ฮัวฟู่หรง ฮูหยินร้ายแม่ทัพทมิฬ

้มใหญ่เรียกชื่อของส

ญิงสาวเมื่อได้ยินเสียงเรียกปริศนากำลังเพรียกหา

าทิ้งข้า!”เสียงเพรียกหานั้นร้องเรียกอย่างเจ็บปวดจ

เลือนรางบางอย่างปรากฏขึ้นและค่อยๆ แจ่มชัดจนสามารถเห็นได้อ

แสลมแรงจนอาภรณ์ขาวปลิวสะบัดและแนบลู่ไปตามลำตัวจนเผยให้เห็นเลือนรางงามของนาง ผมส

ูกสร้างขึ้นภายในจวนใหญ่ของขุนนางระดับสูงผู้หนึ่ง ใบหน้าขาวซีดราวกับว่านางกำลังป่วยอยู่ในเว

างอย่างกำลังจะออกมาจากลำค

กจนกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด พร้อมกับ

าน...ท่านพี่...”เสียงของนางกำลั

ทว่าสถานที่ดังกล่าวช่างลับตาผู้คนเสียเหลือเกิน เมื่อนางกำลังอยู่ชั้นบนสุดของหอคอยซึ่งเทียบควา

ยงเรียกหาความช่วยเหลือด้วยความหวั

สียนหยางที่กำลังเจริญรุ่งเรืองอยู่ในเวลานี้ ชั้นบนสุดของหอคอยมีเพียงลานกว้างและโต๊ะตัวยา

่งเหล่านั้นร่วงหล่นตกแตกกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ไม่ไกลจากตั่งที่นั่งปรากฏบุรุษปร

ปจากเงื้อมมือของข้าบนหอคอยนี้!”บุรุษร่างใหญ่

ยเย็นเสียเหลือเกิน”พูดพร้อมเดินตรงปรี่เข้าไปหาร่างของสตร

จะลากนางไปจนถึงริมระเบียงซึ่งสร้างด้วยท่อนไม้ขนาดใหญ่ล้อมรอบไป

วดเร็ว พร้อมชายแขนเสื้อสีดำขลิบสีหลืองทองที่นางม

”นางพูดออกมาไ

ากชั้นบนสุดของหอคอยสูงลงไปเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว ในขณะที

ดร่างจนพลิกกลับในท่าคว่ำมาอยู่ในท่านอนหงายพร้อมกับดวงต

นั้นผู้ที่เป็นสามีของนางเป็นผู้สวมใส่ ซึ่งก็คือแม่ทัพใหญ่แห่งต้าฉิน แม้ว่าในเวลานี้จะเป็นย

้อย่างชัดเจน ว่าผู้ชายที่สวมใส่เสื้อผ้าของสามีแ

”คำพูดสุดท้ายพรั่งพรูออกมา พร้อมร่างงามร

หลออกจากกายจนนองไปทั่วพื้นหินเบื้องล่าง ท่ามกลางสายตาของบุร

่งถูกจับโยนลงมาจากชั้นบนสุดนั้นก็คือฮูหยินฮัวหรือฮัวฟู่หรงของอินลี่ซานแ

สียด้วยซ้ำ ก็ต้องนำกองทัพตามพระราชโองการออกไปทำศึกกับชนเผ่าซงหนูที่ยกทั

ไปด้วยบ่าวไพร่บริวารคอยดูแล และเฝ้ารอคอยการกลับมาของสามีอย่างใจจดใจจ่อมาโดยตลอด จวบจนกระทั่งห้าเดือนผ่านไปสงคราม

กลมหายใจเข้าออก พร้อมข่าวล่าสุดที่ส่งมาจากจวนแม่ทัพรายงานว่าฮูหยินผู้เป็นที่รักกำลังล้มป่วยด้วยไข้ลมหนาว มีอาการไม่

อยร่างของฮูหยินคนสวยกำลังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่

ินออกมาไม่ขาดสาย มองตรงไปที่ประตูใหญ่ทาง

ดออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมลมหายใจเริ่มขาดห้วงก่อนจะสิ้น

บทอแสงเรืองรองออกมาเหลื่อมระยิบระยับขึ้นมาทันที พร้อมเสียงคล้ายกำลังมีคนเปิดประตูบานให

อคอยถูกเปิดออกในเวลาเดียวกันพร้อม

อ๋อร