มนต์ปาริชาต

“ไยน้องมิมา... ปาริชาต ไยปล่อยให้พี่คอย รอคอยแต่เจ้า มิอาดูรอันใดพี่เลยรึนี่... ยามจากเป็นเจ้ายัง... มิห่วงหา หากแม้นจากตายเล่าเจ้าจักเป็นฉันใด เจ้าจะห่วงหาพี่บ้างหรือไม่ เจ้า... ปาริชาต... ดอกงาม...”

น้ำตาปริ่มไหลลงจากหน่วยตาคมเข้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ หรี่ลงๆ อย่างสุดระงับความง่วงงุนนั้นไว้ได้ แม้จะรู้ว่าหลับครั้งนี้คงมิได้พานพบ แต่อาการชาวาบจากปลายเท้าที่ส่งมาจนทำให้ทุกประสาทสัมผัสค่อยๆ ดับลงนั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งหัวใจที่โลดแล่นแลเจ็บช้ำนั้นไว้ได้ กลีบดอกไม้งามสมชื่อเจ้าของดวงใจปลิดปลิวลงจากต้นแลรายล้อมร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่มไม้ดังจะรองรับและซึมซับทุกห้วงคำนึงสุดท้ายนั้นประดับไว้ทั่วทุกกลีบบางที่พร่างพรมห่มกาย

กรุ่นกลิ่น “ปาริชาต” โชย...โหยไห้

หอมเอย... หอมกรุ่นกลิ่นไม้

หอมนานรำลึก... ตรึงใจ

แม้นชาติภพข้ามไปกรุ่นกลิ่นอาย... มิลืม

ร่มเอย... ร่มปาริชาตแดงชูช่อ

อดีตล้อ... เหินห่างเกินคว้า

ผู้รอเฝ้าหมายเจ้า... ช่อชีวา

เจ้าดอกงามโน้มมา... ให้ชิดชม

สัตย์คำมั่นรำลึก... มิลืมเลือน

แม้นใจจักเชือดเฉือน... ตรมรัก

ดวงใจพี่สยบแล้ว... แม่พุ่มภักดิ์

แต่หวานรักจักร้างลา... ให้ห่างไกล

ในภพหน้าชาติหน้า... ให้พี่พบ

ให้ร่วมเรียงเคียงจบ... ได้ชมชื่น