ร่วมแสกั้นรัก

ความมืดเป็นเหมือนม่านขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง

มีเพียงแสงจันทร์บาง ๆ ที่ทะลุผ่านเมฆลงมาในซอยแคบ ๆ

เสิ่นฉือถือกล่องพยาบาลและรีบก้าวออกไปจากบ้านหนึ่งในซอยไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เธอเดินไปถึงปากซอย จู่ ๆ ก็มีร่าง ๆ หนึ่งเดินโซเซเข้ามาหาเธอ

มีกลิ่นคาวเลือดโชยมาอย่างรุนแรง

เสิ่นฉือก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยสัญชาตญาณ

เธอพอจะแยกออกว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย

ผู้ชายคนนั้นสูญเสียการทรงตัวและล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

ยังไม่ทันได้พูดอะไรเขาก็หมดสติไปแล้ว

เสิ่นฉือก้าวไปข้างหน้าช้า ๆ นั่งยอง ๆ เพื่อตรวจสอบ และก็เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจน

เป็นเขางั้นเหรอ

จี้หานโจว ทายาทของตระกูลใหญ่ระดับหนึ่งแห่งเมืองเชิ่งจิง

เสิ่นฉือคิดในใจ ถ้าช่วยชีวิตเขาไว้หล่ะก็ คงจะได้ประโยชน์มหาศาลมากกว่าการเข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่นแน่ ๆ

เธอเลยโน้มตัวลงไปพลางเอามือตรวจดูลมหายใจของผู้ชายคนนั้น

ยังมีลมหายใจอยู่ สามารถช่วยได้

เสิ่นฉือจับแขนของจี้หานโจวและพยายามพยุงเขาขึ้นมา

หลังจากเดินผ่านซอยมืด ๆ ไปได้ครึ่งทาง เธอก็หยิบกุญแจออกมาและเปิดประตูลับที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

นี่เป็นหนึ่งในคลินิกใต้ดินหลายแห่งของเธอในเมืองเชิ่งจิง

เสิ่นฉือไม่ได้ลังเลและพาเขาไปที่ห้องตรวจและวางลงบนเตียงผ่าตัดทันที

เธอถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดออกพลางสวมเสื้อกาวน์สีขาว หลังจากฆ่าเชื้ออุปกรณ์ทั้งหมดอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่มทำการผ่าตัดทันที

“แกร๊ง...”

ลูกกระสุนเปื้อนเลือดถูกโยนเข้าไปในถาดโลหะ

เสิ่นฉือสูดลมหายใจเข้ายาว ๆ การผ่าตัดเมื่อครู่นั้นต้องมีสมาธิมากเลยทำให้ต้องใช้พลังงานไปเยอะ

หลังจากนั้นก็เย็บแผลอย่างเรียบร้อย ไม่นานก็ทำแผลเสร็จ

แต่ทันใดนั้น...

มีเสียงดัง “ปัง” ขึ้นมา ประตูหนาถูกกระแทกออก ！

กลุ่มบอดี้การ์ดชุดดำติดอาวุธก็บุกเข้ามา

กลุ่มหนึ่งก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องจี้หานโจวที่นอนอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่อีกกลุ่มนึงนั้นควบคุมคลินิกไว้

ปากกระบอกปืนสีดำเย็น ๆ จ่อขมับเสิ่นฉือไว้

“บอกมาสิว่าลักพาตัวท่านจี้มาทำไม？”

เสิ่นฉือถือว่าค่อนข้างใจเย็น

เธอเหลือบมองจี้หานโจวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย นิ้วของเขาขยับเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าสภาพร่างกายนั้นดีและกำลังจะฟื้นแล้ว

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

เป็นถึงคนใหญ่คนโตในทั้งในอันธพาลและวงการเมือง จะลืมบุญคุณงั้นเหรอ？

จี้หานโจวรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัว แค่ขยับตัวเล็กน้อยก็รู้สึกเหมือนกับว่าหน้าอกจะฉีกขาด เขาเจ็บมากจนเหงื่อท่วมไปหมด

“ปล่อยเธอซะ”

“ออกไปให้หมดเลย...”

น้ำเสียงของผู้ชายคนนั้นอ่อนแอและแหบแห้ง แต่น้ำเสียงของเขากลับไม่เปิดโอกาสให้คนพูดแทรกได้เลย

กลุ่มบอดี้การ์ดชุดดำรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็วทันที

เสิ่นฉือถือโอกาสนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ พลางไขว่ห้าง

เธอยังคงเงียบและจ้องไปที่จี้หานโจว

“เธอช่วยฉันไว้เหรอ？”

จี้หานโจวขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แววตาของเขานั้นดูสงสัยอย่างเห็นได้ชัด

เสิ่นฉือตอบว่าอืมเป็นการตอบรับ

“เพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันให้เธอขออะไรฉันก็ได้อย่างนึง” ผู้ชายคนนั้นหยุดชั่วคราว ดูท่าว่าจะโดนแผลเข้า สีหน้านั้นดูไม่ค่อยดีนัก “ธ...เธอต้องการอะไร？”

เสิ่นฉือเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และแสร้งทำเป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ติดไว้ก่อนละกันค่ะ”

แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่จริง ๆ เธอมีแผนอยู่ในใจแล้ว

ในเมืองเชิ่งจิงอันกว้างใหญ่นี้ มีใครไม่รู้จักตระกูลจี้และจี้หานโจวบ้างกัน

วิธีการเด็ดเดี่ยวของผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ความโหดเหี้ยมธรรมดา

ในเมื่อตอนนี้เธอไปได้ไม่ค่อยดีนัก งั้นก็รอเกาะเขาได้ค่อยว่ากัน

“ถ้าต้องการเมื่อไหร่ก็มาหาฉันนะ” จี้หานโจวหยิบนามบัตรของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ววางไว้ข้างตัว จากนั้นก็เอามือเท้าเตียงไว้แล้วลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก

พอเห็นผู้ชายคนนั้นจากไป เสิ่นฉือก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา

ไม่คิดเลยว่าจะช่วยชีวิตชายผู้สูงศักดิ์คนนี้ไว้