ENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก

BAD ENGINEER ของหวงนายวิศวะ

ของ (หวง) ที่เกิดจากความผิดพลาด นำพาความสับสนที่ทำให้เกิดความว้าวุ่น (ใจ) ทั้งเขา และเธอ "กรี๊ดดดด~" โดนัทหวีดร้องเสียงลั่นหลังจากที่ลืมตาตื่นแล้วเห็นว่ามีใครอีกคนนอนหันหลังให้กับเธออยู่ "โอ๊ย จะร้องทำไม คนจะหลับจะนอน" เดลที่นอนอยู่ข้างๆค่อยๆบิดตัวหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว โดนัทที่เห็นหน้าของเขาก็ถึงกับเบิกตากว้างตกใจร้องกรี๊ดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง "อะไรของเธอ...เห้ย" เดลที่หันมาเห็นโดนัทที่เป็นรุ่นน้องที่มหา'ลัยก็ตกใจรีบดีดตัวนั่ง ก่อนที่เขาจะเป็นคนเปิดคำถาม "โดนัทมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" "พี่นั่นแหล่ะทำอะไรหนู" เธอถามกลับ เมื่อคืนเขาทำอะไรไปบ้างวะ เนื้อตัวถึงได้เปลือยเปล่ากันทั้งคู่แบบนี้ แล้วแม่สาวพริตตี้ที่เขาดีลกลับมาด้วยเมื่อคืนหล่ะ หายไปไหน ทำไมถึงกลายเป็นสาวรุ่นน้องสาวไปได้ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ "พี่...จำไม่ได้" เขาบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง อย่างแรกที่เขามองหาก่อนเป็นอันดับแรกเลยคือถุงยาง เขาป้องกันหรือเปล่าเมื่อคืน แล้วยังมาแก้ผ้ากันทั้งคู่แบบนี้คงไม่ใช่แค่นอนจับมือกันแน่ๆ "พี่มองหาอะไร" โดนัทเห็นเขามองรอบๆแล้วก้มลงไปที่พื้นด้านล่างก็นึกสงสัยเลยถาม "ถุงยาง" เธอหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่าถุงยาง อย่าบอกนะว่าเขาจะ... โดนัทรีบดึงผ้าห่มเอามาพันตัวแล้วลุกลงจากเตียงจนอีกฝั่งไม่มีอะไรปกปิดตัวเลยสักชิ้น ทำให้เธอที่ยืนอยู่เห็นแก่นกายใหญ่ของเขาที่มันเหี่ยวแห้ง "กรี๊ดดดด ไอพี่บ้า" "กรี๊ดทำไม...เห้ย ชิบหาย" เดลรีบเอาหมอนที่อยู่ใกล้ตัวขึ้นมาปิดตรงนั้น "ดึงผ้าห่มไปแบบนั้นพี่จะห่มอะไร" เดลต่อว่าเธอที่ยืนหันหลังไม่กล้าหันมามอง ก็แน่หล่ะ เธอเห็นของเขาหมดแล้ว "ทำไมไข่พี่ดำจัง" เอาผ้าห่มไปแล้วเธอยังจะกล้าคอมเมนต์ไข่เขาอีกหรอ ชายหนุ่มก้มหน้าลงดูว่าไข่เขามันดำอย่างที่เธอว่าหรือเปล่า "ออกจะขาวสะอาด หันมาดูดิ" เขาท้า "ไม่เอาอ่ะ ดำ สกปรก" นี่เธอมองคนหล่อๆอย่างเขาเป็นคนสกปรกเลยหรอวะ เนื้อตัวขาวสะอาดแบบนี้ เอาอะไรมาสกปรกก่อน เขาที่เห็นเธอยืนหันหลังด้วยความรู้สึกประหม่า ก็นึกอะไรสนุกๆได้ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงค่อยๆย่องไปหาเธอที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ พรึ่บ~ เขารีบไปยืนประจันหน้าเธอ ให้เธอเห็นกับตาอีกที "ตกลงขาวหรือดำ ดู" "กรี๊ด~" ผลั่ก~ "โอ๊ย~" โดนัทหวีดร้องลั่นที่เห็นแก่นกายใหญ่ห้อยโตงเตงไปมา เธอร้องตกใจเผลอถีบเข้าไปที่หน้าท้องแกร่งเต็มแรงจนเขาที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ล้มลงไปกองกับพื้น "ทุเรศ ไอพี่บ้า" โดนัทรีบหยิบเสื้อผ้าของเธอที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้นแล้วรีบเข้าห้องน้ำไปใส่เสื้อผ้าทันที "ไม่น่าหาเรื่องเลยกู"

คุณนายฟู่ กรุณาเซ็นต์หย่า

ความรักที่ซ่อนเร้นของสาวน้อยเริ่มต้นในวันที่ทั้งสองได้พบกันในการพบกันที่ถูกวางแผนมาอย่างยาวนาน ทว่าเด็กสาวที่ครอบครัวรับมาเลี้ยงกลับแย่งชิงครอบครัวและเด็กหนุ่มไปโดยไม่รู้สึกเกรงกลัว เมื่อโตขึ้น เธอใช้โอกาสการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์เพื่อแย่งชิงตำแหน่งภรรยาของชายคนนั้น ไม่ยอมถอยแม้แต่นิดเดียว ฟู่เป่ยชวนกอดพี่สาวของเธอไว้ในอ้อมแขน ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เธอทำให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน” ซูชิงเฉินรู้สึกปวดท้องเหมือนมีบางอย่างในร่างกายของเธอค่อยๆ เลือนหายไป เธอยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงแน่วแน่ “แน่นอน ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือ ถึงจะต้องตายก็ตาม” ไม่นานนัก ซูชิงเฉินก็เหมือนจะหายไปจริงๆ จากนั้นเป็นต้นมา ไม่มีใครรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ในยามค่ำคืน ฟู่เป่ยชวนมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับเขาว่า “ถ้าฉันไม่เคยรักเธอเลยก็คงจะดี” ห้าปีต่อมา ซูชิงเฉินกลับมาพร้อมกับเด็กคนหนึ่ง กลับมาในสายตาของคนทั่วไปอีกครั้ง ...

คุณกู้ คุณนายทอดทิ้งท่านไปแล้ว

หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"

ทางใหม่ เริ่มใหม่

ซ่งจิ่งถังรักฮั่วอวิ๋นเซินอย่างลึกซึ้งนานถึงสิบห้าปี แต่ในวันที่เธอคลอดลูกกลับตกอยู่ในอาการโคม่า ขณะที่ฮั่วอวิ๋นเซินกระซิบข้างหูเธออย่างอ่อนโยนว่า "ถังถัง อย่าฟื้นขึ้นมาอีกเลย สำหรับฉัน เธอไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว" ซ่งจิ่งถังเคยคิดว่าสามีของเธอเป็นคนอ่อนโยนและรักใคร่ตัวเอง แต่จริงๆ แล้วเขามีแต่ความเกลียดชังและใช้ประโยชน์จากเธอเท่านั้น และลูกๆ ที่เธอเสี่ยงชีวิตให้กำเนิด กลับเรียกหญิงสาวคนอื่นว่า 'แม่' ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่อหน้าที่เตียงคนไข้ของเธอ เมื่อซ่งจิ่งถังฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอทำคือการตัดสินใจหย่าขาดอย่างเด็ดขาด! แต่หลังจากหย่าแล้ว ฮั่วอวิ๋นเซินจึงเริ่มตระหนักว่า ชีวิตที่ผ่านมาของเขาเต็มไปด้วยเงาของซ่งจิ่งถัง หญิงคนนี้กลายเป็นความเคยชินของเขา เมื่อพบกันอีกครั้ง ซ่งจิ่งถังปรากฏตัวในที่ประชุมในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เธอเปล่งประกายจนทุกคนต้องหันมามอง หญิงคนนี้ที่เคยมีแต่เขาในใจ บัดนี้กลับไม่แม้แต่จะมองเขาอีก ฮั่วอวิ๋นเซินคิดว่าเธอแค่ยังโกรธอยู่ ถ้าเขาเอ่ยปากพูดนิดหน่อย ซ่งจิ่งถังจะต้องกลับไปหาเขาแน่นอน เพราะเธอรักเขาหมดหัวใจ แต่ต่อมา ในงานหมั้นของผู้นำคนใหม่ของตระกูลเพ่ย เขาเห็นซ่งจิ่งถังสวมชุดแต่งงานหรูหรา ยิ้มอย่างเปี่ยมสุขและกอดแน่นเพ่ยตู้พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ ฮั่วอวิ๋นเซินอิจฉาจนแทบคลั่ง เขาตาแดงก่ำและบีบแก้วจนแตก เลือดไหลไม่หยุด...

ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง

เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"

ถึงป๋าดุ(ดัน)หนูก็ไหว

เมื่อผู้หญิงที่เพื่อนๆ ตั้งสมญานามว่าแม่ชีอย่างเธอจับพลัดจับผลูต้องมาเจอกับผู้ชายหน้านิ่งที่เอะอะกอด เอะอะจูบอย่างเขา อา…แล้วพ่อคุณก็ดันเป็นโรคนอนไม่หลับ จะต้องนอนกอดเธอเท่านั้นด้วย แบบนี้เธอจะเอาตัวรอดได้ยังไงล่ะ “ชอบอาหารเหนือไหม” “ชอบมากเลยคุณ ให้กินทุกวันยังได้เลย” “มากพอจะอยู่ที่นี่ไหม” “แค่กๆๆ” …………… …………………………………………………………………………………………………………………………. “คุณ! เอากระบอกไฟฉายออกไปวางที่อื่นก่อนได้ไหม มันดันหลังฉัน ฉันนอนไม่หลับ” คนที่ใกล้จะหลับบอกเสียงอู้อี้ “เอ้อ! ไม่มีนี่” เขาบอกเสียงอึกอัก “มันจะไม่มีได้ไง ก็มันดันหลังฉันอยู่เนี่ย” เธอมั่นใจว่ามีแน่ๆ ก็หลักฐานมันทนโท่ขนาดนี้ “อืม! นอนเถอะ ไม่มีหรอก” “จะไม่มีได้ไง ก็นี่ไง” คุณเธอยืนยันด้วยการคว้าหมับเข้าให้ พร้อมหันกลับมา หวังงัดหลักฐานที่อยู่ในมือมาพิสูจน์ให้ได้เห็นกันจะๆ คาตา แต่… ตึก ตึก ตึก อา…! ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่คาตา แต่ยังคามือเธอด้วย เธออ้าปากตาค้างราวกับกำลังตกตะลึงสุดขีด ก่อนจะก้มมองไอ้ที่คิดว่าเป็นกระบอกไฟฉายในมือสลับกับเงยหน้ามองเขา จากนั้นก็… “กรี๊ด…!” เธอร้องลั่นพร้อมกับยื่นเท้าถีบออกไปสุดแรง ตุบ! คนไม่ทันตั้งตัวร่วงตุ้บลงไปบนพื้น ครั้นพอจะลุกขึ้น คุณเธอก็ตะโกนเสียงดังลั่นขึ้นมาอีก “หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะไอ้คนลามก คนเลว คุณมันทุเรศที่สุด คุณให้ฉันจับไอ้นั่นของคุณ มัน…อี๋…! เธอพูดพลางทำท่าขยะแขยง แล้วมาส่องกระบอกไฟฉายพ่อเลี้ยงพร้อมกันนะคะ

เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ

ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"