หวนรักรอยใจ

“คูมแม่...อีกนานม๊ายคะ...ได้เวลาแล้วคะ...คูมแม่”

เสียงแจ้ว ๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่ข้างกองผ้าและคอยดูหญิงสาวที่กำลังเลือกชุดซานตาคลอสหลายแบบบนราวแขวนดังขึ้น สันทิญาหันกลับมาแล้วยิ้มเผล่

“แป๊บเดียวค่ะลูก...แป๊บเดียวน๊า...แม่กำลังหาชุดที่มันเหมาะกับลูก” พูดพลางปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากขมับทั้งที่ในห้องนั้นเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เธอยิ้มกับ มณี ลูกสาววัยสี่ขวบที่นั่งดูแม่เลือกชุดให้ภายในร้านเสื้อผ้าเด็กที่สันทิญาเปิดขายมากว่าปีในย่านการค้าที่มีคนพลุกพล่าน แม้เป็นร้านเล็ก ๆ แต่ก็เป็นสถานที่อบอุ่นของสองแม่ลูกในเมืองใหญ่ หนูน้อยบุ้ยปากสีชมพูจิ้มลิ้ม ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายสุกใส เด็กหญิงดึงวิกผมออกเผยให้เห็นเรือนผมยาวประบ่าเป็นลอนสีน้ำตาลเหลือบแดงมะฮอกกะนีแตกต่างจากเด็กไทยทั่วไป ผิวขาวเหมือนหยวกบ่งบอกว่าหนูน้อยไม่ได้มีเชื้อชาติไทยแท้

“คูมแม่...ก็หนูอยากใส่ชุดนั้น”

มณีชี้นิ้วเล็กไปยังชุดซานตาคลอสที่พาดบนราว มันเป็นชุดกางเกงสีแดงประดับเฟอร์เทียม สันทิญาหันไปมองแล้วส่ายหน้า

“มินนี่เป็นเด็กหญิง จะใส่แบบกางเกงได้ยังไงคะ นี่แม่กำลังเลือกแบบกระโปรงให้”

“ทำไมจะไม่ได้คะ ในเมื่อซานตาเป็นผู้ชาย”

“แต่มินนี่เป็นเด็กหญิง ก็ต้องแต่งเป็นผู้หญิงซีคะ”

มณีน้อยกอดอกแล้วบุ้ยปากอีก “แต่คูมแม่เลือกชุดตั้งนานแล้ว จะถึงเวลาแล้วนิคะ”

“โอเค...ได้แล้วจ้า” ในที่สุดสันทิญาก็เลือกชุดซานตาแบบกระโปรงออกมาจนได้ เธอยื่นให้ลูกสาวที่ลุกขึ้นยืนแล้วเกาหัว

“มินนี่อยากใส่กุงเกง”

“ไม่ปฏิเสธนะลูก เพราะเราเหลือเวลาแค่ไม่ถึงสิบห้านาที ทุกอย่างโอเค...แม่โอเค”

“และมินนี่...ก็โอเค” เด็กหญิงรับชุดนั้นไปทั้งที่หน้าไม่ตาไม่สบายนัก หนูน้อยจัดแจงสวมชุดด้วยตัวเองถึงแม้จะทุลักทุเล เพราะมันเป็นสิ่งที่สันทิญาพยายามสอนลูกให้รู้จักช่วยตัวเองแม้มณีอายุแค่สี่ขวบ เธอมองลูกสาวที่พยายามสวมชุดซานตาสีแดงกระทั่งเมื่อเห็นว่ายังไม่เรียบร้อยก็เข้าไปช่วยจัดแต่งให้ นั่นเองทำให้มณียิ้มกว้าง เด็กหญิงช้อนแก้มแม่ด้วยอุ้งมือทั้งสองแล้วจูบบนหน้าผากของสันทิญาที่กำลังโน้มตัวลงไปหาแผ่วเบา หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ก่อนนั่งคุกเข่าและกอดลูกไว้แนบอก เธอกระซิบเสียงแผ่ว

“มินนี่ต้องเป็นเด็กดี ตั้งใจแสดงนะลูก”

“คูมแม่จะไปดูมินนี่แสดงมั้ยคะ?”

“ลูกไปก่อน เดี๋ยวแม่จะตามไป”

“สองแม่ลูกเรียบร้อยหรือยังจ๊ะ...อะไรเนี่ย...ยังกอดกันกลมเลยอ่ะ”

เสียงดังแทรกเข้ามาทำให้สองแม่ลูกหันไปมองหญิงสาวในเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ท่าทางทะมัดทะแมง

“เสร็จแล้วล่ะจ้ะลี ฉันต้องรบกวนเธอไปส่งมินนี่ที่โรงเรียนก่อน”

สันทิญากล่าวกับปราณลี สาวหน้าใสแต่ลักษณะท่าทางออกจะเป็นทอมบอยและเป็นเพื่อนสนิทของเธอที่เดินเข้ามา

“วันนี้น้าลีมารถอะไรคะ?” มณีถามทำให้คนถูกถามยิ้มแฉ่ง

“มอเตอร์ไซค์ค่ะ ก็น้าลีไม่มีรถเก๋งนี่คะ”

“เย้ๆๆๆ...มินนี่ชอบรถมอเตอร์ไซค์” เด็กหญิงปรบมือและเปลี่ยนอารมณ์เป็นหัวเราะร่าก่อนผละจากมารดาวิ่งไปหาปราณลีที่อ้าแขนรับ เธอเป็นเพื่อนสนิทของสันทิญาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม กระทั่งถึงวันนี้ก็ยังคงเป็นเพื่อนที่สนิทสนมให้การช่วยเหลือกันทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ช่วยเลี้ยงดูลูกสาวของเพื่อนตั้งแต่แรกเกิด อยู่ใกล้ชิดมณีจนคนภายนอกคิดว่าหนูน้อยเป็นลูกสาวของเธอ ปราณลีเป็นครูสอนเด็กเล็กในโรงเรียนเอกชน มีนิสัยห้าวและที่สำคัญเธอไม่ชอบผู้ชายทั้งที่หน้าตาสะสวยเข้าขั้นนางแบบ

“ถ้างั้นเราไปกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวน้าลีจะพามินนี่แว๊นไปโรงเรียนเองจ้า”

“มินนี่ไปคอยน้าลีที่รถนะคะ” มณีพูดจบก็รีบวิ่งผลาวออกไป ปราณลีหันมายิ้มกับสันทิญาที่ยืนมองลูกสาวด้วยความเอ็นดู

“มินนี่โตขึ้นมากเลยนะปัน มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองแก่ลงไปมากยังไงก็ไม่รู้”

“ลียังไม่แก่หรอก ปันต่างหากที่แก่มากเกินอายุ ลียังดูทะมัดทะแมง มีชีวิตชีวามากกว่าทิหลายเท่าเลยล่ะ”