0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปประธานคนนี้สามีของฉัน
/0/4393/coverorgin.jpg?v=7fa8a4c63b320cdae810d97a31b65605&imageMogr2/format/webp)
คลื่นรักอสูร
(คลื่นรักอสูร) ...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่นถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขาบ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย!”รถเก๋งสีดำขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเรือนไทยใต้ถุงสูงหลังใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทุ่งนา ด้านหลังรายล้อมไปด้วยวิวทิวทัศน์ภูเขาสูงสวยงาม หญิงสาวหน้าสวยที่นั่งอยู่บนรถเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี เธอไม่อยากลงไปจากรถแม้บ้านตรงหน้าจะเป็นบ้านของเธอเองก็ตาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “แก้ว...เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” เสียงเคาะกระจกบวกกับน้ำเสียงที่ดูรนรานของคนเป็นแม่ทำให้ช่อแก้วเริ่มได้สติและรีบเปิดประตูลงจากรถ
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก หลับในเหรอ” เมื่อลูกสาวคนโตลงจากรถมาได้ ชบาก็รีบพาไปนั่งที่แคร่ไม้สักที่ใต้ถุนบ้านทันที
“เปล่าจะแม่ ง่วงๆ นิดหน่อย เดี๋ยวแก้วไปนอนก่อนนะ”
“อ่อ งั้นรีบไป ตื่นแล้วก็ลงมากินข้าว เดี๋ยวเย็นนี้แม่ทำแกงส้มกับปลาเกลือทอดเอาไว้ให้” หญิงวัยกลางคนพอจะโล่งใจไปได้ คราแรกคิดว่าลูกเธอจะเป็นอะไรไปแล้วเสียอีก
“จะ” ช่อแก้วเดินขึ้นบันไดมาที่ห้องนอนของตัวเองด้วยท่าทางเหม่อลอย เพราะเรื่องที่เพิ่งได้ไปประสบพบเจอมาทำให้เธอไม่อยากจะสู้หน้าใครในครอบครัวเลย
“เฮ้อ... ทำอะไรลงไปวะเนี่ยไอ้แก้ว” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เธอไปเที่ยวเพื่อคลายเครียด จนพลาดไปนอนกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตากันมาก่อนก็อยากจะเขกหัวตัวเองเป็นล้านๆ ครั้ง เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอเสียความบริสุทธิ์ที่หวงแหนไป
เหตุการณ์ก่อนหน้า
“นี่ฝีมือฉันใช้ไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม เขียนนิยายมาตั้งยี่สิบกว่าเรื่องแล้วทำไมยังไม่มีชื่อเสียงสักที รายได้ก็น้อยนิดไม่พอค่าใช้จ่าย หรือว่าฉันต้องไปหางานประจำทำ” ช่อแก้วนั่งบ่นกับยาหยีด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เริ่มท้อ เธอเขียนนิยายมาร่วมสองปีจนเข้าปีที่สามแล้วยังไม่มีวี่แววว่านามปากกาของตัวเองจะมีชื่อเสียงหรือนิยายของเธอจะเป็นที่รู้จักในวงกว้างเลย อีกทั้งตอนนี้ที่บ้านก็ประสบปัญหาเรื่องหนี้สินที่ไม่รู้ว่าจะใช้ไปถึงปีไหนถึงจะหมดลงได้อีก
“แกก็ทำควบคู่กันไปก็ได้นี่ เขียนนิยายไปด้วยแล้วก็ทำงานประจำไปด้วยไง” เจ้าของร้านเบเกอรี่สาวสวยนั่งเท้าคางจ้องหน้าช่อแก้วด้วยแววตาอ่อนใจแทนเพื่อน
“ถ้าฉันไปทำงานประจำฉันก็ต้องไปพบเจอผู้คนใหม่ๆ มันน่าเหนื่อย แล้วถ้าฉันเครียดกับงานประจำฉันก็จะต้องเขียนงานนิยายไม่ออกแน่เลย” ช่อแก้วบุ้ยปาก
“โอ้ย...ดูแกฟุ้งซ่านนะแก้ว ไม่ได้ออกไปเที่ยวนานหรือยัง”
“ก็...เป็นปีแล้ว”
“ฉันขอเสนอให้แกออกไปเที่ยวพักผ่อนกับธรรมชาติที่ไหนก็ได้ที่แกชอบ เผื่อสมองปลอดโปร่งแล้วอาจจะตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้นก็ได้”
/0/18012/coverorgin.jpg?v=2981b8733a882db4c7ac74bcec0049dd&imageMogr2/format/webp)
