ความคิดเห็น
ชม
บท

บทที่ 1 1

ซีรีส์เมียสวาท

เล่ม 1 เมียสวาท

“หนูไม่แต่งงานกับพี่เข้มนะแม่”

เสียงของมะลิดังขึ้นอย่างหงุดหงิด เธอหน้างอเป็นม้าหมากรุกเมื่อได้รับข่าวว่าบิดามารดาของเข้มมาทาบทามสู่ขอ แล้วบิดามารดาของเธอก็ดันยกเธอให้เสียได้ โดยที่ไม่เอ่ยถามเธอสักนิด

“ไม่แต่งไม่ได้ พ่อแม่มันมาขอเอ็งแล้ว แล้วข้ากับพ่อเอ็งก็ยกให้ไปแล้วด้วย”

“แม่ ทำไมไม่ถามหนูก่อน” มะลิหน้างอใส่มารดา เข้มเป็นหนุ่มวัยสามสิบที่เป็นเพื่อนรักกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอ หรือเรียกง่ายๆ ว่าญาติผู้พี่นั่นเอง

“ถามแล้วเอ็งจะตอบตกลงรึ”

“แม่ก็รู้ว่าหนูไม่อยากแต่งงาน”

“ไอ้เข้มนิสัยดี ขยันขันแข็งมันไม่ดีตรงไหนรึ เอ็งถึงไม่ชอบมัน”

“พี่เข้มดำ” เธอหลบเลี่ยง จริงๆ ยังไม่อยากออกเรือน อายุแค่ 18 อยากทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนในชนบทถึงให้ลูกหลานแต่งงานเร็วนัก

“ชิชะนังนี่ เอ็งขาวตายล่ะ”

“หนูไม่ขาวแต่ก็ไม่ดำเท่าพี่เข้มก็แล้วกันแม่ แต่งงานกันไปลูกออกมาจะมองเห็นไหม”

“คนตัวดำแต่ใจดีนะโว้ย ขยันก็ขยัน แกแต่งกับมันไปขี้คร้านจะสบายไม่ต้องทำอะไรเลย มันรักเอ็งเทียวไล้เทียวขื่อเอ็งมานานหลายปีแล้ว เอ็งก็ใจอ่อนกับมันบ้างเถอะว่ะ”

เพราะเข้มติดสินบนพ่อแม่ของเธอยังไงเล่า ท่านถึงได้พูดเชียร์ขนาดนี้ เช้าถึงเย็นถึง ซื้อของมากำนัล ผลหมากรากไม้ไม่เคยขาด สุรายาดอง เธอล่ะเกลียดนักพวกเอาหน้ากับผู้ใหญ่

“แม่น่าจะถามหนูก่อน”

“ยังไงก็ตกลงไปแล้ว อย่าให้ต้องเสียผู้ใหญ่ อาทิตย์หน้าฤกษ์ดี พ่อเอ็งไปหาฤกษ์มาให้แล้ว”

“จะบ้าเหรอแม่ ให้แต่งอาทิตย์หน้านี่นะ”

“นังมะลิ เอ็งกล้าว่าข้าบ้าเลยเหรอ”

“หนูไม่ได้ว่าแม่” มะลิรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงเอ็งก็ต้องแต่ง”

“โธ่... แม่ ฉันอยากจะเลือกผัวเองไม่ได้หรือไง”

“เอ็งเป็นลูกก็ต้องทำตามพ่อแม่ พ่อแม่หวังดีเลือกให้ ไม่ดียังไงวะ”

“ไม่พูดกับแม่แล้ว” มะลิลุกหนีสีหน้ามีแง่งอน หน่ายจะคุยกับมารดา เธอรู้ดีว่าเข้มต้องมีของกำนัลมาให้พร้อมด้วยสินสอดที่บิดามารดานึกชอบใจ

หญิงสาวเดินหนีออกมาดูวัวที่ทุ่งนาก็เจอเข้ากับคนที่ต้องแต่งงานด้วย ไม่ชอบวิธีการมัดมือชกของเขากับบิดามารดา เธอเลยเบือนหน้าหนีก่อนจะซอยเท้าหลบเลี่ยงในทันที

“มะลิ เดี๋ยวก่อนสิ” เข้ม หนุ่มวัยสามสิบเรียกเด็กสาววัยยี่สิบอย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งมาดักหน้าหล่อนเอาไว้

“ถอยไปเลยนะ”

“คุยกับพี่ก่อนสิ”

“ไม่คุย”

“อาทิตย์หน้าเราจะแต่งงานกันแล้วนะ”

“ใครจะแต่งงานกับพี่”

“รังเกียจอะไรพี่นักหนา”

“ฉันยังไม่อยากแต่งงาน”

เธอตอบเสียงแข็ง เธอคิดว่าตัวเองอายุยังน้อย ยังไม่สมควรจะแต่งงานเสียด้วยซ้ำ เธอไม่อยากมีครอบครัว เห็นครอบครัวคนอื่นแล้วมีแต่ความทุกข์ เหนื่อยหนักต้องเลี้ยงลูกดูแลผัว ไม่ได้เที่ยวเล่นสบายๆ เหมือนคนโสด ปกติแล้วในหมู่บ้านนั้น สาวๆ จะออกเรือนกันเร็วเพราะพ่อแม่ขี้เกียจเลี้ยงดู ก็ปล่อยให้ไปอยู่กับสามี

แรกๆ เธอก็เห็นว่าสามีรักสามีเอาใจ แต่พอได้กันแล้ว อยู่กันไปก็ออกลาย สำมะเลเทเมาบ้างล่ะ ไหนจะขี้เกียจบ้างล่ะ ตอนแต่งกันใหม่ๆ ข้าวใหม่ปลามันน้ำต้มผักที่ว่าขมยังหวาน พออยู่กันไปนานๆ น้ำต้มผักว่าหวานยังว่าขม จากที่กลัวเมียเหนื่อยก็ด่าทอให้เมียทำงาน จิกด่าสารพัด มีลูกเต้าก็ต้องเลี้ยงดู เพิ่มภาระเข้าไปอีก สุดท้ายนอกจากเลี้ยงลูกแล้วก็ยังต้องเลี้ยงผัวด้วย

เธอเห็นบิดามารดาเป็นตัวอย่าง มารดานั้นทำงานเหนื่อยหนักทุกวัน บิดาก็ตั้งวงกินเหล้าเมาหัวราน้ำ ทำงานบ้างไม่ทำงานบ้าง หากวันไหนไม่มีจะกินนั่นแหละถึงได้ทำ พอมีกินก็ใช้จ่ายจนหมดแล้วค่อยหางานทำใหม่

“พี่สัญญาว่าจะดูแลมะลิให้ดีไม่ให้ต้องเหนื่อย”

“เหอะ! ผู้ชายทุกคนก็พูดแบบนี้ พอแต่งไปฉันเห็นเมียทำงานงกๆ”

“พี่จะไม่กินเหล้า จะไม่ขี้เกียจ” เข้มรีบตบปากรับคำ เขามองเด็กสาวด้วยความรู้สึกรักใคร่ แอบพึงใจมานานหลายปีรอจนเธอโตเป็นสาว เขาไม่เคยเถลไถล เที่ยวเตร่ สำมะเลเทเมา ทำงานเก็บเงินอดออมและประหยัดจนเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง

“ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกคน” ดูอย่างญาติผู้พี่ของเธอสิ ดูเป็นคนดี ก่อนแต่งงานบอกภรรยาว่าจะไม่สำมะเลเทเมา จะไม่ขี้เกียจ ซึ่งก็ทำได้จริง พอมีลูกก็ลายออก ทั้งๆ ที่ก่อนแต่งงานประพฤติตัวดีทุกอย่าง เธอไม่เชื่อ ร้อยไม่เชื่อพันไม่เชื่อ ในหมู่บ้านนี้มีแต่ผู้หญิงบอกว่าย้อนเวลากลับไปจะไม่แต่งงานเด็ดขาด แล้วเธอจะไปตกนรกแบบนั้นทำไมกันล่ะ

“พี่ไปบอกพ่อกับแม่ให้ยกเลิกเลย”

“ผู้ใหญ่เขาตกลงกันแล้ว” เข้มพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ที่เห็นว่าที่ภรรยามองเมินใส่

“ตกลงกันแล้วก็ยกเลิกได้”

“พี่ไม่กล้าทำให้ผู้ใหญ่ผิดคำพูดหรอกนะ”

“ถึงฉันเองจะห้ามพ่อแม่ไม่ได้เพราะฉันเป็นลูก แต่ฉันไม่มีวันรักพี่หรอก และไม่มีวันรักผู้ชายคนไหนด้วย”

“อย่าใจร้ายกับพี่นักเลย” เข้มไม่กล้าเซ้าซี้กับเด็กสาวอีกเมื่อเห็นเธอเดินหนีกลับบ้าน แต่เขาก็ไม่ลดละความพยายามหมั่นแวะเวียนไปมาหาสู่เอาข้าวของไปฝากบิดามารดาของเธอ

ชายหนุ่มวัยสามสิบยึดคติที่ว่าเข้าทางผู้ใหญ่ดีที่สุด เข้าตามตรอกออกตามประตูเขาไม่เคยทำอะไรให้เสียหาย และไม่เคยคิดจะล่วงเกินเด็กสาวก่อนจะถึงวันแต่งงาน

ไปบ้านเธอทีไร เธอก็สะบัดหน้าใส่ เขาก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคือง คิดว่าสักวันเธอต้องใจอ่อน

วันงานก็มาถึง เข้มเห็นเจ้าสาวที่ออกมาจากห้องแต่งตัวเพื่อมาร่วมพิธี แม้ใบหน้าจะไม่ค่อยเต็มใจแต่เขาก็ต้องตะตะลึงในความสวยของเธอ ใบหน้ากลม เกลี้ยงเกลาผิวขาวใส ผมสีดำขลับเงางามที่เกล้าอยู่กลางกระหม่อมทำให้มองเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นในชุดไทยประยุกต์ที่เขาเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้เธอทั้งหมด

เขาคิดว่าผู้หญิงทุกคนแต่งงานก็คงอยากแต่งตัวสวยๆ สักครั้งในชีวิต เขาจึงทุ่มไม่อั้น ไม่ให้เธอต้องอายใคร

สินสอดทองหมั้นที่บิดามารดาของเธอเรียกร้องเขาก็จัดหาให้ไม่ขัด บิดามารดาของเขาก็เอ็นดูเธอมาก

เมื่อเธอไม่ชอบคนดื่มเหล้า ไม่ว่าในงานจะมีแขกเหรื่อหรือเพื่อนฝูงยื่นเหล้าให้ดื่มแค่ไหนเข้มก็ไม่รับมาดื่ม แต่ปฏิเสธอย่างไม่ให้เสียน้ำใจ จนโดนแซวว่ากลัวเมียตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าห้องหอ เขาเพียงแต่ยิ้มได้พูดอะไร

เข้มจับมือเจ้าสาวเอาไว้ แต่เธอสะบัดหนี เขาหน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถือสาหาความอะไรเธอ เข้าใจว่าเธอยังไม่ชินและใจเธอก็ยังไม่ได้รักเขาอย่างเต็มที่

แต่เขาก็ไม่เคยละความพยายามเลยแม้แต่น้อย แต่งงานกันไปเขาจะดูแลและทะนุถนอมเธอให้ดีทำให้เธอมีความสุขที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้ เขาสัญญากับตัวเองแบบนั้น

หลังจากผ่านพ้นพิธีต่างๆ ในช่วงกลางวัน รวมถึงการเลี้ยงแขกก็เป็นพิธีส่งตัวเข้าบ่าวเจ้าสาวเข้าห้องหอ ผู้ใหญ่ต่างอวยพรให้คู่บ่าวสาวมีความสุข อยู่กันไปจนแก่เฒ่า มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เข้มกราบผู้ใหญ่ ในขณะที่มะลิก็ทำตามเช่นกัน

“อย่าเข้ามานะ” พอผู้ใหญ่ออกไปจากห้องแล้ว มะลิก็รีบถอยหนีขู่เสียงฝ่อ

“พี่ไม่ทำอะไรมะลิหรอก ถ้ามะลิไม่เต็มใจ” เพราะเขารักของเขา รอมานาน เขาอยากเอาชนะใจเธอด้วยความดีและความรัก ไม่อยากหักหาญน้ำใจให้เธอต้องขึงโกรธไปมากกว่านี้

“มะลิอาบน้ำก่อนเลยนะ ตามสบายเลย”

เรือนหอแห่งนี้เขาสร้างขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ เป็นบ้านที่เขาปลูกขึ้นมาใหม่ให้สะดวกสบายยิ่งขึ้น เพราะไม่อยากให้เธอต้องลำบาก

มะลิเข้าห้องน้ำก็รีบอาบน้ำแต่งตัวมิดชิดออกมาอย่างระแวดระวัง เธอเห็นเจ้าบ่าวของตัวเองอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเหมือนกันก็นึกสงสัยแต่ไม่ถาม เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขาสิ

“พี่ไปอาบน้ำข้างนอกมาจ้ะ ข้างนอกมีห้องน้ำด้วยนะ” เขาบอกคนที่เหลือบมองแต่ไม่พูดอะไร

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

มาชาวีร์
4.7

หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่าง ของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย +++ 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล จวนตระกูลหลี่เจ้าเมืองถัง สตรีสองนางถูกสาวใช้จับคุกเข่าลง ตรงหน้าของหลี่หงซวนเจ้าเมืองถัง ทั้งยังเป็นพ่อสามีของทั้งคู่อีกด้วย ท่านกำลังสอบสวนเรื่องของสะใภ้ใหญ่ของบ้านสาม ถูกฮูหยินรองกับอนุรวมหัวกันลอบทำร้าย ด้วยการวางยาขับเลือดในถ้วยน้ำแกงบำรุงครรภ์ ทำให้นางต้องสูญเสียทารกในครรภ์ไป “ท่านพ่อข้าไม่รู้จริง ๆ ว่านั่นเป็นยาขับเลือด ฮูหยินรองบอกว่าเป็นน้ำแกงบำรุงครรภ์ ให้ข้าเป็นคนนำไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ เป็นนางนั่นเอง นางหลอกข้า !” เฉาซูหลิ่งชี้นิ้วไปทางสตรีด้านข้าง ร้อนรนเอ่ยออกมาเหมือนคนไม่ได้รับความเป็นธรรม “อนุเฉาเจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ เจ้าทำคนเดียวทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับข้าเลย” ฮูหยินรอง ถูซวงอี้ ชี้นิ้วใส่หน้าเฉาซูหลิ่งกลับคืน ต่างคนต่างโยนความผิดให้กัน ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวเยี่ยนหนานโบกมือให้คนเข้ามา “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าสองคนพูดความจริง แต่กลับไม่มีใครยอมรับความผิดแม้แต่คนเดียว มันน่าจับส่งทางการให้รู้แล้วรู้รอด” พ่อบ้านหลัวให้คนลากสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา สภาพของนางถูกทรมานจนเนื้อตัวบวมช้ำไปหมด “เรียนนายท่านข้าให้คนไปค้นห้องสาวใช้ทุกคนในจวน พบเทียบยาซ่อนไว้ใต้หมอน จากห้องของสาวใช้คนนี้ขอรับ” ถูซวงอี้ถึงกับคุกเข่าต่อไปไม่ไหว ทิ้งตัวลงไปนั่งอยู่บนพื้น สาวใช้ที่ถูกทรมานจนสภาพน่าเวทนานั่น เป็นเสี่ยวอิงสาวใช้สินเดิมของนางเอง “ฮูหยินรอง ข้าขอโทษ ข้าทนต่อไปไม่ไหวจริง ๆ ข้าขอโทษ !” เสี่ยวอิงโขกศีรษะลงตรงหน้าของถูซวงอี้แรง ๆ น้ำตาไหลนองหน้าจน แทบไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว พ่อบ้านหลัวเอ่ย “ข้าให้คนไปถามที่หอโอสถแล้วขอรับนายท่าน เป็นเทียบยาขับเลือดจริง ๆ” หลี่หงซวนมองไปทางบุตรชายคนที่สามของตน พบว่าเขามีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สตรีที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าคือฮูหยินรอง กับอนุภรรยาที่เขารักใคร่ไม่ต่างกัน เหตุใดถึงได้คิดร้ายต่อฮูหยินใหญ่ของเขาได้ เป็นเหตุให้เขาต้องสูญเสียลูกที่อยู่ในท้องของนางไป เดิมทีฮูหยินใหญ่ของเขาก็ตั้งท้องยากอยู่แล้ว เขารอมาตั้งนานกว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องสูญเสียไปเช่นนี้ “หย่วนเจ๋อนี่เป็นเรื่องในเรือนของเจ้า เจ้าอยากตัดสินเรื่องนี้ด้วยตัวเองหรือไม่” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามบุตรชาย “ไม่ ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกนางอีกต่อไป แล้วแต่ท่านพ่อเถอะขอรับ ข้าขอตัวไปดูฮูหยินใหญ่ก่อน” หลี่หย่วนเจ๋อคำนับบิดา สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปในทันที หางตายังไม่แม้แต่จะมองสตรีทั้งสองนาง เฉาซูหลิ่งลนลานตามเขาไป “ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ ท่านพี่ !” แต่ถูกบ่าวรับใช้ขวางทางเอาไว้ หลี่หงซวน “หยุดโวยวายได้แล้วอนุเฉา เจ้าเป็นคนถือถ้วยน้ำแกงใส่ยาขับเลือด ไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ด้วยตัวเอง ยังคิดจะหนีความผิดนี้ไปได้อีกรึ” “ท่านพ่อขะข้าข้า...ไม่ผิด” เฉาซูหลิ่งทิ้งตัวไปด้านหลังอย่างหมดเรี่ยวแรง เดิมทีนางก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของพ่อแม่สามีอยู่แล้ว เพราะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ครั้นได้บุตรสาวก็นิสัยขี้ขลาดขี้กลัว ไหนเลยจะเชิดหน้าชูตาให้ตระกูลหลี่ได้ เฉาซูหลิ่งนั่งเหม่อลอย คล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขณะที่หลี่หงซวนกำลังประกาศโทษทัณฑ์ของพวกนาง ถูซวงอี้กับคนของนาง ถูกขายออกจากจวน ไปอยู่หอนางโลมอย่างเงียบ ๆ ชาตินี้อย่าได้ก้าวเท้า กลับมาเหยียบที่จวนตระกูลหลี่อีก ส่วนเฉาซูหลิ่งถูกขับไล่ออกจากจวน ไปพร้อมกับบุตรสาว ให้ไปอยู่เรือนร้างของตระกูลหลี่ที่เมืองฉาง ห้ามกลับมาที่ตระกูลหลี่อีกชั่วชีวิต “ท่านพ่อท่านขับไล่ข้าไป ข้ายังพอรับได้ เหตุใดต้องขับไล่เหยาเอ๋อร์ไปด้วย นางเพิ่งจะสิบสองปีเองนะเจ้าคะ” เฉาซูหลิ่งนึกถึงบุตรสาวร่างกายผ่ายผอม นอนซมเพราะพิษไข้อยู่ เกิดนึกสงสารนางขึ้นมาจับใจ ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปมองสามีเล็กน้อย นางเห็นเด็กสาวคนนั้นมาตั้งแต่เกิด แม้ไม่ได้เอ็นดูแต่ก็นับว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน “ฮูหยินเรื่องนี้ข้าตัดสินใจไปแล้ว ไม่อาจคืนคำได้” คำพูดของประมุขของตระกูล มีหรือใครจะกล้าขัด เฉาซูหลิ่งปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาดัง ๆ นางโง่งมจนทำให้บุตรสาว ต้องมารับเคราะห์กรรมตามไปด้วย “ลากตัวอนุเฉาออกไป หารถม้าสักคันให้คนส่งนาง ไปที่เรือนร้างเมืองฉาง” คำสั่งของหลี่หงซวนเป็นคำขาด บ่าวไพร่รีบทำตามในทันที ครั้นได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังกับฮูหยินผู้เฒ่า หลี่หงซวนถึงได้บอกเหตุผล ที่ต้องตัดสินใจทำเช่นนี้ นั่นเพราะตระกูลจี้ได้ยื่นคำขาดมา ให้ขับไล่พวกเขาออกไปให้หมด อย่าให้เหลืออยู่แม้แต่ตนเดียว ไม่ต้องการให้คนที่ทำร้ายบุตรสาวของพวกเขา อยู่ระคายสายตาของจี้ชิวหรงอีกต่อไป ฮูหยินผู้เฒ่าแค่นออกมาหนึ่งคำ “อ้างเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ ความจริงแล้วต้องการกำจัดอนุในเรือนบุตรสาวทิ้งให้หมด นี่กระทั่งเด็กคนหนึ่งก็ไม่เว้น แต่ก็เอาเถอะ เหยาเอ๋อร์อยู่ที่นี่ ก็ใช่จะมีประโยชน์อันใด นางไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเราด้วยซ้ำ ให้นางไปกับแม่ของนางนั่นแหละดีแล้ว” หลี่หงซวนนั้นเป็นเพียงเจ้าเมืองเล็ก ๆ มีตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นที่ห้า ฝั่งตระกูลจี้บ้านเดิมของจี้ชิวหรงนั้น อยู่ในเมืองหลวงมีตำแหน่งใหญ่โตกว่าหนึ่งขั้น เรื่องนี้เขาจึงต้องขบคิด ถึงผลได้ผลเสียในอนาคตอีกด้วย การเสียสละอนุกับหลานสาวคนหนึ่ง เพื่อชดเชยให้แก่คนตระกูลจี้ นับว่าเป็นเรื่องสมควรทำแล้ว “ข้าก็คิดเช่นฮูหยินนั่นแหละ เพียงแต่สะใภ้สามแท้งคราวนี้ ไม่รู้จะยังสามารถตั้งท้องได้อีกหรือไม่ พวกเรารอดูไปก่อนดีกว่า หากนางไม่สามารถตั้งท้องได้จริง ๆ เราค่อยหาอนุมาให้หย่วนเจ๋อภายหลังก็ยังได้ ยามนั้นคนตระกูลจี้จะเอาอะไรมาง้างกับเราได้อีก” “จริงดังท่านว่าเจ้าค่ะ” ฝ่ายเฉาซูหลิ่งที่ถูกคนใช้ ลากตัวออกมาให้เก็บของในเรือน นางส่งเสียงเอะอะโวยวายตลอดทาง พร่ำบอกต้องการพบหลี่หย่วนเจ๋อให้ได้ แต่ถูกสาวใช้ขวางไว้ไม่ให้ไป นางจำใจกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง รีบเก็บของสำคัญใส่ห่อผ้าเพื่อออกเดินทาง

สัญญารักลวงใจ

สัญญารักลวงใจ

Gorden Barros
5.0

เพื่อค่ารักษาของพ่อ ฟางจิ้งหร่านยอมแทนที่น้องสาว แต่งงานกับชายผู้เสื่อมเสียชื่อเสียงและหูหนวก คืนแรกของวันแต่งงาน เธอค่อยๆ ถอดชุดทีละชิ้น ด้วยความคาดหวัง... แต่กลับได้ยินเพียงคำเตือนเย็นชาจากเขา "การแต่งงานของเราเป็นแค่สัญญา" อยู่ข้างกายชายเจ้าอารมณ์คนนี้ ฟางจิ้งหร่านต้องระมัดระวังทุกเมื่อ โดยกลัวว่าจะทำเขาไม่พอใจเข้า ทุกคนรอคอยดูเธอเสียหน้า... แต่ใครจะไปคิดว่า สามีคนนี้กลับกลายเป็น"ที่พึ่งที่มั่นคงที่สุด"ของเธอ จนกระทั่งวันที่สัญญาครบกำหนด ฟางจิ้งหร่านถือกระเป๋าเตรียมตัวจะจากไป... ชายคนนั้นกลับมีดวงตาแดงก่ำ กระซิบขอร้องว่า "อย่าไป..."

รอยรักรอยร้าว

รอยรักรอยร้าว

Del Goodman
5.0

เซียวหลิ่นตาบอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลูกสาวคนรวยทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขา มีแต่สวี่โยวหรานยอมแต่งงานกับเขาโดยไม่ลังเล สามปีต่อมา เซียวหลิ่นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง จากนั้รเขา็ยื่นข้อตกลงการหย่าเพื่อยุติการแต่งงานนี้ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันพลาดกับชิงชิงมานนานมากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องรอนานกว่านี้!" สวี่โยวหรานลงนามในข้อตกลงการหย่าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอตลอด - หัวเราะเยาะว่าที่เธอแต่งเข้าตระกูลเซียวถือว่าเกาะผู้มีอิทธิพลเข้า จากนั้นก็มาหัวเราะเยาะเธอที่ถูกทอดทิ้ง เป็นหญิงที่ไร้ค่า แต่ทุกคนกลับไม่รู้ว่า เธอคือหมออัศจรรย์ที่รักษาดวงตาของเซียวหลิ่นให้หายดี เป็นผู้ออกแบบเครื่องประดับมูลค่าหลักร้อยล้าน ผู้เป็นมือหนึ่งแห่งหุ้นที่ครองตลาดหุ้น และแม้แต่แฮกเกอร์ระดับแนวหน้าและลูกสาวแท้ๆ ของผู้มีอิทธิพล อดีตสามีมาขอร้องขอคืนดี ซีอีโอผู้เผด็จการก็โยนเซียวหลิ่นออกไปนอกประตูอย่างเย็นชา "ดูดีๆ นี่ภรรยาของผม"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ