...และเรากับตินก็มีแพลนจะแต่งงานกันปลายปี” จากใบหน้าที่ดูเฉยเมยของชายหนุ่มค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นขมึงบึ้งตึงในทันที ใบหน้าหล่อเหลาบัดเดี๋ยวแดงบัดเดี๋ยวเขียว แววตาที่จ้องตอบดูคุกคามเอาเรื่อง แล้วก็นิ่งอยู่เป็นนาน พูดอะไรไม่ออกราวกับถูกน็อคด้วยหมัดนุ่ม ๆ ที่ซ่อนก้อนเหล็ก ก้อนเล็กๆ แต่ใส่อัดกันจนแน่นที่ปลายนวมนั่น เห็นท่าทีเขาแล้ว ยิ้มบางๆส่งให้ เอ่ยต่ออีกหน่อย “อยากขอร้องแค่ว่าอย่าพูดเรื่องเมื่อคืนนี้ออกไปจะได้ไหม ขอให้มันจบลงที่นี่” หยุดหน่อยหนึ่ง ประเมินท่าทีของเขาเห็นแววตาเหมือนกับมีกองไฟเต้นเร่าๆในนั้น ก็หลุบตาลง ยิ้มน้อยๆ บอกต่ออีกข้อ “และระหว่างเรา มันจะต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” ย้ำด้วยเสียงหนัก ๆ ในตอนท้าย “ได้ใช่ไหมนพรัตน์” ในอกในใจเขาเดือดพล่านคล้ายมีคนจุดไฟตั้งเตาอยู่ข้างในนั้น นพรัตน์ยืดตัวตรง สูดลมหายใจเข้าอย่างต้องการระงับอารมณ์ที่เดือดปุดๆ หลังจบคำขอร้องของเธอ มีแพลนจะแต่งงานกับธารินทร์อย่างนั้นหรือ อย่าพูดเรื่องระหว่างเขากับเธอเมื่อคืนนี้อีกอย่างนั้นหรือ และ เรื่องแบบเมื่อคืนนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก...อย่างนั้นหรือ นพรัตน์บิดริมฝีปากลง แล้วว่าเสียงหยัน “ไอ้แว่นมันคงดีใจน่าดู ที่เมียมัน มีประสบการณ์เข้าหอมาแล้ว”

“แก้วแค่ถาม ทำไมต้องพูดอะไรแรงๆแบบนี้ด้วยละคะ” “แล้วมันจริงไหม เธอเป็นใคร ฉันเป็นใคร เธอมีหน้าที่อะไรแก้วตา” แก้วตาตาขวางบอกเสียงเยาะใส่เขาบ้าง “อ้อ แก้วมันแส่เอง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกัน คุณโตไม่ต้องมายุ่งกับแก้วอีก แก้วก็จะไม่ยุ่งกับคุณโต” “เดี๋ยว! ไอ้ที่ต้องยุ่งเพราะเธอมีหนี้ต้องใช้ คิดว่าพิศวาสนักหรือไง” “เหรอคะ แก้วตาพยักหน้าน้อยๆถามด้วยแววตาปวดร้าว งั้นก็เอาเงินคืนไปเลยค่ะ” พูดจบควักเช็คออกจากกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือเขาแล้วหันหลังขวับทันทีจะกลับห้อง ราชสีห์ตาวาวโรจน์มองกระดาษในมือแล้วก้าวยาวๆมาคว้าแขนเอาไว้ แต่แก้วตาฉุนจนเห็นราชสีห์เป็นเพียงแมวตัวหนึ่งเท่านั้น เธอออกแรงสะบัดมือเขาไม่พอ ยังผลักเขาจนสุดแรง ราชสีห์ไม่ทันตั้งตัวจึงเซถอยหลังไปครึ่งก้าว พอเห็นว่าแก้วตาสู้แรงอย่างไม่เคยทำมาก่อน ราชสีห์ก็มีโทสะจนพุ่งเข้าไปจับตัวเอาไว้พอจับท่อนแขนของเธอได้ข้างหนึ่ง แก้วตาก็ใช้แขนอีกข้างเหวี่ยงใส่หน้าของเขาเข้าเต็มเปา แต่เขากลับไม่หลบ จึงออกแรงทุบเขาซ้ำๆราชสีห์ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ แก้วตาที่ฮึดสู้ดึงดันแขนตัวเองให้หลุดจากเขาสุดท้ายก็สู้แรงไม่ไหว ราชสีห์ตวัดทีเดียวพลิกร่างเล็กจ้อยแล้วกอดรัดเอวบอบบางทางด้านหลังตั้งท่าจะสั่งสอนให้หลาบจำเสียหน่อย “เก่งแล้วนี่” เขาว่าเสียงเหี้ยมข้างใบหูเธอ ######### “ย่าเจอยัยเด็กที่เราเคยเอามากินมานอนในบ้านเมื่อปีก่อนด้วยนะ” ทั้งห้องพากันเงียบไปทันที “คนไหนครับคุณย่า” เป็นคเชนทร์ที่ถามขึ้นมาแทน เพราะสังเกตเห็นมือพี่ชายที่กระตุกขึ้นมาทันทีเมื่อคนเป็นย่าเพียงเอ่ยออกมาคำเดียว ราวกับว่าในใจของราชสีห์คิดถึงเธอคนนั้นอยู่ตลอดไม่วางวาย “ก็ยัยอะไรล่ะ...แก้วอะไรนั่นน่ะ” “แก้วตา” ราชสีห์บอกชื่อขึ้นมาด้วยเสียงที่บังคับไม่ให้ส่ออารมณ์มากนัก ######### “คุณไม่ควรตามใจแกนะคะ” “ทำไมจะตามใจไม่ได้ ลูกฉันทั้งคน” ราชสีห์ย้อนกลับ ชนิดที่ทำเอาเธอหน้าหงายทันที “เกล้าไม่ใช่…” “ไม่ใช่อะไร ไม่ใช่ลูกของฉันน่ะเหรอ โอเคนะที่เธออาจจะโง่ แต่ฉันไม่ได้โง่เหมือนเธอ” “ดูนี่” เขายื่นอัลบั้มรูปที่ดูเก่าเก็บส่งให้เธอ แก้วตารับมาเปิดออกดู พลันใจหายวาบ ใบหน้าของบุตรชายที่เธอให้กำเนิดเหตุใดจึงดูไม่ได้ผิดแผกไปจากเด็กในรูปเลยแม้แต่นิดเดียว “ในรูปน่ะฉันเอง เหมือนกันไหม” “เอ่อ...คือ ไม่ค่ะ อาจจะคล้ายๆ แต่ไม่เหมือน” “อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะโง่เหมือนตัวเองสิแก้วตา”

ความสัมพันธ์ทางกายเพียงคืนเดียวก่อให้เกิดความรัก ความผูกพัน ความลุ่มหลง อยากครอบครองตามมาหลังจากนั้นได้ไหม คำตอบของแพรไหมอาจไม่ แต่คำตอบของวิษุวัตนั้นตรงข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง ########## แพรไหมที่เผลอไปมีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับวิษุวัต เรื่องจะไม่ยุ่งยากเลย หากเขาจะไม่ใช่ผู้ชายที่พี่สาว(ลูกของป้าสะใภ้)หมายปองเอาไว้ เธอไม่กล้าสู้หน้าเขา แน่ละว่าเพราะความอาย แต่เมื่อได้พบกับวิษุวัตอีกครั้ง เขาก็ยังย้ำเรื่องราวที่เกิดในคืนนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเธอต้องหนีไปให้ห่างจากเขา หารู้ไม่ว่ายิ่งหนีก็ยิ่งปลุกความเป็นนักล่าของวิษุวัตมากเท่านั้น

คงเจ็บปวดไม่น้อยหากรู้ว่าตนเองถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่ง ในกระดานของเกมแก้แค้นและฟาดฟันห้ำหั่นกับอีกฝ่าย แต่แล้วเมื่อเรื่องราวถึงจุดจบใครกันจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด เขา เธอ หรือ ทุกคน ########## “ถ้าคุณทนไม่ไหวจริงๆ ก็ช่วยจบสัญญาของเรา เซ็นชื่อลงในทะเบียนหย่าเถอะค่ะ ในส่วนที่ผิดสัญญาคุณต้องปรับอีกเท่าไร จะหามาใช้คืนให้” ลืมไปเสียสนิทว่าต้องหย่า ธีร์หรี่ตามองคนที่ท้าเหย็งๆก่อนเหยียดยิ้มว่า “ทำไมผมต้องหย่า ในเมื่อมีทั้งคนรับใช้ทั้งนอกห้อง ในห้อง แถมบนเตียง ออลอินวันในคนเดียวแบบนี้คุ้มเกินคุ้มเสียอีก...ว่าไหม” เลือดในกายพุ่งปรี้ดเมื่อได้ยินคำหยามหมิ่นของเขา ไม่เคยสุดทนสุดกลั้นแบบนี้มาก่อนในชีวิต จะให้เข้าไปทำร้ายเขาก็ผิดวิสัยของเธอ ณิชามองเขาด้วยแววตาแบบเดียวกับคำพูด “คุณทำสัญญาไว้ว่าจะหย่าเมื่อครบหนึ่งปี” “แล้วไง ผมไม่หย่า ใครจะมาจับมือผมเซ็นชื่อได้” “ฉันจะฟ้องศาล” “เอาสิ ให้ช่วยหาทนายให้ไหม” “ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม” ธีร์ยิ้มร้ายกาจเข้ามาตวัดจูบเธออย่างไม่ให้ตั้งตัว รู้สึกได้ว่าปากเริ่มหนาบวมเพราะแรงบดไร้ความปราณีจากเขา ก่อนที่คนใจร้ายจะปล่อยให้เธอได้หายใจเอาอากาศเข้าไปในปอด “ก็ดีแล้วนี่หนูณิช” เขาผละมาโต้เหนือริมฝีปากของเธอ ก่อนสบตาท้าทายบอกอย่างทระนงในความเป็นธีร์ “ผมนึกกลัวแต่ว่าคุณจะเกลียดผมไม่ได้เท่านั้นเอง”

เด็กในอุปการะของปู่ช่างน่าหมั่นไส้นัก เขาจึงต้องหาทางกลั่นแกล้งทุกวิถีทาง และพอปู่เกิดจับคู่ผิด ระหว่างเด็กนั่นกับน้องชาย เบลคจึงถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเดียว เพราะพี่ชายกับน้องชายจะมีเมียคนเดียวกันได้อย่างไร! ---------------------------------------------------------------------------- “นึกว่าตัวเองคงได้งาบเอ็ดเวิร์ดแน่ๆแล้วใช่ไหม ถึงได้ทำเป็นอ่อยมันแบบนั้นน่ะ” ตาบ้านี่ไปเอามาจากไหนที่หาว่าเธอ ‘อ่อย’ เอ็ดเวิร์ด อาลียาเชิดปากบอกอย่างเป็นต่อ “ก็จะไม่เป็นแบบนั้นหรอกเหรอคะ” “อยู่ให้ห่างจากเอ็ดเวิร์ดเอาไว้นะลียา ไม่อย่างนั้นฉันจะแฉ ‘เรื่องของเรา’ ให้ปู่ฟัง” อาลียาข่มเสียงไม่ให้สั่นไหวตามอารมณ์ ปรามเขาทันที “นี่ เบลค อย่าทำบ้าๆแบบนั้นนะ” “ทำไม กลัวอะไรอย่างนั้นเหรอ ... ลียา” คนได้ทีรีบขี่แพะไล่ลากเสียงเรียกชื่อเธอด้วยสีหน้ากวนประสาทอย่างที่สุด “คุณจะบอกอะไรปู่” “อยากให้ฉันบอกเรื่องอะไรบ้างล่ะลียา เรื่องไหนที่เธอไม่อยากบอก ฉันจะบอกเป็นเรื่องแรกเลย” “ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยนะเบลค ฉันขอร้อง อย่าบอกปู่ได้ไหม” “เห้อ...ขอปากเปล่ามันจะได้ผลเหร้อลียา” “แล้วจะเอายังไง” “นี่! อย่าไปเที่ยวถามผู้ชายแบบนี้นะลียา ว่าจะเอายังไง แล้วยิ่งเป็นผู้ชายแบบฉันแล้วด้วย เธอไม่รู้หรอกเหรอ...ว่าฉันจะเอายังไง” เบลคไล้นิ้วไต่จากต้นแขนกลมกลึงขึ้นไปถึงไหล่กลมมน กอบกุมอย่างกระชับแล้วดึงเข้าหาตัวเอง กระซิบข้างหูแผ่วเบา “อย่าให้ฉันเห็นเธออยู่ใกล้เอ็ดเวิร์ดเกินครึ่งเมตร ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” จบแล้ว เบลคทำจมูกสูดดมใกล้ๆใบหน้าของเธอ จนอาลียาต้องผงะหนี อย่างไม่ทันตั้งตัวเบลคก้มลงหาปากคนในอ้อมกอด ทันทีที่พูดจบประโยค

นาคี วีรัง อาฆาตุคุเนติ เสียงสาปนี้ดังก้องทั่วท้องนที ทั้งมหาสมุทร ท้องแม่น้ำ ลำคลอง บึง สระ หรือแอ่งน้ำเล็ก ๆ นั่นก็ยังได้รับผลจากคำสาปนี้ เนื่องด้วยเจ้าแห่งท้องนทีถูกลอบปลงชีพจากเมียรัก นางแทงกริชเล่มเล็กเอาชีวิตสวามี ก่อความอาฆาตพยาบาทและแคลงใจมาจนถึงภพชาติปัจจุบัน ปทุมมารู้สึกสะอิดสะเอียนพะอืดพะอมทุกครั้งที่ได้ยินตำนานเรื่องนี้ เธอไม่เชื่อตำนานนี้อย่างเด็ดขาด จนวันที่ย้ายไปเป็นแม่บ้านที่อาคารแห่งหนึ่ง ก็ทำให้เธอพบว่า ศาตราจารย์เธียร ชายคนนี้ทำให้เธอนึกถึงท่านพญานาคราชขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และเขาไม่ได้อบอุ่นอย่างที่คนอื่น ๆ เห็น ภายใต้บุคลิกเรียบเงียบขรึม เธอดูออกหรอกน่าว่าเขาน่ะเอาแต่ใจและชอบจับผิดเธออีกด้วย แล้วทำไมจะต้องคอบจับผิดแต่เธอก็ไม่รู้ อย่างกับว่าชาติก่อน เธอเคยทำร้ายเขาจนเจ็บปางตายอย่างนั้นแหละ

“ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีใครเอามาทำเมียหรอก รู้ตัวเอาไว้บ้างน่าจะดี” “แต่ก็มีคนแก่ๆคนหนึ่งเคยบอกข้าวอยู่หรอกค่ะ ว่าอยากให้ข้าวมาเป็นมะ...” กระดากจะพูดว่าเมียตามเขาเลยเลี่ยงไปว่า “เป็นแม่ของลูก” ธนากรบดกรามอย่างฉุนจัด เพราะคนแก่ๆคนหนึ่งที่ขวัญข้าวว่านั่นหาใช่ใครที่ไหนไม่ มันตัวเขาเองชัดๆ “ใช่ ไอ้บ้านั่นมันแก่แต่ฉลาดไม่หยอกล่ะที่หลอกฟันเด็กใจแตกหัวรั้นคนนั้นได้แล้วแกล้งบอกว่าจะให้ผู้ใหญ่ไปขอน่ะ” สุดทนอีกต่อไป ขวัญข้าวยิ่งกว่าโกรธในตอนนี้เองเห็นชายตัวโตตรงหน้าเล็กเท่ามดก่อนกระโดดใส่พร้อมเงื้อมือจะชกอีกฝ่ายที่ว่าเธอเป็นเด็กใจแตก ธนากรยิ้มมุมปากก่อนตั้งรับเอาไว้ได้ทันทั้งตัว รู้ในวินาทีเองว่าได้ตกลงไปในหลุมที่เขาขุดรอเอาไว้แล้ว ทั้งยังเสียเปรียบเขาจนเอาตัวไม่รอดอีกด้วยเพราะถูกคนแก่กอดรัดเอาไว้เสียแน่นราวกับหมึกยักษ์โคลอสซัล “ทำเป็นโกรธ ที่จริงอยากกอดก็บอกมาเถอะ”

จู่ๆก็มีชายสวมแว่นหน้าแปลก ดีกรีด๊อกเตอร์จากเมืองนอกโผล่เข้ามาอยู่ร่วมบ้านด้วย แถมยังมารู้ในตอนหลังว่าเป็นคู่หมายตัวเต็งของเธอเสียอีก เรื่องอะไรศศิธิดาจะยอมถูกคลุมถุงชนง่ายๆ ในเมื่อก็รอดมาได้ทุกทีนี่นา ครั้งนี้จะจนมุมหรือไม่มีทางเสียล่ะ แล้วถ้าหากว่าทุกคนรอบตัวเธอพากันจับชายถุงขนาดใหญ่ครอบลงบนหัวเธอพร้อมๆกันเล่า ยังจะหนีรอดได้อีกไหม . บางช่วงบางตอนจาก ‘ดวงใจผลิรัก’ . . . “เวลาคบกับใคร ผมมีธรรมเนียมอยู่อย่าง” “อะไรคะ” “เป็นแฟนกันแล้วต้องรับขวัญให้เธอคนนั้นด้วยน่ะสิครับ” ได้ยินปราชญ์บอกมาอย่างนี้ เข้าทางเธอสิ กอดอกมองเขา เงยหน้าถามยิ้ม “เป็นอะไรไม่ทราบคะคุณด๊อกเตอร์ที่ใช้รับขวัญคนที่คุณเรียกว่าแฟน แหวนเพชร สร้อยสวยๆ เงิน หรือ...” เสียงแจ๋วๆหายไปไหนแล้ว ก็คงตอนที่ถูกปราชญ์เชยคางขึ้นรับจุมพิตแสนอ่อนหวานที่ริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับลงหานั่นเองละมัง นี่เขารับขวัญเธออยู่หรอกหรือ อ้าปากจะต่อว่า แต่แล้วก็รู้ตัวเองนั้นพลาดไปถนัดใจ ก่อนจะพริ้มตาหลับลงเพราะเคลิ้มไปกับสัมผัสที่แปลกประหลาดแต่ซาบซ่านที่สุดในชีวิตอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร แล้วก็น่าตีนักที่ไม่แผลงฤทธิ์ด้วยการผลักอกเขาออก รู้สึกว่ามือของตัวเองยังไต่ขึ้นไปคล้องอยู่ตรงลำคอของเขาอีกด้วย ตอนที่ปราชญ์ผละออก เขาจ้องเข้ามาในดวงตาของเธอด้วยรอยยิ้มชนิดที่เห็นแล้วร้อนฉ่าไปทั่วตัวเลยทีเดียว

เบญจมินทร์และวสุกัญญา ทั้งคู่เคยรักกัน จดทะเบียนสมรสด้วยกันแบบเงียบ ๆ แต่แล้วในวันที่เบญจมินทร์ตกต่ำ ล้มละลาย วสุกัญญากลับบอกให้เขาหย่าขาดจากเธอ หลังหย่าขากจากวสุกัญญา เบญจมินทร์ได้พบกับอดีตภรรยาของเขาอีกครั้งที่โรงพยาบาล เธออยู่ในชุดคลุมท้อง แทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอนั้นต้องเป็นลูกของเขาอย่างแน่นอน เนื้อหาจากบางช่วงบางตอน “พี่เบญคะ” ชื่อที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวคนนั้น ทำเอาวสุกัญญาใจหาย หัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ พร้อมคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าโลกคงไม่กลมและแคบถึงขนาดนั้นหรอก โชคชะตาจะไม่เล่นตลกกับเธอใช่ไหม แต่แล้วก็พบว่าทุกอย่างกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออยู่ ชายร่างสูงใหญ่ท่วงท่าอากัปกิริยาคุ้นเคยที่ถูกเรียกว่า ‘พี่เบญ’ กำลังตรงมาทางนี้ เขาคงเป็น ‘พี่เบญ’ ของหญิงสาวคนสวยคนนั้น แต่นั่นก็ไม่น่าหวั่นใจมากเท่ากับเขาคือ ‘เบญจมินทร์’ ผู้ซึ่งเป็นอดีตสามีของเธอ และเธอกับเขาก็เพิ่งเซ็นใบหย่า ปลดปล่อยอิสรภาพให้กันและกันไป เมื่อห้าเดือนก่อนนี้เอง