บันทึกรักเทพบรรพกาล ภาค เสี่ยวจื่อไม่ว่างสังเคราะห์แสงอยู่

บอมบอมนั่งรถสุดหรูมาจากที่บ้าน เพื่อมาเซอร์ไพร์สพ่อกับแม่ ในบริษัทอสังหาริมทรัพย์พันล้าน ทางไปบริษัทของพ่อบอมบอมต้องผ่านหน้า มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา พอถึงทางม้าลายคนขับรถของบอมบอมก็หยุดให้นักศึกษาข้าม แต่แล้วมีรถสปอร์ตคันงามมาชนท้ายรถของบอมบอม จนตัวโยกไปข้างหน้าศีรษะชนพนังเบาะนั่ง

“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”คนขับรถรีบหันมาดูบอมบอมทันที ทั้งที่ตัวเขาเองก็เจ็บศีรษะเหมือนกัน

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับลุง”บอมบอมหันหลังไปมองรถคันที่ชน

“ดูรถก็น่าจะเป็นลูกคนรวย”

“น่าจะใช่”คนขับรถจึงขับหาที่จอดรถข้างๆทางใกล้หน้ามหาวิทยาลัย

“คุณหนูรออยู่นี่นะ เดี๋ยวลุงจะลงไปเคลียร์กับเด็กหนุ่มคนนั้นซะหน่อย”คนขับรถมองที่กระจกเห็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับบอมบอมสองคน ลงมาดูที่หน้ารถสปอร์ตคันหรูหลายสิบล้าน

บอมบอมนั่งกุมหน้าผากเพราะยังเจ็บศีรษะอยู่ เพราะกระแทกค่อนข้างแรงพอสมควร บอมบอมหันหลังไปดูรถอีกครั้งก็เห็นสองหนุ่มออกลีลาเยอะพอสมควร บอมบอมจึงคิดว่าตัวเองต้องไปจัดการสองหนุ่มนั่น เขาจึงรีบลงจากรถถึงแม้ศีรษะเริ่มนูนขึ้น

“จะโวยวายอะไรกันหนักหนา”บอมบอมเดินมายืนข้างคนขับรถ และมองหน้ามิคกี้กับยูโรในชุดนักฟุตบอล บอมบอมคิดในใจว่าสองคนนี้ก็หล่อดีเหมือนกัน คนแรกหล่อขาวแต่ไม่ถึงกับตี๋ซะทีเดียว ส่วนอีกคนหล่อคมเข้มผิวสีน้ำตาล แต่การพูดจาทั้งสองหนุ่มฟังไม่รื่นหูเท่าที่ควร เมื่อได้ยินมิคกี้หนุ่มหล่อผิวขาวพูดประชด

“นึกว่าจะไม่ลงมาซะแล้วคุณหนู”มิคกี้พูดเสียงสอง

“ลงมาแล้วมีปัญหาอะไรก็ว่ามาคุณชาย”

“ก็ไม่อะไรหรอก เรียกประกันมาก็จบแล้ว”มิคกี้ทำท่ายียวนกวนประสาท

“แล้วทำไมต้องโวยวายพูดจาเสียงดังยังกับอยู่ในป่า”

“อ้าว นายไม่ลงมานี่เป็นเจ้าของรถ ก็ต้องมาเคลียร์เองซิ นั่งยังกับเป็นตุ๊กตาหน้ารถ แต่หน้าตายังกับปวดตด”มิคกี้ยังมีท่าทียียวนกวนอารมณ์เหมือนเดิม

“ใครเคลียร์ก็เหมือนกันนั่นแหละ และอีกอย่างนายผิดไม่ใช่เรา ตัวเองผิดยังไม่สำนึกทำตัวยังกับคนนอกโลก ไม่รู้ไหนเป็ดไหนไก่”

“ยอมรับว่าผิด แต่นายไม่คิดที่จะลงจากรถมาเคลียร์เลยเหรอ ทำตัวอย่างกับนกพึ่งเกิดใหม่”

“จะลงมาทำไมมลภาวะเป็นพิษ มีแต่เชื่อโรคที่มองไม่เห็นว่อนตามอากาศ”บอมบอมเริ่มโมโหฉุนเฉียวขึ้นทันที ถึงแม้มิคกี้จะหล่อเทพก็ตามที

“พอเถอะ นายเป็นลูกรัฐมนตรีเชียวนะ คนเริ่มมองแล้ว และอีกอย่างเราผิด ดูจากการแต่งตัวและรถ ก็น่าจะไม่ธรรมดา ก็คงเป็นลูกคนรวยเหมือนนายนั่นแหละ เราว่าพอเถอะอย่าไปต่อล้อต่อเถียงเลย”ยูโรกระซิบข้างๆหูของมิคกื้

“ก็ได้รอประกันมาก่อน”มิคกี้พูดขึ้นลอยๆ

“ก็แค่นี้แหละ”บอมบอมมองมิคกี้แวบหนึ่งแล้วเดินไปที่รถทันที

เมื่อบอมบอมขึ้นรถไปแล้วสองหนุ่มมองหน้ากัน ด้วยความเสียดายเพราะวันนี้นัดกันไว้ว่าจะไปเตะฟุตบอลจึงเป็นอันต้องยกเลิก ส่วนบอมบอมก็เช่นเดียวกันเปลื่ยนแผนที่จะไม่ไปหาพ่อแม่ที่บริษัท เขาจึงให้คนขับรถกลับไปที่บ้านตามเดิม

วันนี้เปิดเรียนวันแรกบอมบอมมาแต่เช้าด้วยความตื่นเต้น แต่ก็หมดความมั่นใจไปนิดนึงเพราะหน้าผากซ้ำเป็นจ้ำๆ เมื่อบอมบอมเข้ามาในมหาวิทยาลัยพัฒนเมธา เขาก็มองหาบิวเพื่อนรักที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่เตรียมอนุบาล จนถึงมหวิทยาลัยยังเรียนคณะบริหารธุรกิจเหมือนกันอีก

“บอมบอมเราอยู่นี่”เสียงบิวดังขึ้น และกวักมือเรียกบอมบอมตรงซุ้มที่นั่งสำหรับนักศึกษา

บอมบอมหันไปมองและอมยิ้ม เขาจึงรีบเดินไปหาบิวที่นั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อบอมบอมไปถึงก็นั่งฝั่งตรงข้ามบิว

“หน้านายไปโดยอะไรมา”บิวมีสีหน้าที่ตกใจ

“มีอุบัติเหตุนิดหน่อยรถสปอร์ตมาชนท้ายหน้ามหาวิทยาลัย เมื่อวานนี้เองเรากำลังจะไปหาพ่อที่บริษัทพอดี ก็เลยไม่ได้ไปก็เพราะพวกลูกหลานไอโซนั่นแหละ”

“แล้วนายล่ะ”บิวอมยิ้ม

“อะไร”

“นายก็ไอโซไม่ใช่เหรอ”บิวอมยิ้ม

“ไม่ต้องมาพูดเลย นายก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่พวกเรามีคุณภาพ ไม่ใช่อย่างสองคนนั้น รุ่นนี้ผลิตมาเยอะซะด้วย อย่าพูดถึงเลยอารมณ์เสีย”

“จร้า ไม่พูดแล้ว เมื่อกี้รุ่นพี่มาบอกว่า เดี๋ยวสายๆให้ไปประชุมต้อนรับน้องใหม่”

“เหรอ ตื่นเต้นจังเลยหนอ จะได้ใครเป็นพี่รหัสเนี่ย”

“เราเฉยๆนะ”

“จร้า”บอมบอมลากเสียงยาว

“อุ๊ย รุ่นพี่เรียกแล้วไปเร็วเข้า ไป ช้าเดี๋ยวโดนแกล้งหรอก พวกเราสองคนยิ่งน่ารักกันอยู่”บิวลุกขึ้นยืนเตรียมจะไปทันที