“เป็นไปไม่ได้หรอก เขาเป็นแค่โปรแกรมเมอร์คนหนึ่ง แค่ทำงานรับจ้างเท่านั้น” หนานจืออินรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

“อ้อ ถ้าอย่างฉันก็อาจจะจำผิดแล้ว หรือว่าอาจจะชื่อสกุลเหมือนกันก็ได้”

หนานจืออินก็รู้สึกว่าน่าจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน

...

เช้าวันต่อมา หลังจากที่หนานจืออินตื่นขึ้นมาก็ปลุกลูกชายตื่นนอนไปล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากกินอาหารเช้าแล้ว หนานจืออินก็ฝากลูกชายให้กับครูที่รับมอบหมายให้ช่วยดูแล จากนั้นก็รีบจากออกไปอย่างรีบร้อน

เวลาเจ็ดโมงห้าสิบแปดนาที หนานจืออินมาถึงตรงประตูทางเข้าของสำนักงานเขต ก็เห็นกูจิ่งเฉินยืนรออยู่ตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว

หนานจืออินเดินตรงเข้าไปทักทายกู้จิ่งเฉิน จากนั้นทั้งสองคนก็เข้าไปในสำนักงานเขตด้วยกัน