นางคือสตรีแกร่ง

“นังสารเลว！ ปกติเจ้าก็ชอบที่จะใช้หน้าตาของตัวเองในการหลอกล่อผู้ชายอยู่แล้วไม่ใช่หรือไร？ พอดีเลยหากเจ้าได้เข้าไปอยู่ในซ่องฉินโหลวฉู่แห่งนี้แล้ว ต่อไปเจ้าจะได้มีผู้ชายให้คอยบริการ มีลูกค้าให้คอยดูแลไม่รู้จบเลยอย่างไรเล่า.....”

แส้ถูกฟาดลงมาบนตัวอย่างรุนแรงมาก นอกจากนี้ ที่ข้างหูยังมีเสียงที่คุ้นหูและไม่คุ้นหูที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างได้ใจขึ้นมาด้วย เส้าหยวนหยวนเจ็บจนเหงื่อเย็นอออกท่วมตัวไปหมดแล้ว ทันใดนั้นนางก็ลืมตาขึ้นมา

แต่หลังจากที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้ว นางก็ถึงกับตกตะลึงไปเลย

สิ่งแรกที่ได้เห็นก็คือเตียงไม้จริง ๆ ที่แกะสลักลายดอกแบบโบราณ แล้วก็ผ้าม่านคลุมเตียงผ้าตาข่ายเบาบางที่เป็นสีชมพูฉูดฉาด นอกจากนี้ยังได้กลิ่นหอมแบบหวาน ๆ ของควันที่พวยพุ่งออกมาจากกระถางธูปหอมด้วย......

ที่นี่คือที่ไหนกันเนี่ย？

นางไม่ได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเครื่องบินตกขณะไปเข้าร่วมการประชุมทางการแพทย์ระดับนานาชาติหรอกเหรอ？

ขณะที่นางยังไม่ทันได้โต้ตอบ แส้ก็ถูกฟาดลงมาอย่างรุนแรงราวกับฝนที่เทกระหน่ำลงมาอีกครั้ง

ไม่ไกลนัก ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดสีชมพูอ่อนกำลังหัวเราะคิกคักอย่างได้ใจ หลังจากสะบัดแส้ขึ้นก็ทำการฟาดแส้ลงไปที่นางอย่างรุนแรง

“จะมาหาว่าข้าเป็นน้องสาวที่ใจร้ายคงไม่ได้หรอกนะ หากจะโทษใครก็คงต้องโทษที่ตัวของเจ้าเองนั่นแหละที่มันไร้ค่า เป็นแค่คนที่ไร้ความสามารถและไร้ประโยชน์ แต่กลับครองตำแหน่งบุตรีของฮูหยินเอกมาได้ตั้งหลายปี สมควรแล้วล่ะที่เจ้าจะถูกผู้ชายหลอกไปขายที่ซ่องเช่นนั้น！”

เส้าหยวนหยวนรู้สึกปวดหัวจนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นว่าแส้กำลังจะฟาดลงมา แววตาของนางก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

นางคว้าแส้เอาไว้ แล้วก็ดึงอย่างแรงด้วยความฉลาดเฉลียว ทำให้อีกฝ่ายถูกนางดึงจนล้มลงมากับพื้น

“โอ๊ย！”

ผู้หญิงชุดสีชมพูคนนั้นล้มลงมากับพื้นพลางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เส้าหยวนหยวนหัวเราะเยาะเย้ยออกมา จากนั้นก็พลิกข้อมือดึงแส้มาไว้ในมือของตัวเองแทน

สีหน้าของนางดูอาฆาตแค้นอย่างมาก นางตะโกนออกมาด้วยความโมโหว่า “นังสารเลว！ เจ้ากล้าทำร้ายข้ารึ——โอ๊ย！”

เส้าหยวนหยวนไม่พูดพร่ำทำเพลง ทำการฟาดแส้ลงไปโดยมิได้มีความลังเลใด ๆ ซึ่งตีไปโดนปากของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำมาก

“ถ้าแม่ของเจ้าไม่เคยสอนให้เจ้าพูดจาดี ๆ งั้นวันนี้ข้าก็จะสอนเจ้าเอง！”

“เพี๊ยะ ๆ ๆ！”

นางทำการฟาดแส้ลงไปอีกหลายครั้ง ฟาดจนผิวหนังของอีกฝ่ายฉีดขาดเลยทีเดียว

ผู้หญิงคนนั้นเจ็บจนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นไม่หยุด ภายในเวลาเพียงชั่วครู่หนึ่ง ใบหน้าและร่างกายของนางก็เต็มไปด้วยรอยแส้ที่ดูน่าตกใจ แต่เส้าหยวนหยวนกลับไม่ได้มีทีท่าที่จะหยุดแต่อย่างใด

ประการแรกเป็นเพราะต้องการจะระบายความโกรธแค้นในใจออกไป ประการที่สองเป็นเพราะต้องการจะระบายความโกรธให้กับเจ้าของร่างเดิม

เมื่อกี้นี้ นางได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมมาแล้ว ทำให้ตอนนี้นางได้รู้แล้วว่าตัวเองข้ามภพมาเป็นบุตรีของฮูหยินเอกที่ไม่ได้รับความโปรดปรานในจวนรองเสนาบดีกระทรวงโยธาธิการแห่งราชวงศ์หวู่

เนื่องจากแม่ผู้ให้กำเนิดของนางเสียชีวิตไปก่อนวัยอันควร พ่อของนางก็เป็นคนไม่แยแสอะไร นางสนมของพ่อก็โหดเหี้ยมอำมหิต นางจึงต้องทนทุกข์ทรมานมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ใช้ชีวิตอยู่ในจวนแย่ยิ่งกว่าสุนัขตัวหนึ่งเสียอีก

หลังจากที่นางโตขึ้นมา พ่อของนางก็ให้นางไปแต่งงานกับนายพลผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งที่จะตายมิตายแหล่อยู่แล้ว โดยหวังว่างานมงคลนี้จะขจัดเสนียดจัญไรได้

ด้วยความที่เจ้าของร่างเดิมเกิดความสิ้นหวังกับเรื่องนี้ จนไปหลงเชื่อคำโกหกของผู้ไม่หวังดีเข้า นางจึงหนีไปกับผู้ชายคนนั้น แต่กลับถูกจับไปขายให้ซ่องแทน

จากนั้นก็เพิ่งจะมารู้ในตอนท้ายว่า ทั้งหมดนี้เป็นกับดักที่เส้าเจียอี๋ที่เป็นน้องสาวต่างแม่ของนางกับผู้ชายคนนั้นสมรู้ร่วมคิดกันแล้วสร้างขึ้นมาเอง

นอกจากจะเอานางไปขายที่ซ่องยังไม่พอ ยังจะทำให้นางรู้สึกอัปยศอดสูและข่มเหงนางอีกด้วย

อารมณ์สิ้นหวังของคนที่หมดหนทางสู้ของเจ้าของร่างเดิมก่อนที่จะเสียชีวิต ทำให้นางรู้สึกหนักใจและเป็นทุกข์ใจตามไปด้วย

“ใครก็ได้！ มานี่ที！”

“จับผู้หญิงสารเลวคนนี้มัดเอาไว้ซะ ข้าจะสับมันให้เป็นท่อน ๆ ไปเลย！”

เส้าเจียอี๋ที่กำลังนอนอยู่บนพื้นกรีดร้องอย่างน่าอนาถ นางตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ

ในที่สุดองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ข้างนอกก็ได้ยินเสียงดังกล่าว จึงรีบบุกเข้ามาทันที

แววตาของเส้าหยวนหยวนดูเคร่งขรึม นางโยนแส้ทิ้งและกระชากผมของเส้าเจียอี๋ไป จากนั้นก็ลากไปที่หน้าต่าง

“อร๊าย！ เจ้าจะทำอะไรข้า！ ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะ！” เส้าเจียอี๋ดิ้นรนด้วยความตื่นตระหนกหวาดผวา

เส้าหยวนหยวนทำการผลักหน้าต่างให้เปิดออก ฉากหลังเป็นทะเลสาบสีเขียวมรกต ทันใดนั้นนางก็หัวเราะเยาะเย้ยออกมาก่อนจะพูดว่า “ทำอะไรน่ะหรือ？ ก็ทำการเรียกสติเจ้ายังไงล่ะ！”

ไม่ทันได้รอให้เส้าเจียอี๋โต้ตอบ นางก็จับตัวเส้าเจียอี๋โยนออกไปนอกหน้าต่างทันที

“อร๊าย！ ช่วยด้วย！”

“ตู้ม——”

องครักษ์ที่แต่เดิมกำลังวิ่งปรี่เข้ามาถึงกับตื่นตระหนกกันขึ้นมาทันที “รีบไปช่วยเร็วเข้า！”

เส้าหยวนหยวนจึงใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้หลบหนีออกไป โดยด้านหลังของนางมีเสียงกรีดร้องเหมือนหมูโดนฆ่าของเส้าเจียอี๋ดังขึ้นมา “นังสารเลว！ ไปจับมันมาให้ข้าให้ได้ ข้าจะหั่นมันให้เป็นชิ้น ๆ ซะ！”

ก่อนที่เส้าหยวนหยวนจะออกจากเรือนอี๋หงไปได้ นางก็ถูกคนเข้ามาดักทางออกเอาไว้เสียก่อน